“โอ๊ย ไม่ต้องพาพี่กลับบ้านน้องเลยนะคะ เดี๋ยวพี่นั่งรถไปหาเองค่ะ บ้านอยู่ไหน ซอยที่เท่าไหร่ พี่ไปด้ายยยย” อีอาร์ตพูดเสียงแหลมเหมือนประชดเมื่อมันอ่านแชทที่น้องตี๋ส่งมาพร้อมกับหัวเราะไปด้วย
“มึงคิดอย่างนี้ ถูกมะ?” มันตวัดสายตารู้ทันมาทางฉัน ก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มฉันจนหัวโยก เมื่อฉันตีหน้าใสซื่อพร้อมกับเครื่องหมายควิซชั่นมาร์คใส่มัน “อย่ามาตีหน้าใสซื่อ อีมิ้ง กูรู้หมดแหละว่าคิดอะไรอยู่ หึ๊”
“ยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย แกมั่วอีกละนะ”
“เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ ระริกระรี้เป็นกะหรี่ เอ้ย ปลากระดี่ตลอด”
“อีอาร์ต อีตุ๊ดปากจัด!”
“แกว่าใคร เดี๋ยวนี้สู้เหรอฮะ?” มันทำเสียงจิ๊จ๊ะพร้อมวาดแขนทำท่าจะตีฉันทันทีที่ฉันบังอาจเถียงมันกลับ และด้วยความที่มันแรงควายเกินมนุษย์มนา ฉันเลยเลือกที่จะไม่เสี่ยงและรูดซิบปากให้สนิท
ก็งี้แหละ เพื่อนขี้อิจฉา เห็นฉันมีผู้ชายในสต๊อกหน่อยไม่ได้ ต้องกัดต้องแซะตลอด ฉันไม่ถือสาหรอก อ
