ตกดึกทุกคนคงหลับกันหมดแล้วแต่กัลยานอนไม่หลับเธอเดินออกมานั่งชิงช้าใต้ต้นกระท้อนข้างบ้าน มองดูดวงจันทร์เพียงลำพัง ทำไมเธอถึงรู้สึกไม่มีความสุขเหมือนคนที่กำลังจะแต่งงานเลยสักนิด ใจเธอกำลังบาปหนาจะแต่งงานกับอีกคนแต่ใจว้าวุ่นครุ่นคิดถึงใครอีกคน ถ้าแต่งงานไปแล้วเธอจะมีความสุขจริง ๆ อย่างนั้นหรือ
“มานั่งตากหมอกตากลมเดี๋ยวก็ไม่สบาย” เสียงทุ้มเอยขึ้นด้านหลัง พร้อมกับจับชิงช้าที่ไกวช้า ๆ ของเธอให้หยุดลง
“พ่อเลี้ยง!” เมื่อเห็นหน้าเขาเธอก็เตรียมจะเคลื่อนกายออกไปจากตรงนั้น
“จะรีบไปไหน”
“ขิมง่วงค่ะ”
“ขิมกำลังหลบหน้าฉัน”
“ไม่มีเหตุผลอะไรที่ขิมต้องหลบนี่คะ”
“ถ้าไม่หลบก็คุยกับฉันก่อนสิ”
“ขิมไม่มีธุระจะคุยค่ะ”
“แต่ฉันมี”
“พ่อเลี้ยงมีธุระอะไรจะคุยกับขิมเหรอคะ”
“ฉันอยากฟังจากปากเธอชัด ๆ อีกครั้งว่าเธอไม่ต้องการเห็นหน้าฉันตามที่เธอพูดจริง ๆ”
ทั้งสองจ้องตากัน
“ค่ะ ขิมไม่อยากเห็นหน้าพ่อเลี้ยง ขิมกำ
