Chapter 2 ผู้ชายหล่อที่มาพร้อมเหล้า 3
1777 คำ
“อื้อ!” นิโคไลอุทานเล็กน้อยพร้อมกับหลับตา เมื่อเหล้าที่ตัวเองดื่มปะทะเข้าที่หน้าเต็มๆ บาร์เทนเดอร์ซึ่งลอบมองอยู่ก็ถึงกับอ้าปากค้างเพราะไม่เคยเห็นนิโคไลต้องโดนผู้หญิงสาดเหล้าใส่หน้ามาก่อน
“ดื่มให้สนุกนะคะคุณแอนตัน” พูดจบไอลดาจึงรีบผละออกมา แต่ไม่ทันอีกแล้ว เมื่อเขาคว้าข้อมือเธอเอาไว้แล้วกระชากแรงๆ กระทั่งร่างของเธอปะทะเข้ากับอกกว้าง
“คุณสาดเหล้าใส่ผม กล้าดียังไง” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน ความเกรี้ยวกราดเริ่มปะทุขึ้นเรื่อยๆ เพราะไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนเช่นกัน เธอกล้าเกินไปแล้ว
“ฉันกล้ามากกว่านี้อีก” เธอกล่าวยิ้มๆ และไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง
“อยากจะวัดความกล้ากับคุณสักครั้ง”
เขากัดกรามแน่นและเพียงชั่ววินาทีเขาก็โน้มใบหน้าลง ขณะที่ไอลดากำลังจะเอ่ยแต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะอยู่ ๆ ก็ทำเอาตกตะลึงอึ้งไปเมื่อเขาฉุกจูบที่ริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว
“อื้อ!” เสียงร้องอื้ออึงดังอยู่ในลำคอพร้อมกับฝ่ามือเรียวนุ่มดันแผงออกของเขาอย่างแรง และจูบนั้นก็หลุดอย่างน่าเสียดายแต่ไม่ทันที่เธอจะได้ออกปากด่า มือขวาเรียวนุ่มก็ฟาดลงไปบนใบหน้าหล่อเหล่าของนิโคไลอย่างแรง
เพียะ! เป็นอีกครั้งที่นิโคไลต้องตกใจ
ขณะที่ใบหน้าสะบัดตามแรงปะทะ คนเห็นเหตุการณ์คือบาร์เทนเดอร์ และแขกในร้านอีกหลายคนเลยทีเดียว หากแต่ไม่ค่อยมีใครสนใจนักเพราะทุกคนกำลังสนุก
“นี่คุณ!” นิโคไลหันกลับมาพร้อมกับกัดกรามแน่นอีกครั้ง แต่กลับเห็นสีหน้าเยาะเย้ยของเธอเสียอย่างนั้น จูบเมื่อครู่ไม่ได้ทำให้เธอตกใจเลยสินะ ว่าแล้วเขาก็หมายจะกระชากเธอเข้ามาขยี้จูบอีกสักที แต่เธอกลับสะบัดข้อมือไม่ให้เขาจับ จากนั้นจึงอาศัยความรวดเร็วเข้าประชิดตัวเขา พร้อมกับยกหัวเข่าขึ้นกระทุ้งที่กลางลำตัวของเขาอย่างแรง
“อื้อ! พระเจ้า!” เขาอุทานด้วยความเจ็บและจุก ส่วนมือก็กุมส่วนนั้นเอาไว้ก่อนจะทรุดกายลงกับพื้น หากแสงสว่างมากกว่านี้คงได้เห็นเขาหน้าเขียวแล้วเพราะของรักโดนรังแก
