เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา

บทที่ 12 หาของแปรรูป

ผ่านมาแล้วสองวันใบหน้าที่บวมช้ำของเซี่ยซูเจี๋ยก็กลับมาเป็นปกติ และทั้งสามก็ลงมือนปลูกผักเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่วันเซี่ยห้าวไห่ก็จะกลับมา เซี่ยซูเหยาเลยอ้อนขอให้เซี่ยซูเหยียนพาเข้าป่า จริง ๆ เซี่ยซูเหยียนปฏิเสธทว่าเซี่ยซูเหยาไม่ยอมแพ้ นางอ้อนขอจนได้ไป

ก็ยังเป็นเซี่ยซูเจี๋ยที่เตรียมอาหารสำหรับเข้าป่าวันนี้ มีเพื่อนบ้านที่ไม่ได้ไปทำงาน และท่านยายหลี่ฮัวก็อยู่ที่บ้าน เซี่ยซูเจี๋ยเลยไปขอให้ช่วยดูบ้านให้ด้วย นางไม่ไว้ใจที่จะให้น้องชายกับน้องสาวพากันไปเอง

ปลาในถังเหลือออยู่เจ็ดตัว กุ้งอีกเป็นร้อยตัวเซี่ยซูเจี๋ยก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องพากันเข้าป่าอีก นางไม่อยากปฏิเสธน้องสาวที่ยิ้มกว้างยามที่เซี่ยซูเหยียนอนุญาต

“ครบแล้วใช่ไหม”

นอกจากตะกร้าอาหารมื้อกลางวันแล้วทั้งสามก็มีตะกร้าสานสะพายคนละอัน เซี่ยซูเหยาได้ตะกร้าที่มันเล็กแต่ก็ใส่ของได้เยอะ และเซี่ยซูเหยียนก็เอาพวกมีดกับขวานไปด้วย ของพวกนี้เขาเอาติดตัวไปด้วยตลอดยามเข้าป่า

“ขอรับ” เซี่ยซูเหยียนพยักหน้า

เซี่ยซูเหยาไม่เอาเสี่ยวเฮยไปด้วย น้ำหนักของเจ้สเสี่ยวเฮยไม่ใช่น้อย ๆ นางกลัวว่ามันจะถ่วงเวลาเดินนาง จึงเลือกที่จะขังไว้ในห้องครัว ทว่านางเทน้ำต้มข้าว น้ำ และเนื้อปลาที่ต้มเสร็จแล้วไว้ให้มันด้วย

อันที่จริงไม่จำเป็นต้องเอาอาหารวางไว้ให้ก็ได้ เพราะส่วนมากเวลานี้เจ้าเสี่ยวเฮยมันไม่กิน จะกินตอนเช้าและเย็นเท่านั้น ซึ่งมันประหยัดมาก แต่นางก็วางเผื่อเอาไว้

“อาเหยาระวังตัวด้วย”

“เจ้าค่ะ” เซี่ยซูเหยาตอบรับคำอย่างอารมณ์ดี หลายวันมานี้นางอยู่แต่ภายในบ้าน ไม่แปลกที่พอออกนอกบ้านนางจะดีใจ

บริเวณป่าที่เซี่ยซูเหยียนพาพี่สาวและน้องสาวมา ไม่ได้รกมาก เนื่องจากเขากลัวอันตราย จึงพามาเพียงชายป่าเท่านั้น และของในป่ากล่าวได้ว่าแทบไม่มีอะไรแล้ว

เซี่ยซูเหยามองหาของป่า นางจะเอาไปวางขายในตำบลที่เป็นตลาดเก่าระหว่างรอตลาดใหม่เปิด ซึ่งของป่าที่นางต้องการอย่างแรกก็คือหน่อไม้ มันสามารถนำไปต้มและเก็บไว้ได้นาน ไหนจะสามารถนำไปดองได้อีก ซึ่งวิธีของนางแน่นอนว่าต้องแตกต่างจากที่นี่

ระหว่างมองหาหน่อไม้เซี่ยซูเหยาก็มองของอย่างอื่นไปด้วย นางไม่แน่ใจว่ามีอะไรที่สามารถแปรรูปไปขายได้อีก ทว่าหากเห็นบางทีนางอาจรู้จัก

“กล้วย!” เซี่ยซูเหยาร้องขึ้นด้วยความดีใจ

เครือกล้วยป่าที่ใกล้สุกแล้วเหลืออยู่หลายหวี ทว่าบางหวีก็เหมือนมีสัตว์มาจิก เซี่ยซูเหยาจึงชี้ให้พี่ชายเอากลับไปด้วย และกล้วยมันสามารถทำได้หลายอย่าง

“กล้วยหรือ กล้วยคืออะไร” เซี่ยซูเหยางุนงง พลางมองผลสีเขียวแซมเหลืองที่น้องสาวชี้ให้ดูอย่างไม่เข้าใจ

