อรนิสาเปิดประตูออก มองซ้ายขวาไม่เห็นผู้ใด ภานุพงษ์ออกมาช่วยสอดส่อง จนกระทั่งร่างบางที่หลบมุมออกมายืนต่อหน้าสองคน ภานุพงษ์ชะงักดวงตาเบิกกว้าง ส่วนหญิงสาวอีกคนยืนนิ่งแววตาเยือกเย็น
“เนตร!”
เธอยิ้มเยาะตนเอง โง่งมตั้งนาน ถ้ารู้อย่างนี้ก็คงปล่อยให้เขาได้สุขสมกับเพื่อนรักไปนานแล้ว
“นี่นะเหรอคะที่บอกว่ารักเนตร อยากแต่งงานกับเนตร พี่มันเลวจริงๆ พี่พงษ์!” เนตรดาวตำหนิเสียงลั่น
อรนิสามองเพื่อน เข้าใจความรู้สึกของเธอแล้วหรือยัง การเลิกรากับคนที่กำลังจะแต่งงานกันเรา มันเจ็บปวดแค่ไหน บัดนี้เนตรดาวคงซึ้งใจกับมันแล้ว
“เนตรเข้าใจผิดแล้ว อรกับพงษ์ไม่ได้” เธอแสร้งแก้ตัว แต่กลับถูกภานุพงษ์ดันให้มายืนด้านหลัง
“เรื่องนี้อรไม่เกี่ยว จะโทษ โทษพี่คนเดียวเถอะเนตร”
การกระทำเช่นนี้ ยิ่งส่งผลให้อีกคนเจ็บปวดราวกับแผลถูกน้ำเกลือราดซ้ำ เนตรดาวกัดริมฝีปากแน่น ง้างฝ่ามือหมายฟาดลงบนใบหน้า แต่เขากลับยืนเชิดหน้าขึ้นเ