“ลาก่อนคุณแอนตัน” ไอลดากล่าวยิ้มๆ ก่อนจะเดินจากไปทว่าต้องชะงักแล้วหันมาเอ่ยกับเขาอีกครั้ง
“อ๋อ ฝากอีกสักครั้งนะคะ” ทันทีที่พูดจบเธอก็มองไปที่เคาน์เตอร์ ขณะที่บาร์เทนเดอร์กำลังเสิร์ฟเครื่องดื่มให้แขกอีกคนอยู่พอดี เธอจึงคว้าเอาแก้วเหล้าแล้วสาดใส่หน้าเขาอีกครั้ง หมดกันความหล่อ
“ดื่มให้สนุกนะคะ” พอสาดเหล้าใส่หน้าเขาได้ยังไม่พอ เธอยังใช้มือแตะที่ใบหน้าของเขาเบาๆ เหมือนจะเยาะเย้ย จากนั้นจึงส่งแก้วกลับคืน แล้วเดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้มของความสะใจ
“พระเจ้า! อ่า!” เจ็บและจุกยังไม่พอ ยังเสียหน้าเพราะถูกเหล้าสาดจนเปียก จังหวะเดียวกันนั่นเองเพื่อนของนิโคไลสองคนก็เข้ามาหาพอดี อันที่จริงก็สังเกตอยู่สักครู่แล้ว ว่ากำลังมีเรื่องกับสาวสวยคนนั้น
“นิค! เฮ้! เป็นอะไรวะเพื่อนทำไมเนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหล้า” แจ็คสันเพื่อนคนหนึ่งถาม พร้อมกับพยุงเขาให้ลุกขึ้น
“ก็จะอะไรซะอีกล่ะ อืม พยุงทีสิ” นิโคไลลุกไม่ขึ้นเพราะยังจุกอยู่
“ให้ตายสิ เพื่อนฉันโดนลบเหลี่ยมสิ้นลายกันก็คราวนี้” แจ็คสันประคองไปพลางก็บ่นไปพลาง
“ฉันเหรอจะสิ้นลาย ฉันจะเอาคืนต่างหาก แม่ตัวดีนั่น...”
“เกิดอะไรขึ้นวะ ฉันเห็นแต่ไม่ทันได้สังเกตว่าเธอทำอะไร” แจ็คสันถามจบ ก็มองหน้าบาร์เทนเดอร์ที่คุ้นเคย แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการยกไหล่ และทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะไม่ใช่เรื่องตัวเองนักจึงไม่กล้าแสดงความคิดเห็นนัก
“เอาไว้ฉันจะอธิบายทีหลัง แต่คืนนี้ฉันจะเอาคืนและมันไม่จบแน่” นิโคไลบอกอย่างมาดมั่นพลางกัดฟันแน่น ก่อนจะถอดเสื้อสูทออกวางบนเคาน์เตอร์ จากนั้นจึงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าออกสองเม็ด และพับแขนเสื้อขึ้นมาไว้ตรงแขนศอกอย่างผ่อนคลาย
“เอ่อ กระดาษทิชชู่ครับ” บาร์เทนเดอร์ยื่นกระดาษทิชชู่ให้เพื่อนิโคไลจะได้เช็ดหน้า ซึ่งเขาก็รับไว้แต่โดยดี
“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นบอกฉันได้หรือเปล่า ทำไมถึงโดนแบบนี้วะ ไหนจะลงไปนั่งจุกอยู่กับพื้นอีก” รูเพิร์ทเพื่อนอีกคนถามแทรกขึ้น
