บทที่ ๑๒ –เรื่องเล่าในบ่อจระเข้
ห่างไปเล็กน้อย บนต้นไม้ใหญ่ของจวน มีชายสองคนยืนอยู่ปลายของยอดไม้ ต่างก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างจนหมดสิ้น และแน่นอน หนึ่งคนนั้น หายวับไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงบุรุษในชุดขาวมองดูเหตุการณ์อันระทึกขวัญต่อไป
รอดูสถานการณ์ หากไม่ดีขึ้น คงต้องลงไปช่วย แต่ตอนนี้ ให้คุณหนูคนเล็กของท่านเสนาบดีจัดการไปก่อน
“เจ้าถอยไปนะ” เสียงของต๋าฮูหยินดังขึ้น
“ถอยไปอย่างงั้นหรือ ถอยไปเพื่ออะไร ท่านอยากจับข้าโยนลงบ่อจระเข้นี่นา นี่ไง ข้าก็เดินมาให้ท่านจับข้าโยนแล้วนี่ อีกนิดเดียว ก็จะถึงบ่อแล้ว ท่านใจเย็น ๆ เถอะนะ ท่านจะได้สนุกแล้ว” เป่ยฉิงยิ้มอย่างเลือดเย็น ทุกคนต่างก็ขนหัวลุก
“จะ เจ้ามันร้ายกาจ” เป้าซ่านเอ่ย แต่เป่ยฉิงกลับหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ
“หึหึ ข้าทำเพื่อช่วยตัวข้าเอง แต่กลับกลายเป็นว่า ข้ามันร้ายกาจ แล้วที่ผ่าน
