“ฮะ?”
[ล้อเล่นน่าพี่ น้องเรียนเอกเดียวกับพี่นี่แหละ แค่เรียนคนละมหาลัย]
“โห แล้วเรียนไป ทำงานไปแบบนี้ไหวเหรอ ตี๋เลิกงานก็เช้าแล้วนี่” ฉันทึ่งในความอึด ถึก และสตรองของน้องตี๋ การจะเรียนไปด้วยและทำงานหนักๆ ไปด้วยมันไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะเขาต้องอดหลับอดนอนในตอนกลางคืนแล้วยังต้องตื่นไปเรียนต่ออีก
[ไม่ไหวก็ต้องไหวอ่ะพี่ แต่น้องเรียนมหาลัยเปิด ภาควิชาก็ไม่มีคะแนนเก็บ ไม่มีเช็คชื่อ รอสอบทีเดียวปลายภาคร้อยคะแนนเลยไม่ซีเรียสเท่าไหร่] น้องตี๋อธิบายด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเป็นกันเอง ความจริงฉันก็แอบงงๆ อยู่เหมือนกัน ฉันกับน้องพึ่งรู้จักกันไม่กี่วันแต่ตอนนี้ดันโทรไลน์คุยกันแล้ว ฉันมาถึงจุดนี้ได้ยังไงก็ยังงงๆ จนถึงตอนนี้
มหาลัยเปิดที่น้องตี๋หมายถึงเป็นมหาวิทยาลัยที่ไม่จำกัดจำนวนนิสิตนักศึกษา ใครจะมาสมัครก็ได้ สามารถเรียนทางไกล ผ่านไปรษณีย์ ผ่านสื่อออนไลน์ อ่านเอกสารประกอบรายวิชาต่างๆ และไปสอบให้ผ่าน