“ฉันจะไม่พูดอะไรจนกว่าจะจัดการกับผู้หญิงคนนั้นเรียบร้อยแล้ว” นิโคไลบอกอย่างหัวเสีย เพื่อนรักจึงหันไปทางบาร์เทนเดอร์หนุ่มแทนเหมือนจะตั้งคำถาม
“เอ่อ ผมก็ไม่รู้เรื่องนะครับ ผมเห็นแต่คุณแอนตันจูบเธอ” นี่ขนาดไม่รู้เรื่องนะให้ตายสิ
“จูบ! นายจูบเธอ ทำไมวะเธอยอมไปกับนายแล้วหรืออย่างไร” แจ็คสันหันมาทำท่าตกใจ
“เปล่า! ก็เธอสาดเหล้าใส่หน้าฉัน เวรแท้ๆ และฉันไม่ยอมแน่ รู้จักฉันน้อยไป”
“ฉันว่าเธอคงไม่รู้จักนายเสียมากกว่า หรือต่อให้รู้จักเธอต้องกลัวนายด้วยเหรอเพื่อน” รูเพิร์ทกล่าวแทรกขึ้น
“ต้องกลัวเพราะว่าฉันคือนิโคไล แอนตัน ผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนต้องสยบซบบนอกทุกราย” ดูเหมือนเขาจะมั่นจะใจเหลือเกิน มันน่าหมั่นไส้ตรงนี้แหละ
“ยกเว้นเธอคนนี้ใช่ไหมวะ” รูเพิร์ทให้ความเห็น
“เอาวิสกี้มาขวดหนึ่ง” นิโคไลไม่ตอบเพื่อน แต่กลับสั่งเหล้าแทน และจากที่ดื่มทีละแก้ว บัดนี้พร้อมจัดหนึ่งขวดเพิ่มความเมา เพื่อจะได้ทำอะไรได้เต็มที่โดยเฉพาะกับผู้หญิงแสบคนเมื่อกี๊
“เอ่อเป็นขวดเลยเหรอ” แจ็คสันถามเพื่อความแน่ใจ
“ฉันจะเมา และฉันจะเอา แกคอยดูฉัน” นิโคไลบอกอย่างมั่นใจก่อนจะหันออกไปมองให้ทั่วทั้งผับว่าไอลดานั่งอยู่ตรงไหน ซึ่งเขาเพิ่งสังเกตตอนนี้นี่เองว่าเธอนั่งอยู่ไม่ห่างจากเคาน์เตอร์
ขณะเดียวกันไอลดาก็หัวเสียพอๆ กัน ติดจะโกรธและโมโหเสียด้วยซ้ำ เพราะว่าไม่เคยมีใครแตะต้องเรียวปากของเธอมาก่อน หรือไม่เคยเสียจูบแรกนี้ให้ใครเลย ทำให้เพื่อนๆ อดถามไม่ได้เพราะตั้งแต่เดินมานั่งลง
เธอก็ไม่ยอมพูดจากับใคร ได้แต่ยกเครื่องดื่มของเพื่อนขึ้นดื่มคล้ายจะย้อมใจ
“เบาๆ สิไอซ์ เมากันพอดี” เทรซีย์เอ่ยห้ามด้วยความสงสัย
“มาปาร์ตี้ก็เพื่อจะมาเมาไม่ใช่เหรอ แต่ฉันไม่เมาง่ายๆ หรอกน่า” ไอลดาตอบเสียงเข้มพลางยกเหล้าขึ้นดื่ม
“เป็นห่วงหรอกน่า แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น ฉันเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนนั้น” เทรซีย์ถาม
“เธอไม่รู้ว่าฉันเจออะไร ผู้ชายคนนั้นที่ฉันคุยด้วยเป็นคนของยัยคาร่า หวังจะส่งมาจีบแล้วก็ลากฉันไปนอนด้วยน่ะสิ ก็เลยจัดเต็มเข้าให้”
“เฮ้ย! จริงเหรอ ยัยนี่แสบจริง แล้วเธอทำอะไรเขาเห็นไม่ชัดเลย” โคลอี้ถามขึ้นด้วยความตกใจ
