“ฟางหลุนออกไป”
“ท่านอ๋องอย่าใจร้ายกับนายหญิงนักเลยเจ็บทั้งกายทั้งใจใครกันจะทนได้”
“ข้าบอกให้ออกไป”กางแขนกั้น อู่งถิงไว้ อู่หงถิงจับมือฟางหลุนออกก่อนจะพยักหน้าให้ฟางหลุนออกไปก่อน ฟางหลุนหันหน้าหันหลัง ห่วงใยอู่หงถิงเหลือเกืน
“ปิดประตูด้วย”ฟางหลุนขยับตัว อย่างที่คิดว่าช้าที่สุดเพื่อถ่วงเวลา
“ข้า...ข้า เจ้ากินอะไรหรือยังเหลือบตามองถ้วยข้าวต้มบนโต๊ะอู่หงถิงไม่พูดเดินหนีไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งแกะผมที่เกล้าออกทำทีเป็นสางผม
“เจ้าโกรธข้าเกลียดข้าเถอะข้ายอมแต่อย่าทำเฉยชาแบบนี้”อู่หงถิงยังนั่งนิ่ง
“ข้ารู้แล้วว่าผิดต่อเจ้า แต่เราเป็นสามีภรรยากันแล้วและในตอนนี้ข้าก็มีเจ้าแค่คนเดียว ไม่ได้มีชายาเอกอย่างไรเสียเจ้าก็ยังเป็นเมียคนเดียวของข้า”อู่หงถิงโมโหอย่างที่สุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตรงเข้าผลักร่างใหญ่ทั้งสองมือจนล้มลงกับพื้นเหมือนที่เคยทำ แต่คนโดนผลักคว้าข้อมือของอู่หงถิงดึงร่างบางให้ล้มลงไปบนตัวเข
