EP1.2 ll พี่มิ้งคนงง [2]
1466 คำ
เช้าวันต่อมา
เพราะว่าวันนี้ฉันมีเรียนตั้งแต่แปดโมงพร้อมไอ้ต้น ฉันเลยต้องตื่นเจ็ดโมงเช้า อาบน้ำล้างหน้า สวมชุดนิสิต จริงๆ ฉันจะไม่เข้าเรียนก็ได้ เพราะคณะฉันมันไม่เช็คชื่อ ไม่มีสอบย่อย ไม่มีรายงาน ไม่มีห่าอะไรทั้งนั้น สอบปลายภาคร้อยคะแนนทีเดียว ถามว่าเรียนคณะอะไร
แท่น แท้น นิติศาสตร์จ้า อย่าถามว่าความรู้มีมั้ย บอกเลยว่าไม่ คืนครูหมดแล้ว คนเรียนนิติศาสตร์ไม่ใช่ทุกคนที่จะฝันเป็นอัยการ ผู้พิพากษา ไม่ๆๆ มันโกหก ตอนแรกๆ ก็อาจจะอยาก ตอนหลังๆ ให้กูเรียนจบก็พอ กูเหนื่อย
“ไอ้ต้น ตื่นๆๆ เจ็ดโมงแล้ว เดี๋ยวสาย วันนี้เรียนอิ้งไม่ใช่เหรอ?” ฉันเอาหมอนข้างฟาดมันรัวๆ ขณะที่ไอ้คนตัวเล็กนอนขดในกางเกงบ็อกเซอร์
“รีบเหรอพี่มิ้ง หนูยังง่วงอยู่เลยอ่ะ” มันงัวเงียทำตาออดอ้อนขอนอนต่อพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นมาบอกฉันว่า “ขออีกห้านาที นะๆๆๆ”
“ห้านาทีของแกมันรอบที่สามแล้วปะ? ตื่นเลยนะ ไม่งั้นพี่จะไปก่อน” ฉันขู่ทำให้มันค่อยๆ คลานกระดึ้บเหมือนตัวสล็อต กว่าจะถึงปลายเตียงก็เสียเวลาไปห้านาที
“เร็ว!”
“ค้าบบบบบบ”
เฮอะ อีต้นมันก็ครับแต่ปากตลอด กว่าจะเยื้องย่างแต่ละทีลีลายิ่งกว่าอะไรดี ฉันเบะปากแรงเมื่อมันหัวเราะร่าที่เห็นท่าทีของฉัน
“หน้าบูดเชียว งอนผมเหรอออออ?” มันว่าแล้วเอามือมาลูบแก้มอย่างแกล้งๆ ฉันก็เลยเหยียบตีนมันเป็นการลงโทษหนึ่งที
“ยังจะลีลา เดี๋ยวด่าให้”
“แน้ะๆๆ โกรธด้วย” มันยิ้มเยาะกวนประสาท
ไอ้เหี้ยต้น กวนตีนอีกละ มันคิดว่ามันน่ารักไง๊ =_=^
ไม่นาน มันก็อาบน้ำเสร็จสรรพแล้วเตรียมขับมอเตอร์ไซค์ไปมหาลัยที่อยู่ใกล้ๆ แต่มันแวะมาเซเว่นก่อนเพราะจะซื้ออะไรกินเป็นข้าวเช้าทำให้ฉันเจอกับน้องคนเมื่อวานอีกรอบ
“เอ้า พี่”
เขายกมือไหว้ตอนที่ฉันเดินเข้าไปก่อนจะยิ้มหวานเช่นเคย คนร่างสูงชายตาไปมองไอ้ต้นก่อนจะมองหน้าฉันอีกที
“อ้าว หวัดดีลูก นี่ไม่หลับไม่นอนเหรอ?”
“น้องออกกะตอนเก้าโมง เดี๋ยวก็กลับไปนอนแล้ว” เขาตอบก่อนจะเงียบไปครู่นึง “แล้วนี่มาด้วยกันเหรอพี่?”
“อ๋อ ใช่ พี่พึ่งออกจากหอ”
“อ๋ออออ แฟน?” เขาย่นคิ้วสงสัยก่อนจะถามประโยคที่ทำเอาฉันแทบพุ่ง เอิ่ม อย่างอีต้นเนี่ยนะแฟนฉัน แค่ส่วนสูงมันก็ไม่ผ่านแล้ว นี่ไม่ได้แบ่งแยกนะ แต่ว่าเป็นสเป็คส่วนตัวฉันย่ะ
“เฮ้ย ไม่ใช่ นี่น้อง” ฉันปฏิเสธทำให้เขาพยักหน้ารับยิ้มๆ แล้วถามอีก
“อ๋อๆ แล้วคนเมื่อวานอ่ะพี่ แฟน?”
