Episode 7 ตัดสินใจ
1488 คำ
Episode 7
ตัดสินใจ
"แต่งงานกันนะรันดา" เสียงทุ้มเข้มขององศาอดีตแฟนหนุ่มของฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะจริงจังมิหนำซ้ำดวงตาแข็งกร้าวของเขาก็ยังมองใบหน้าหวานของฉันไม่หยุดหย่อนทำให้ฉันเกิดความลำบากใจขึ้นมาจนเผลอชักมือกลับอย่างไม่ทันได้คิด
"ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายอยากจะแต่งงานกับฉัน" ฉันบอกออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักพลางนึกถึงเรื่องที่ฉันเคยถามองศาเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานเขามักจะบ่ายเบี่ยงและปฏิเสธฉันเสมอ
"ตอนนั้นที่ฉันเคยพูดว่าฉันยังไม่อยากแต่งงานเพราะว่าฉันยังไม่พร้อม แต่ตอนนี้ฉันพร้อมที่จะดูแลเธอแล้วนะดา" องศาเอ่ยขึ้นเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับฉัน ฉันได้แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
"นายจำได้ใช่ไหมว่าปีที่แล้วฉันพูดเรื่องแต่งงานกับนายตลอด แต่นายบอกว่านายอยากทำงาน ยังไม่อยากโดนผูกมัด ยังอยากจะใช้ชีวิตอิสระต่อไป ฉันไม่เชื่อหรอกว่าภายในปีเดียวนายจะเปลี่ยนความคิดอยากจะแต่งงานกับฉัน ถ้าเกิดว่าไม่มีเรื่องริต้าเข้าเกี่ยวนายคงจะไม่ยอมพูดประโยคขอแต่งงานกับฉันแบบนี้แน่ๆ" ฉันบอกออกมาตามตรง องศาชะงักเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืนและจากนั้นเขาก็เก็บแหวนเพชรใส่กระเป๋าทันที
"ฉันพูดอะไรออกไป เธอก็ไม่เชื่อฉันเลยใช่ไหม? ทำตัวให้มีเหตุผลบ้างได้ไหมรันดา"
"ตั้งแต่เรื่องริต้า ฉันก็เชื่อคำพูดนายไม่ลง ถึงแต่ก่อนนายจะไม่เคยโกหกฉันแต่ทุกอย่างตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วนายอาจจะกำลังโกหกฉันอยู่ก็ได้ รวมถึงเรื่องแต่งงานด้วย" ฉันบอกออกมาทั้งน้ำตา ตอนนี้ในสายตาของเขาฉันเป็นคนอ่อนแออีกแล้ว
"ต้องทำยังไงเธอถึงจะเชื่อฉัน? ต่อให้ฉันพูดความจริงออกไปเธอก็ไม่เชื่อสักอย่าง" องศาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหมดความอดทน
"ตายแล้วเกิดใหม่ละมั้งฉันถึงจะเชื่อคำพูดของนาย"
"...."
"ออกไปจากบ้านของฉันได้แล้วองศา ตอนนี้ฉันอยากจะอยู่คนเดียว อ๋อ แล้วเรื่องแต่งงานฉันไม่แต่งเด็ดขาด เรื่องของเรามันจบไปแล้ว" ฉันบอกออกมาเป็นครั้งสุดท้ายและตอนที่ฉันพยายามขับไสไล่ส่งองศาไปเขากลับเดินเข้ามากอดฉันแน่นมือหนากระชับอ้อมกอดจนฉันรู้สึกอึดอัดจนเผลอออกแรงดิ้น
"ฉันรักเธอนะรันดา รักมากๆ ถึงฉันจะทำเหมือนไม่รักเธอ แต่ความรู้สึกตลอดหกปีที่ผ่านมามันยังเหมือนเดิม ฉันไม่เคยมีใจให้กับผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ"
"ฉันไม่เชื่อหรอก ยังไงนายก็เคยเจ้าชู้มาก่อน ไม่มีทางที่เสืออย่างนายจะกลับใจได้หรอก" ฉันบอกออกมาทั้งน้ำตา จริงๆฉันไม่ได้อยากจะพูดกับเขาแบบนี้เลย แต่ฉันเสียใจจนพูดออกมายอมรับเลยว่าตอนนี้ใช้แต่อารมณ์ล้วนๆฉันอยากให้องศาง้อฉันมากกว่านี้เห็นฉันสำคัญมากกว่านี้
ดูเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากเลยใช่ไหมละ?
"กลับมาคบกันเหมือนเดิมนะดา ฉันรักเธอ"
"ไม่ ไม่มีทาง! นายเลือกริต้า ต่อให้นายพูดยังไงฉันก็ไม่เชื่อคำพูดของนายอีกแล้ว"
"ต้องให้ฉันตายไปจริงๆใช่ไหมเธอถึงจะเชื่อเรื่องที่ฉันพูด" เสียงทุ้มเข้มขององศาเอ่ยดังขึ้นน้ำเสียงของเขาดูจะเจ็บปวดเล็กน้อยแต่ใจของฉันก็เจ็บปวดไม่แพ้เขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเหมือนไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย เขาทำแต่งานและก็งานไม่มีแม้แต่เวลาว่างให้กับฉัน
"อยากจะไปตายที่ไหนก็ไป มันเรื่องของนาย!" ฉันบอกออกมาอย่างปากร้าย
"เธอไม่ได้รักฉันอีกแล้วใช่ไหม"
"ใช่ ฉันไม่ได้รักนาย รักของฉันมันหมดตั้งแต่นายเปลี่ยนไปแล้ว!"
