บทที่ ๘ -ความเกลียดชัง
จวนท่านเสนาบดี เป่ยซิ่ว
“เหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้ ฉิงเอ๋อร์” ท่านถามดวงใจของท่าน เมื่อเป่ยฮ่วนเขยก ๆ มาฟ้อง ทำให้ท่านต้องรีบไปที่เรือนเล็กของเป่ยฉิง แล้วก็พบเจอกับบุตรีคนรอง เป่ยเหริน นอนครางอยู่กับพื้นดินท่านจึงตามไปที่สระบัว แต่ก็ไม่ทัน
“ข้าทำ เพราะที่ผ่านมานั้น พวกเจี่ยเจีย และต้าเกอ ทำกับข้ามามากแล้ว ข้ายอม ข้าทน แต่ใช่ว่าข้าจะทนได้ตลอดไป” น้ำเสียงเรียบนิ่งไม่มีอาการอะไรแสดงออกมา
“เจ้าใส่ร้ายข้า ข้าไม่เคยทำอันใดกับเจ้าแม้แต่นิด เจ้าเป็นน้องของข้า แล้วข้าจะไม่รักเจ้าได้อย่างไร” เป่ยอ้ายสะอึกสะอื้น โดยที่ต๋าฮูหยิน ผู้มารดาคอยเช็ดผมให้
“เจ้านี่แย่มากนะ เห็นว่าอาฮ่วนเจ้ารักหน่อย เจ้าก็ทำเช่นนี้ได้หรอกหรือ” ฮูหยินใหญ่เอ่ย ดวงตาวาววับ
“ใครที่รักข้ากันนะ แล้วใครตบตีข้าทุกวัน เนื้อตัวข้ามีแต่รอยฟกช้ำ และใครกันที่
