-บทที่ ๙ - ลอบเข้าจวนดั่งโจรโรคจิต
เรือนกลางของฮูหยินรอง เป้าซ่าน
“นี่เราต้องยอมมันหรือท่านแม่ ข้าเกลียดมันนัก ข้าไม่อยากนับว่ามันเป็นน้องของข้า” เป่ยเหรินเอ่ยกับมารดา ทำให้เป้าซ่านตาโต รีบยกมือปิดปากบุตรสาวของตนแทบไม่ทัน
“เจ้าหยุดได้หรือไม่ เหรินเอ๋อร์ หากผู้ใดมาได้ยิน ข้าและเจ้าคงถูกแส้ หรือไม่ อาจจะถูกม้ากระชากร่างเอาได้ เจ้าอย่าได้เอะอะไป มันไม่ใช่ผลดี เจ้าเองก็เห็นแล้วนี่” เป้าซ่านเอ็ดบุตรสาวเสียงเขียว ทำให้เป่ยเหรินหน้างอ แต่ความเกลียดที่มีต่อเป่ยฉิงน้องคนละแม่ยังมีอยู่เต็มหัวใจ
“แม่เข้าใจดี แต่เราต้องหาทางที่แนบเนียนกว่านี้ มันจะได้หมดสิ้นไปจากโลกนี้สักที”
“ข้าเกลียดมันมากเหลือเกินท่านแม่ เมื่อไหร่เราจะลงมือได้นะเจ้าคะ” เป่ยเหรินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงเกลียดชัง
“เราต้องคิดดี ๆ วางแผนให้แนบเนียน” เป้าซ่านเอ่ยขึ้น
“ข้าจะ