“เปล่า เพื่อน”
“อ๋ออออออออ” เขาลากเสียงเหมือนไม่เชื่อ ก่อนจะอมยิ้มมองฉันอย่างกะลิ้มกะเหลี่ย พร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามาใกล้แล้วยกนิ้วชี้หมุนเข้าหาตัวเอง “แล้วคนนี้ใครอ่ะ?”
เอ๊า น้องเขากวนตีนฉันปะเนี่ย ถามมาได้ว่าตัวเองเป็นใคร สมองเสื่อมหรือยังไง หรือจะลองว่าฉันจำได้เขาได้มั้ย แต่ฉันว่าน้องไม่เคยแนะนำตัวกับฉันนะ ชื่อก็ไม่มี
“พนักงานเซเว่น?”
“ใช่อ๋อพี่ น้องให้ทายอีกทีว่าใคร”
อ่า ฉันตอบผิดเหรอ หรือว่า…
“เจ้าของร้านที่ปลอมตัวเป็นพนักงานเซเว่น”
“โหย พี่ ชีวิตน้องไม่ได้ว่างขนาดนั้นนะ”
“อ้าวเหรอ เห็นในหนังเขาชอบทำ พี่ก็ไม่รู้” ฉันกลอกตางง ก่อนที่คนร่างสูงจะยิ้มขำ
“แล้วตกลงน้องเป็นใครอ่ะ?” ฉันถามอีก เขาเลื่อนสายตาดำสนิทมามองหน้าฉัน
“โหย เรื่องนี้ยาวอ่ะพี่ วันนี้น้องคงเล่าไม่จบ”
ฉันกะพริบตาปริบๆ ทำไมวะ แค่บอกว่าเป็นใครมันต้องเป็นมหากาพย์ขนาดนั้นเลยเหรอ เป็นลูกเต้าเหล่าใครถึงได้ดูเยอะแยะขนาดนั้น งั้นฉันไม่รู้ก็ได้นะ แค่จำประมวลก็ลำบากชีวิตละอ่ะ
คนตัวสูงอมยิ้มก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเหล่มองหน้าฉันเบาๆ แล้วยื่นมือถือเขาให้
“พี่เอาไลน์พี่มาดิ เดี๋ยววันหลังน้องจะเล่าให้ฟัง”
-40%-
“ถ้ามันยาวขนาดนั้น พี่ไม่รู้ก็ได้นะลูก เดี๋ยวจะหาว่าพี่เสือก” ฉันบอกเขา อีกอย่างเราก็ไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรกันขนาดนั้น ไม่รู้ก็ได้มั้ง คนร่างสูงหัวเราะแล้วยัดเยียดมือถือให้ฉันอีก
“ไม่เป็นไรพี่ ถึงพี่จะไม่อยากเสือกเรื่องน้อง แต่น้องอยากเสือกเรื่องพี่นะ”
“พี่ไม่ค่อยเล่นไลน์ ตัสก็ไม่อัพ ภาพก็ไม่ลง ชีวิตพี่ไม่มีอะไรน่าเสือกหรอกน้อง นอกจากกินกับนอนพี่ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก”
“ทำไมพี่ใจร้ายจัง”
“เปล่านะลูก แต่พี่ไม่ค่อยเล่น กลัวน้องจะเสียเวลา” ฉันอธิบายเมื่อเขาทำหน้าเซ็งๆ ก็ฉันไม่ค่อยแตะไลน์นี่หว่า ชีวิตฉันมันจะมีอะไรวะ ตื่น แดก ไปเรียน นอน วนอยู่แค่นั้นแหละ น่าเสือกมากสุดก็ตอนโดนไล่ออกจากหอไปห้องอีอาร์ตอ่ะ
“แต่พี่ไม่ให้นี่น้องเสียใจนะ”
“เอ๊า” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อเขาทำหน้าเฟลๆ เออ เอาไปให้เหอะ งั้นอ่ะ อย่ามาร้องไห้นะ ขี้เกียจปลอบ
“งั้นเอาไปก็ได้ มาๆ” ฉันว่าก่อนจะรับโทรศัพท์เขามากด คนร่างสูงยิ้มกริ่ม
“โอ๊ย น่าร๊ากกกก” เขาลากเสียงทำให้ฉันย่นคิ้วขึ้นมามองอย่างสงสัย
“น่ารักอะไรวะ”
อยู่ดีๆ ก็พูดขึ้นมา งง ฉันคุยเรื่องเดียวกับเขาปะเนี่ย
“เปล่าพี่ พูดลอยๆ ใครอยากรับก็รับ”
“ขอบคุณที่ชม” ไอ้ต้นโพล่งขึ้นมาแทรกด้วยใบหน้าไม่พอใจนักก่อนจะวางแฮมเบอร์เกอร์สองชิ้นกับน้ำขวดเล็กๆ ดังปึ้ก แล้วเอาแขนข้างที่ว่างที่ดึงคอฉันเข้าไปหาแล้วปรบบ่าดังแปะ มันมองน้องพนักงานตาขวางแล้วเอ่ยประโยคประหลาดๆ ที่ทำให้ฉันกลอกตางง “นี่แฟนผมนะ คุณมาจีบนี่อยากมีเรื่องเหรอ?”
