ตอนที่ 7 เปราะบาง
1011 คำ
อรนิสายกมือพนม ปล่อยโฮออกมาด้วยความปวดร้าว หากเขาอธิบายให้รู้ ให้เข้าใจบ้าง ก็คงดี ไม่ใช่ปล่อยให้เธอเฝ้ารอคืนแล้วคืนเล่า เดือนนึงมีเวลามาหาแค่สองสามครั้ง บางวันก็แทบไม่มีเวลาโทรหากัน เธอก็แค่เหงา อยากมีใครสักคนที่เข้าใจเท่านั้นเอง
“พี่ราม... เรากำลังจะแต่งงานกันแล้ว พี่อย่าเลิกกับอรเลยนะคะ พ่อกับแม่พวกเราท่านจะรู้สึกยังไง ที่เราสองคนต้องเป็นแบบนี้” อรนิสาพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อให้อีกฝ่ายใจอ่อน
พิรามทอดสายตามอง แววตาหม่น
“พี่จะอธิบายให้พวกท่านเข้าใจเอง ตอนนี้พี่คงไม่อาจยอมรับอรเป็นเจ้าสาวได้อีกแล้ว” ชายหนุ่มหลับตาลงเพื่อเก็บกลั้นความรู้สึกไว้ภายใน แล้วจ้องมองคนรักอีกครั้ง “พี่คืนอิสระให้อรนะ ตอนนี้อรจะรักใคร หรืออยากได้ใครมาไว้ข้างกาย พี่คงไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายอีกแล้ว”
หญิงสาวส่ายหน้าน้ำตาอาบแก้ม เขาลุกยืนแล้วสาวเท้า ร่างบางกระโจนเข้ากอดขาไว้แน่น
“ไม่นะคะพี่ราม อรขอโทษ อย่าเลิกกับอรเลย อรไม่เลิก พี่รามอย่าทำกับอรแบบนี้เลย อรอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่!” เธอกรีดร้องเสียงหลง
เขาก้มลงแกะมืออดีตคนรักออก “ถ้าอรไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่แรก เรื่องที่เราต้องเลิกกันคงไม่เกิดขึ้น”
“เพราะเนตรใช่ไหม เนตรบอกพี่เรื่องอรใช่ไหม!”
พิรามชะงัก “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเนตร เนตรไม่เคยบอกอะไรพี่!”
“ถ้าไม่บอกแล้วพี่จะรู้ได้ยังไง!”
ชายหนุ่มขบกรามแน่น “ต้องการให้พี่มีเขาอยู่บนหัวต่อไปงั้นเหรอ ถึงได้โทษคนอื่นแต่ไม่คิดว่าตัวเองผิดแบบนี้ หลอกพี่มันสนุกมากหรือไงอร!”
“ไม่ใช่นะคะ อรไม่ได้คิดหลอกพี่รามเลย” อรนิสารีบแก้ตัว
“ปล่อยพี่ เราควรจบกันได้แล้ว!”
“ไม่อรไม่ปล่อย เรารักกันมากี่ปี มันไม่มีความหายเลยเหรอคะพี่ราม อรพยายามทุกอย่างเพื่อให้ทัดเทียมกับพี่ เรามีโอกาสได้แต่งงานกันแล้ว อรไม่อยากเสียมันไป” เธอแค่ต้องการความสนุกชั่วคราว หลังจากแต่งงานสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำเช่นนี้เอง แต่เรื่องกลับแดงขึ้นมาเสียก่อน เพราะเพื่อนตัวดีอย่างเนตรดาวคนเดียว
“อรไม่ควรมาถามพี่ว่ามันมีความหายหรือเปล่า อรต่างหากที่ไม่เห็นค่า อรเป็นคนเลือกทำแบบนี้ มีใครบังคับอรหรือไง อรไม่ควรทำร้ายพี่ ทำลายชื่อเสียงตัวเอง!”
