รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน

Chapter 1 ปาร์ตี้เรียนจบ 2

จวนจนกระทั่งถึงเวลาแห่งแสงสี ที่ผับแห่งหนึ่ง เริ่มมีนักท่องราตรีทยอยเข้าร้านแล้ว เนื่องจากว่าผับเปิดไม่ดึกนัก ใครมีเวลามาดื่มกินตอนไหนก็สามารถมาได้ แน่นอนว่าเป็นเวลาของเหล่าวัยรุ่นหรือกลุ่มนักศึกษามาดื่มกินกันก่อน พอดึกหน่อยจะเป็นวัยทำงาน เพราะคนพวกนี้กว่าจะออกจากบ้านได้เสียเวลากว่าวัยรุ่นเสียด้วยซ้ำ ในร้านเริ่มเปิดเพลงฮิบฮอบให้ได้ขยับโยกบ้างแล้ว

นักศึกษาที่มาปาร์ตี้กินดื่มก็ต่างมารวมตัวกันแล้วแต่อยู่กันเป็นกลุ่มก้อน กลุ่มใครกลุ่มมัน สาวๆ แต่ละคนก็แต่งตัวจัดเต็มชนิดที่เรียกได้ว่าแซ่บกันทุกคน เพื่อหวังลึกๆ ว่าคืนนี้จะได้ควงหนุ่มหล่อสักคนไปต่อให้จบ ส่วนหนุ่มๆ ก็คิดไม่ต่างกัน

“วันนี้คนเยอะผิดปกตินะ” นิโคไล ลูกค้าหนุ่มหล่อล่ำคนหนึ่งเอ่ยกับเพื่อนที่มาด้วยกันอีกสองคน ระหว่างนี้เขากำลังเดินเข้ามาในร้าน ค่อยๆ แทรกตัวเข้ามาเรื่อยๆ กระทั่งพบกับที่นั่งที่ต้องการ นั่นคือหน้าเคาน์เตอร์

“น่าจะรู้ว่าที่นี่นักศึกษาชอบมาเพราะอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย” เพื่อนอีกคนตอบ

“อ่อใช่ฉันลืมไป แต่วันนี้เยอะมากสงสัยจะมาปาร์ตี้” นิโคไล ตอบและยังคงมองไปรอบๆ ตัวเช่นเคย

“คงใช่ สาวๆ เพียบเรามาได้ถูกจังหวะเวลาเสียจริง”

“เฮ้นิค ฉันว่าสาวๆ โต๊ะนั้นมองนายว่ะ” เพื่อนสนิทชี้จุดให้ดู พลางบุ้ยหน้าไปทางโต๊ะหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยสาวสวย

“เดี๋ยวน่า ฉันสั่งเครื่องดื่มก่อน” นิโคไลตอบทั้งที่ใจอยากจะส่งยิ้มไปให้สาวๆ โต๊ะที่ว่านี้อยู่หรอก แต่ของแบบนี้ต้องดูชั้นเชิง จะรีบร้อนวู่วามก็ไม่ใช่นิโคไลน่ะสิ แต่สาวๆ ก็ดันยกแก้วเหล้าชูขึ้นเหมือนจะเป็นการทักทาย

“เหมือนเดิมไหมนิค” บาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยถามกับนิโคไล และเรียกชื่ออย่างสนิทสนม นั่นเป็นเพราะว่าชายหนุ่มมาที่นี่เป็นประจำเช่นกัน

“ไม่เหมือนเดิม คืนนี้ขอเป็นวิสกี้แทน” นิโคไลสั่งทว่าสายตายังจ้องมองไปที่โต๊ะนักศึกษาสาวอยู่

“ปกตินายไม่ดื่มวิสกี้วันนี้มาแปลก” เพื่อนเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

“ฉันอยากเมาเพื่อให้เขากับบรรยากาศปาร์ตี้ สาวๆ เยอะแบบนี้ต้องเมามันถึงจะสนุก”

“ได้เลยครับ รอสักครู่นะ” ว่าแล้วบาร์เทนเดอร์ก็รีบจัดเครื่องดื่มให้กับลูกค้าหนุ่มหล่อขาประจำทันที

“ปกติฉันเห็นนายเมาตลอดนี่หว่า เมาจนบอร์ดี้การ์ดต้องแบกกลับบ้านกันเลย” เพื่อนนะเพื่อนขายหน้ากันจนได้

“ฉันก็เมาเพื่อจะได้ดื่มด่ำกับความสุขที่ต้องใช้อารมณ์คลุกเคล้าให้เข้ากัน เวลาไม่เมาแล้วมันทำอะไรได้ไม่เต็มที่” ให้ตายเถอะคำพูดนี้ต้องเป็นนิโคไลเท่านั้น นิสัยเพลย์บอยมันอยู่ในกระแสเลือด

“แล้วจะบอกว่าวันนี้อยากเมาทำไมวะ ในเมื่อเมาทุกวัน” เพื่อนถามแบบกวนๆ

“เอาเป็นว่าวันนี้ฉันรู้สึก... เลือดลมในกายมันวิ่งพุ่งพล่านเมื่อเจอวัยรุ่นสาวๆ ที่เยอะขึ้น” พอพูดจบคำเขาก็คว้าแก้วเหล้าแล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวเกือบครึ่งแก้ว จากนั้นจึงนั่งมองแขกที่กำลังทยอยเข้าร้าน

