เธอบีบท่อนแขนสามีเพื่อทรงร่างกายเอาไว้ เมื่อสักครู่ได้ยินเสียงที่สามีคุยกับทินกรหมดแล้ว ถึงได้พยายามยืนหยัดเข้มแข็งอยู่ตอนนี้
“ฉันรู้หมดแล้วค่ะคุณ ลูกของเราอยู่ที่โรงพยาบาลไหน”
“คุณนี...”
หญิงกลางคนเม้มริมฝีปากน้ำตาคลอ กัดฟันข่มความอ่อนแอเอาไว้ เธอต้องเข้มแข็งเพื่อดูแลลูก
“ฉันไม่เป็นไร ฉันเป็นแม่ของยัยเนตร ฉันต้องดูแลลูกค่ะ” เธอบอกเสียงหนักแน่น
นันทวัฒน์โอบกอดภรรยาไว้ น้ำตาไหลอาบแก้ม เขารู้จักนิสัยทินกรดี ถ้าเงียบเช่นนี้ แสดงว่าลูกคงอาการไม่ดีแน่ คงได้แต่ภาวนาให้ผลบุญที่เคยทำมา ส่งผลให้ลูกสาวปลอดภัยด้วย
“เราไปด้วยกันเถอะ”
ถึงโรงพยาบาล แพทย์ไม่สามารถให้เข้าเยี่ยมได้ และยื่นเอกสารให้เซ็นเพื่อทำการผ่าตัดบริเวณขา นลินีริมฝีปากสั่นระริก พยายามเก็บอาการ นันทวัฒน์จรดปากกาลงชื่อ แล้วนั่งรออย่างปวดร้าว
“ลูกเราจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะคุณ” เธอถามสามีน้ำเสียงสั่นเครือ
“เนตรต้องไม่เป็นอะไร เชื่อ