อะไร
อะไรของมันนนนนนนนนนนนนน
อีน้องเวร!
“เล่นอะไรของแกอีต้น” ฉันบ่นอุบหลังออกจากเซเว่นแล้ว มันไหวไหล่แล้วมองหน้าฉันนิดนึงก่อนจะพูดสั้นๆ แต่เจ็บ
“โง่”
“อ้าว ผิดอะไร” ฉันหน้าเหวอทันทีที่มันด่า นี่อยู่เฉยๆ นะ มาด่ากันได้ไง ลูกมีพ่อมีแม่นะเว้ย เดี๋ยวไม่กลัวมือเจ็บจะโบกให้หัวโยกเลย ไอ้เด็กเวร ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ
“ถ้าพี่จะมีแฟนมาให้หนูสแกนก่อนนะ ว่าผ่านไม่ผ่าน” ไอ้ต้นว่าก่อนจะเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากฉันอย่างหมั่นไส้ “ไอ้คนเมื่อกี้ไม่ผ่าน มันกะล่อน”
“ฮะ”
“ปลิ้นปล้อน ตอแหล แรด”
“ไปว่าเค้าทำไมวะ แกบ้าปะเนี่ย”
“เออน่ะ” มันจิ๊จ๊ะแล้วดึงแขนฉันไปขึ้นมอเตอร์ไซค์มันก่อนจะปล่อยฉันทิ้งไว้ที่คณะ ฉันเดินเข้าห้องเรียนก่อนจะทำหน้าตาพร้อมตายได้ทุกเวลาที่ฟังบรรยาย จู่ๆ ก็มีเสียงไลน์ดังติ๊งเบาๆ เข้ามาทำให้ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
นี่มาเรียนหรือเปลี่ยนที่เล่นโทรศัพท์ พูด!
NongTee ‘7-11 : หวัดดีครับพี่ น้องเอง ที่เซเว่นไง
อุ้ย น้องคนหล่อที่เซเว่นนี่หว่า นางออกกะแล้วเหรอ แล้วยังไง ไม่หลับไม่นอนนี่ชาติก่อนเป็นค้างคาวรึเปล่า งง ฉันยิ้มก่อนจะตอบไป
Ming Ming: หวัดดีค่ะ
NongTee ‘7-11: พี่ชื่อมิ้งเหรอครับ เห็นมันขึ้นว่ามิ้ง
Ming Ming: ช่ายๆ
ฉันตอบกลับไป แต่จู่ๆ น้องเขาก็หายแบบไม่บอกไม่กล่าวไปเกือบห้านาที จนฉันรู้สึกสมองเบลอ เอ๊ะ นี่ฉันเผลอมึนใส่เขารึเปล่าวะ ฉันยิ่งคุยกับชาวบ้านไม่รู้เรื่องด้วยอ่ะ ฉิบหาย จะถามก็ไม่ได้ เดี๋ยวน้องรู้ว่าฉันโง่
เอาไงดีวะ
งั้นส่งสติ๊กเกอร์ไปดีกว่า!
ฉันกลอกตาก่อนจะเลื่อนหาสติ๊กเกอร์ตะมุตะมิอย่างน้องมะยมส่งไปให้เขา ฉันคิดว่าน้องมะยมต้องมีอิทธิฤทธิ์อะไรแน่ๆ เพราะพอฉันส่งไปปุ๊ป น้องเขาก็ตอบมาปั๊ปเลย
NongTee ‘7-11: โหย ชื่อเหมือนแฟนผมเลยอ่ะ
Ming Ming: อ้าว มีแฟนแล้วเหรอ
ให้ตายเถอะ ชื่อฉันโหลเหรอวะ ก็ไม่ขนาดนั้นนะ
NongTee ‘7-11: ไม่มีครับ ผมพูดถึงแฟนในอนาคต
- ผู้เขียน