ไม่นานนัก กลุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังอีกกลุ่มหนึ่งก็ได้เริ่มทยอยกันเข้ามาในร้านเช่นกัน มีทั้งหญิงและชาย หนึ่งในนั้นคือเทรซีย์นั่นเอง จากนั้นทุกคนก็เลือกที่นั่งติดกับเคาน์เตอร์ เพื่อจะได้สั่งเครื่องดื่มได้ง่าย อีกอย่างเคาน์เตอร์ก็ติดกับฟลอ จะออกไปโยกย้ายส่ายเอวก็ใกล้แค่นิดเดียว

ระหว่างนี้เพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งก็มองมาที่กลุ่มของเทรซีย์เข้าพอดี พร้อมกับเชิดหน้าขึ้นและแสยะยิ้มมุมปาก ทว่าเทรซีย์ไม่ได้สนใจมองแต่อย่างใด จนกระทั่งเหลือบเห็นเจ้าของร่างสูงเพรียว ภายใต้แสงไฟสลัวเธอมาในชุดดำสวมเสื้อหนังสีแดง เยื้องย่างเข้ามาช้าๆ ดวงตาคู่หวานมองหาคนรู้จัก แต่สายตาดันปะทะเข้ากับกลุ่มคู่อริเสียอย่างนั้น

“เฮ้นั่น! ไอลดา” เพื่อนในกลุ่มคู่อริเป็นคนเอ่ยขึ้น ทว่าเจ้าของชื่อยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย แต่อีกฝ่ายกลับมองว่ากำลังถูกยิ้มเยาะเสียมากกว่า จากนั้นไอลดาจึงเดินไปยังกลุ่มเพื่อนของตนเอง

“โทษทีที่ทำให้รอจ้ะ” ไอลดาเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ ทำให้เพื่อนต่างหันกลับมามองที่ต้นเสียง

“ถึงว่าทำไมมาช้า ก็แต่งตัวสวยเสียขนาดนี้” เพื่อนชายคนเดิมพูด

“ก็เทรซีย์บอกให้แต่งตัวสวยๆ ก็เลย...” ไอลดาตอบแบบซื่อๆ พลางยักไหล่เล็กน้อย

“ก็เลยสวยกว่าเพื่อน นั่งลงๆ สั่งเครื่องดื่มเลย” เทรซีย์บอกพร้อมกับใช้มือตบที่เก้าอี้เบาๆ

ไอลดาจึงหย่อนตัวนั่งลงข้างเทรซีย์ พร้อมกับถอดเสื้อหนังวางพาดไว้ที่พนักพิง

“สั่งอะไรดีไอซ์” เพื่อนชายในกลุ่มขันอาสาที่จะไปสั่งเครื่องดื่มให้

“ขอเป็นเตกีลา ว่าแต่คืนนี้ใครเลี้ยงเนี่ย” ไอลดาสั่งและแสร้งถามไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้หวังจะให้ใครมาเลี้ยง

“มากับหนุ่ม ๆ งานนี้ก็ต้องให้หนุ่มเลี้ยงสิ ใช่ไหม เดฟ” เทรซีย์หันไปขอความเห็นจากเพื่อนชายในกลุ่มซึ่งชื่อเดวิด

“ใช่ สั่งเลย เผลอๆ อาจมีหนุ่มๆ ในนี้อยากจะเสนอตัวเลี้ยง ดริ้งค์ด้วยก็เป็นได้นะ” เดวิดให้ความยิ้มๆ จากนั้นจึงลุกไปพร้อมกับเพื่อนผู้ชายคนอื่น เพื่อสั่งเครื่องดื่มและนำมาให้สาวๆ ที่โต๊ะ

“ถามจริงโต๊ะเรามากันแค่สี่คนเองเหรอ ไหนว่าปาร์ตี้เพื่อนๆ ที่เรียนจบพร้อมกันไง แต่กลุ่มยัยคาร่าตั้งสองโต๊ะ”

“นี่สังเกตด้วยเหรอเนี่ย กลุ่มยัยนั่นนักเที่ยวทั้งนั้นนี่จ้ะ แถมยังมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีก ส่วนกลุ่มเราเดี๋ยวก็มาสมทบ ฉันชวนเพื่อนๆ ประมาณสิบคน เอาเป็นว่าทั้งคณะ ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่หมด”

“งั้นก็คงสนุกแน่ๆ แต่เราเหมาที่นี่หรือเปล่าเนี่ย”

“เปล่า ใครจะกล้าเหมาล่ะเพื่อน แขกทั่วไปก็มีเราไม่ได้มีอิทธิพลขนาดนั้น ว่าแต่หนุ่มๆ น่าสนนะ” เทรซีย์พูดพลางมองไปรอบๆ ก็สะดุดตาที่หนุ่มหล่อสามคนซึ่งนั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ไม่ห่างจากพวกเธอนัก แต่เสียอย่างเดียวคือมองเห็นแต่เพียงแผ่นหลังเท่านั้น

“เห็นหนุ่มๆ เป็นไม่ได้เลยนะเทรซีย์ อดใจไว้บ้าง”