“ฉันก็แค่สั่งสอนเท่านั้นเอง ให้รู้จักเสียบ้างว่าผู้หญิงทุกคนที่มาเที่ยวกลางคืน ไม่ได้ง่ายไปเสียหมด”
“หวังว่าคงไม่ได้ไปสร้างศัตรูเพิ่มหรอกนะ” เทรซีย์ไม่ค่อยสบายใจนัก
“ผู้ชายเฮ็งซวย รุ่มร่าม หื่น บ้าหญิง เพลย์บอยแบบนี้สมควรโดนแล้ว” ดูเหมือนไอลดาจะโกรธผู้ชายคนนั้นเสียเหลือเกิน เทรซีย์ชักอยากจะรู้แล้วเขาทำอะไรให้เพื่อนรักโกรธได้ขนาดนั้น
“เขาทำอะไรเธอ” เทรซีย์ถามด้วยความอยากรู้
“จูบ” ไอลดาตอบเบาๆ
“จูบเหรอ ฮ่าๆ นึกว่าเรื่องอะไร ไม่แปลกหรอกนะถ้าเธอจะโกรธ อีตานั่นขโมยจูบแรกของเธอไปสินะใช่ไหม” แทนที่เทรซีย์จะเป็นห่วงกลับหัวเราะลั่นเสียอย่างนั้น
“เอ่อสิ นี่ฉันยังไว้หน้านะ ไม่งั้นข่วนหน้าแหกไปแล้ว”
“หล่อลากดินขนาดนั้น ยอมๆ ไปเถอะ อายุขาดเธอเนี่ยต้องลองสักครั้งนะเพื่อน”
“เทรซีย์ยัยบ้า แต่ต้องไม่ใช่อีตานั่นแน่นอน ฉันจะยอมเขาเพื่อให้ยัยคาร่าสะใจแล้วเอาไปเยาะเย้ยฉันได้ยังไง”
“เฮ้อ! ใจเย็นๆ สิ คนหล่อหลุดมือเลยเห็นไหม” ให้ตายสิ เพื่อนนะเพื่อน
“นี่ก็สนใจแต่ความหล่อ ไม่ได้สนใจเลยว่าเพื่อนเจออะไรบ้าง”
“ฉันก็อยากจะโดนขโมยจูบสักครั้ง ว่าแต่จูบแรกจากผู้ชายที่หล่อล่ำคนนั้น เป็นยังไงเหรอ” แทนที่จะเป็นห่วงเพื่อนแต่กลับถามเรื่องความรู้สึกอย่างนั้นหรือ มันแต่ตกใจใครจะมีอารมณ์ซึมซับความรู้สึกนั้นเล่า
“เทรซีย์!” ไอลดาเค้นเสียงเรียกเพื่อนด้วยความไม่ใจพอ
“จูบอะไรช่างจืดชืด ห่วยแตก ไม่ได้เรื่อง” ไอลดาแสร้งว่าไปอย่างนั้นเอง
“หึๆ นี่ถ้าอยากได้จูบหวานๆ โรแมนติกล่ะก็ ต้องแกล้งยอมเสียบ้าง ไม่ใช่ไม่ยอมคนแบบนี้”
“ไม่ต้องสอนน่าเทรซีย์ ไม่มาเป็นฉันไม่รู้หรอก เฮ็งซวยที่สุด แบบนี้น่ะหล่อแค่ไหนก็ไม่มีทางเก็บไปฝันแน่นอน”
“จริงเหรอ เขาก็น่าฝันถึงเหมือนกันนะ หล่อขนาดเนี่ยยอมให้จูบเลยเอ๊า” ให้ตายสิ เทรซีย์ไม่นึกเป็นห่วงเพื่อนเลย
“เชิญเธอฝันไปคนเดียวเถอะ” ไอลดาว่าด้วยความไม่พอใจ ขณะเดียวกันกลุ่มเพื่อนๆ ทั้งชายและหญิงต่างพากันเดินมาสมทบที่โต๊ะ เมื่อเต็มแล้วก็นั่งโต๊ะข้างๆ ที่จองกันเอาไว้ เรียกได้ว่าไอลดารายล้อมไปด้วยเพื่อนนับสิบคน ตอนนี้คนที่กำลังหาโอกาสหรือจังหวะเวลาที่จะเข้ามาถึงตัวเธอนั้นยากยิ่งขึ้นไปอีก ทำให้แผนการที่จะลากเธอไปนอนด้วยแล้วแบลคเมลนั้นเป็นไปได้ยากเสียแล้ว
- ผู้เขียน