“อรผิดไปแล้ว... อรรักพี่นะคะพี่ราม อรขอร้องอย่าทิ้งอรไปเลย..” หญิงสาวร่ำไห้น้ำตาไหลรินไม่ขาด อ้อนวอนให้คนรักกลับมาหา ดนัยภพมองภาพนั้นแล้วเบือนหน้าหนี เขาไม่อยากเจอสถานการณ์เช่นนี้เลย
“ปล่อยพี่อร พี่ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เรื่องของเราพอแค่นี้เถอะ”
เธอส่ายหน้าปฏิเสธ ทุกอย่างจัดเตรียมไว้หมดแล้ว หากเลิกรากับเขาในตอนนี้ เธอคงไม่เหลืออะไร
“ไม่ อรไม่ปล่อย อรไม่เลิกกับพี่!”
“พี่บอกให้ปล่อยไงอร!”
“ไม่พี่ราม อรไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้ อรรักพี่นะคะ!”
พิรามขบกรามแล้วหลุบตามองคนกอดขา ย่อกายลงมาบีบไหล่มนจนคนโดนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“อรเจ็บนะคะพี่ราม!” เธอร้องบอก
“อย่าให้พี่ต้องร้ายนะอร พี่พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่ อย่าให้พี่ต้องทำอะไรไปมากกว่าการเลิกกับอรเลยดีกว่า!”
เธอรัดขาเขาแน่นขึ้น แล้วซบหน้า สุดแสนเสียดาย ผู้ชายอย่างพิรามหาไม่ได้อีกแล้ว ทั้งหล่อ ทั้งรวย การศึกษาก็ดี ไม่อาจปล่อยให้หลุดมือได้
พิรามเหลือบมองไปยังชายหนุ่มอีกคนในห้อง
“เอาอรออกไปจากผม!” เขาสั่งเสียงกร้าว
ดนัยภพขยับกาย แล้วแกะมือบางออก ทว่าอรนิสากลับพยายามดิ้นรนเพื่อรั้งให้คนรักกลับมา ชายหนุ่มกอดรัดร่างบางไว้แนบแน่น พิรามทอดสายตามองด้วยความเย็นชาก่อนก้าวออกมายืนด้านนอก แว่วเสียงกรีดร้องดังมา นี่คือการให้ครั้งสุดท้ายของเขา และมันจะไม่มีอีกแล้ว
เสียงรถยนต์จอด เจ้าของบ้านเดินออกมาต้อนรับสีหน้ายิ้มแย้ม ทว่าเมื่อสบตากลับเห็นความเศร้าหมองในนั้น เนตรดาวขมวดคิ้วสีหน้าสับสน หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพี่รามและเพื่อนสนิทของเธอ
“พี่รามมีธุระอะไรกับเนตรหรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยถาม เพราะอีกฝ่ายไม่ได้นัดหมายมาก่อน
เขายิ้มเศร้า “พี่มีเรื่องอยากคุยกับเนตรน่ะ”
“อ๋อค่ะ”
“เนตรว่างใช่ไหม ถ้าไม่ว่างพี่จะได้กลับไปก่อน”
เนตรดาวโบกมือปฏิเสธในทันที ไม่ได้มีงาน แค่คิดว่าพี่รามมาด่วนแบบนี้ อาจมีธุระสำคัญ
“เนตรว่างค่ะ แค่คิดว่าพี่รามมีธุระด่วนหรือเปล่า เลยมาหาเนตร”
“ก็ใช่”
หญิงสาวนิ่งครู่หนึ่ง แล้วผายมือเชื้อเชิญพี่ชายคนสนิท
“ไปคุยข้างในกันดีกว่าค่ะ”
สองร่างเดินเคียงคู่มาถึงด้านใน แล้วทรุดกายลงบนโซฟาตรงข้ามกัน มือหนาผสานด้านหน้าสีหน้าเครียดขึ้น เนตรดาวสังเกตจากลักษณะท่าทางก็พอคาดเดาได้
“พี่รามเป็นอะไรเหรอคะ” หญิงสาวถามเสียงเบา สีหน้าบ่งบอกถึงความห่วงใย
เขาเงยหน้าช้อนสายตามอง
“พี่ไปคอนโดอรมา เจออรกำลังนอนอยู่กับผู้ชายคนอื่น” เขาบอกตามตรง ระหว่างเขากับเนตรดาว แทบไม่มีอะไรปิดบังกัน อาจเพราะความสนิทสนมคุ้นเคยกันมาแต่เยาว์วัย
- ผู้เขียน
