EP.4 ตามนางรจนา
643 คำ
EP.4 ตามนางรจนา
อีกมุมหนึ่ง...เจ้าของร่างสูงมองร่างบอบบางก้าวขึ้นรถด้วยความรู้สึกราวกับเด็กหนุ่มวัยรุ่นเพิ่งริอ่านมีความรัก ทั้งที่วัยสามสิบของเขาผ่านผู้หญิงมามากมาย แต่ไม่เคยมีสตรีคนใดทำให้เขารู้สึกราวกับไม่เป็นตัวเองได้มากถึงเพียงนี้
“เพชรไพลิน...”
เพชรไพลินกลับมายังบ้านทรงไทยที่เธอแสนรัก บ้านที่เป็นทั้งที่อยู่อาศัยและเป็นเป็นโรงเรียนสอนนาฏศิลป์ ระยะหลังสิลปะแขนงนี้ค่อนข้างที่จะซบเซา เธอจึงต้องออกรับงานรำด้วยตนเองบ้าง ส่วนรุจินภาก็ดูแลบริหารโรงเรียนแห่งนี้เต็มตัว ทว่าส่วนใหญ่มีแต่เด็กเล็กๆ ที่ผู้ปกครองมักส่งมาเรียนร้องรำ จึงดูวุ่นวายคล้ายสถานรับเลี้ยงเด็กเสียมากกว่า
หญิงสาวเหลียวมองรอบบ้าน แม้กิจการจะซวนเซ แต่บ้านหลังนี้กลับมีมูลค่าไม่น้อย เพราะเป็นบ้านทรงไทยยกพื้นสูง สร้างด้วยไม้สักทองทั้งหลัง เป็นบ้านที่ตกทอดมาจากคุณย่าทวด หากขายทอดตลาดย่อมมีราคากว่าหลายสิบล้านเพราะตั้งอยู่ในทำเลดี แต่กระนั้นเธอก็ไม่คิดจะขาย แม้นว่าจะอับจนสักเพียงไร เธอก็จะรักษามันเอาไว้อย่างดีที่สุด
“จะทานอะไรสักหน่อยไหม แม่จะให้ออยไปทำมาให้”
“ขอบคุณค่ะคุณแม่ แต่เพชรไม่หิว จะเข้านอนเลยค่ะ” หญิงสาวถอดรองเท้าแล้วเดินขึ้นบันไดบ้าน โดยแยกไปยังเรือนด้านหลังซึ่งเป็นที่อยู่อาศัย เมื่อจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอจึงล้มตัวลงบนเตียงกว้างด้วยความเหนื่อยล้า
“ชีคมุซตาฮ์ซาน ท่านอยากรู้จักฉันจริงๆ หรือคะ” หญิงสาวพลิกตัวนอนหงาย แล้วค่อยๆ พริ้มตาลงหลับ ทว่าภาพใบหน้าคมคร้ามกลับตามหลอกหลอนจนเธอมิอาจข่มตาให้หลับลงได้...
ร่างสูงยืนอยู่บนชั้นบนสุดของคอนโดหรูใจกลางกรุงเทพ ฯ เมืองฟ้าอมรที่ผู้คนไม่เคยหลับใหล แสงไฟจากท้องถนนและบ้านเรือนเบื้องล่างฉายฉานแข่งกับดวงดาวดารดาษ ความเจริญทำให้หมู่ดาวบนท้องฟ้าอับแสง ในขณะที่ดาวประดิษฐ์บนผืนดินกลับสว่างไสวขึ้นมาแทนที่
ใบหน้าสวยหวานยังคงลอยเด่นอยู่ในห้วงความคิด เขาไม่เคยต้องตาต้องใจผู้หญิงคนไหน จนถึงขนาดที่เรียกว่า...คิดถึง
“ท่านชีคครับ” เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้ชีคหนุ่มตื่นจากภวังค์ เมื่อหันกลับไป เขาเพียงพยักหน้าน้อยๆ องครักษ์คนสนิทก็ยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้ เขาเปิดซองแล้วดึงรูปถ่ายออกมา ใบหน้าหวานปรากฏอยู่ในรูปทำให้ความคิดถึงที่เขาเพิ่งตัดไปเมื่อสักครู่ หวนกลับมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย
“เธอชื่อเพชรไพลิน วารินวัฒนา เป็นบุตรสาวคนเดียวของนายอนุชาซึ่งเสียชีวิตไปแล้ว เหลือเพียงมารดาเลี้ยงที่เป็นญาติเพียงคนเดียวชื่อรุจินภาครับ ปัจจุบันพักอาศัยอยู่ที่บ้านนาฏศิลป์ เปิดสอนรำไทยให้กับเด็กๆ นี่เป็นรายละเอียดเพียงคร่าวๆ ครับ หากท่านชีคอยากทราบรายละเอียดเกี่ยวกับเธอเพิ่มเติม พรุ่งนี้ผมจะตามสืบอย่างละเอียดอีกครั้ง”
ชีคมุซตาฮ์ซานยกมือขึ้นโบก “ไม่ต้องแล้ว ขอบใจมากดาอี นายไปพักผ่อนเถอะ”
“ครับท่านชีค” องครักษ์คนสนิทโค้งตัวแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบดังเช่นขามา
ชีคหนุ่มเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ แล้วคลี่ซองสีน้ำตาลเพื่อหยิบรูปถ่ายอื่นๆ ออกมาดู
“รู้จักเธอแค่นี้ก็พอเพชรไพลิน เพราะนับจากนี้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ ฉันจะศึกษา...” ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากน้อยๆ เมื่อคิดถึงดวงตาเนื้อทรายที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“ฉันจะศึกษาเธอด้วยตัวของฉันเอง”
- ผู้เขียน