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนี้... และเหมือนว่าองศาเองก็จะยอมปล่อยกอดจากฉันมิหนำซ้ำเขาก็ยังเดินออกไปจากห้องของฉันอย่างว่าง่ายอีกต่างหาก
"เธอเลือกแบบนั้นเองนะรันดา อย่ามาเสียใจทีหลังละ"
นั่นเป็นสิ่งที่องศา แฟนหนุ่มของฉันพูดทิ้งท้ายเอาไว้และตัวฉันเองก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเขามากนัก ฉันมั่นใจว่าถ้าเขารักฉันจริงๆเขาต้องกลับมาง้อฉันแม้ว่าฉันจะปฏิเสธเขาแค่ไหนก็ตาม
ฉันมั่นใจอย่างนั้น...
ในระหว่างที่ฉันผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้จู่ๆก็มีโทรศัพท์แจ้งเตือนไลน์อย่างกระหน่ำทำให้ฉันต้องลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตาด้วยความงัวเงียว่าใครเป็นคนส่งข้อความนี้มา พอฉันเปิดอ่านเท่านั้นแหละก็ถึงกับต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจทันที
องศา : ฉันรักเธอนะรันดา
องศา : อยากจะอยู่ดูแลเธอตลอดไป
องศา : เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันอยากจะแต่งงานด้วย
องศา : แต่ในเมื่อเธอไม่ได้รักฉันแล้ว
องศา : ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมถ้าไม่มีเธอ
องศา : เรื่องที่เธอบอกว่าถ้าฉันตายไป เธอจะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด
องศา : ตอนนี้ฉันทำให้แล้วนะ
องศา : (ส่งรูป)
"อะ...องศา นายจะทำบ้าอะไรเนี่ย!" หลังจากที่ฉันอ่านข้อความทั้งหมดที่องศาพิมพ์มาหาฉันฉันก็รู้สึกช็อกเอามากๆเพราะตอนนี้เขากำลังจะฆ่าตัวตาย
ใช่! ฟังไม่ผิดหรอก ฉันมั่นใจได้เลยว่าเขากำลังจะฆ่าตัวตาย ทำไมฉันถึงมั่นใจมากนะเหรอ? นั่นก็เพราะว่าเขาส่งรูปดาดฟ้ามาให้ฉันดูไงละ และดาดฟ้านั่นก็เป็นดาดฟ้าที่บริษัทของเขา
ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด...
ระหว่างที่ฉันขับรถไปหาองศาฉันก็โทรหาเขาไปด้วย แต่เขาก็ไม่รับสายฉันและไม่ตอบข้อความของฉันเลยแม้แต่นิดเดียว เขาจะฆ่าตัวตายจริงๆเหรอ ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นออกไปสักหน่อย ฉันไม่ได้อยากจะให้เขาตายจริงๆนะ
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าเกิดว่าฉันไม่พูดจาทำร้ายเขาไปแบบนั้นเขาคงจะไม่คิดสั้นทำอะไรแบบนี้ แต่ฉันรู้จักคนอย่างองศาดี เขามีจิตใจที่เข้มแข็ง ใครจะเกลียดเขาหรืออะไรเขาก็ไม่สนใจทังนั้น แต่ทำไมตอนนี้นายถึงได้กลายเป็นคนที่อ่อนแอได้ขนาดนี้ละองศา
ฉันเชื่อแล้วว่านายรักฉันจริงๆ
"องศา รับโทรศัพท์สิ...." ฉันพึมพำกับตัวเองด้วยความร้อนใจและจู่ๆก็เหมือนพระเจ้าประทานพรให้กับฉัน องศารับโทรศัพท์ฉันแต่น้ำเสียงเขาดูแหบแห้งเอามากๆราวกับว่าร้องไห้มาอย่างหนัก
[ไม่คิดเลยว่าเธอจะโทรมาหาฉันด้วย]
"องศา นายกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย ตอนนี้นายอยู่ที่บริษัทใช่ไหม ลงมาจากดาดฟ้าเดี๋ยวนี้นะ!"
[ฉันดีใจนะที่เธอโทรมา อยากจะได้ยินเสียงเธอเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ]
"องศา ลงมาจากดาดฟ้า อย่าคิดสั้นทำอะไรบ้านะๆ!!!"
[ฉันอยากจะให้เธอเชื่อคำพูดของฉัน ขอโทษนะ... ฉันรักเธอ...] ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดสวนไปองศาก็ตัดสายฉันเสียอย่างนั้น สิ่งที่เขาทำทำให้ฉันร้อนใจเอามากๆ แต่ขณะที่ฉันกำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์โทรหาเขาอีกครั้งจู่ๆก็มีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ฉันเผลอผ่าไฟแดงอย่างลืมตัวและขณะที่ฉันกำลังขับรถไปด้วยความเร็วก็มีรถคันหนึ่งโผล่พุ่งมาหาฉันเช่นกัน
ตู้มมมมมมมม
เสียงรถกระทบกันอย่างแรง ภาพตรงหน้าของฉันก็คือรถคนนั้นพุ่งชนรถของฉันกลางคัน กระจกรอบข้างนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆพร้อมกับเลือดที่ไหนรินออกมาจากร่างกายและใบหน้าของฉัน มิหนำซ้ำสายตาก็เริ่มผ่ามัวจนทำให้ฉันหมดสติไป... และนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้
ขอโทษนะองศา อีกนิดเดียวฉันก็จะถึงที่ที่นายอยู่แล้วแท้ๆ
ขอโทษที่ฉันไปหานายไม่ได้... หวังว่าตอนนี้นายจะไม่ทำอะไรสิ้นคิดนนะองศา
- ผู้เขียน
