วันต่อมาเรามากินอาหารเที่ยงที่ร้านของเพื่อนเสี่ยโชค เขาบอกว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียนปริญญาโทนั่นเลยทำให้รู้สึกทึ้งมาก เรื่องการเรียนเหมือนจะง่ายแต่ก็ยาก เธอแค่เรียนปริญญาตรียังแทบตายเลยแต่นี่เขาเล่นจบสูงขนาดนี้ยิ่งรู้สึกว่าระหว่างเราห่างกันมาก ไม่แปลกใจเลยที่เขาชอบพูดว่าเธอเป็นเด็กกะโปโลและไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงตั้งสเป็คผู้หญองไว้สูงขนาดนั้น
อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนแพ้
รู้สึกแพ้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
เธอลืมความรู้สึกนี้ไปแล้วไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรถึงรู้สึกแพ้ทั้งที่ไม่ได้แข่งขันกับใครเลย แล้วคนที่ทำให้รู้สึกแบบนี้มาตลอดคือเสี่ยโชค พักหลังที่เราไม่ค่อยได้เจอกันเพราะเรียนหนักขึ้นและตั้งใจจะหลบหน้าเขาเองแหละ เธอไม่เข้าใจตัวเองว่าเป็นอะไรกันแน่เหมือนกัน
บางอย่างเปลี่ยนไปเมื่อเราทำงานด้วยกัน
หนึ่งปีที่เขาใจดีกับเธอมาก
“กินเยอะๆจะโตไวๆ”
“เสี่ยพูดเหมือนหนูเป