“เอ่อ… เซียงเจียว เจ้าค่ะ!” เซี่ยซูเหยารีบแก้คำก่อนที่พี่ชายจะงงไปมากกว่านี้

นางลืมไปได้อย่างไรกันว่าของบางอย่างมันเรียกเหมือนกัน ทว่าก็ยังมีอีกหลายอย่างที่เรียกไม่เหมือนกัน ยังดีที่เซี่ยซูเหยาคนก่อนยังเหลือความทรงจำไว้ให้

เซี่ยซูเหยียนตัดเครือกล้วยป่าลงมา ตัดหวีที่ถูกสัตว์จิกและเน่าออกไป เหลือเพียงหวีที่ดี

ก่อนจะยกใส่ตะกร้าแบ่งกันทั้งสามคน ซึ่งแน่นอนว่าเซี่ยซูเหยาได้เพียงหวีเดียว เพราะพี่สาวพี่ชายทั้งสองเอาไปใส่ตะกร้าหมด

“มันกินได้จริง ๆ หรือ”

ชาวบ้านถูกปลูกฝังมาตั้งแต่บรรพบุรุษว่าผลไม้ที่สามารถรับประทานได้มีเพียงสีเขียว หากเป็นผลสีอื่นมันมีพิษ ทว่ามันก็มีผลสีอื่นที่สามารถรับประทานได้เช่นกัน แน่นอนว่ากล้วยชาวบ้านไม่เคยรู้จัก

อีกทั้งเซี่ยซูเหยาแทบไม่ออกจากบ้านจะรู้ได้อย่างไรว่ามันรับประทานได้หรือไม่ได้ เซี่ยซูเจี๋ยส่ายหน้าทว่สก็ไม่ได้เอาทิ้ง มีสัตว์มาจิกและไม่มีซากสัตว์ตายหมายความว่ามันรับประทานได้ อีกอย่างน้องสาวเป็นคนบอกให้เอากลับไปด้วย

“ได้เจ้าค่ะ!”

เซี่ยซูเหยาใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อที่ไหล วันนี้ทั้งสามเข้าป่ามามันก็สายมากแล้ว ยังดีมีอากาศไม่ได้ร้อนอบอ้าว ไม่เช่นนั้นนางคงแย่

“อาเหยาอยากได้อะไรเพิ่มอีกหรือไม่” เซี่ยซูเหยียนที่เดินนำหน้าหันมาถามน้องสาว

เซี่ยซูเหยียนรู้ว่าเซี่ยซูเหยาไม่ได้เข้าป่ามาแค่นี้แน่ ๆ น้องสาวของเขาต้องมีเป้าหมาย ไม่เช่นนั้นคงไม่อ้อนเขาให้พามาก่อนที่บิดาจะกลับ

“หน่อไม้เจ้าค่ะ หน่อไม้” เซี่ยซูเหยาตอบ

“หน่อไม้? ชาวบ้านคงเอาไปหมดแล้วอาเหยา” เซี่ยซูเจี๋ยถอนหายใจ หน่อไม้เป็นสิ่งที่ชาวบ้านต้องการเป็นอันดับแรก ต่อให้เพิ่งผุดจากดินมันก็ถูกสับไปแล้ว

เซี่ยซูเหยาส่ายหน้า นางรู้ดีว่าหน่อไม้เป็นของป่าที่หายากมากบริเวณชายป่าแบบนี้ ทว่าหากเข้าไปลึกอีกหน่อยที่ไม่อันตรายมันก็ยังพอมีอยู่

และแน่นอนว่าเซี่ยซูเหยียนน่าจะรู้ทาง จริง ๆ นางก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร ทว่าชีวิตก่อนนางเคยอ่านนิยายมาบ้าง หรือไม่ก็ดูซีรีส์มาก่อน จึงคิดว่ามันน่าจะคล้าย ๆ กัน

“พี่ชาย” เซี่ยซูเหยาหันหน้าไปถามพี่ชาย

“ที่มีมันก็มี ทว่าเราต้องเข้าไปลึกกว่านี้ และสามารถเข้าไปได้” เซี่ยซูเหยียนพยักหน้าพร้อมกับชี้ไปยังทางที่ต้องไป เขาเคยมาหลายครั้งจึงรู้ว่าควรเข้าไปถึงจุดไหน

เซี่ยซูเหยายิ้มกว้างอย่างดีใจ โดยปกติหากเป็นทางที่อันตรายจริง ๆ เซี่ยซูเหยียนคงปฏิเสธไปแล้ว ทว่านอกจากไม่ปฏิเสธแล้วยังสามารถพาเข้าไปได้อีก

“พี่สาว”

เซี่ยซูเหยาหันไปถามความเห็นของพี่สาว พี่ชายอนุญาตนางสามารถไปได้ ทว่ายังเหลือพี่สาวอีกหนึ่งคนที่ต้องขออนุญาตก่อน

“ไม่อันตรายจริง ๆ หรือ”

เซี่ยซูเจี๋ยถามน้องชายด้วยสีหน้ากังวล นางรู้ดีว่านางไม่สามารถช่วยเหลือน้องสาวได้ จึงต้องพึ่งพาน้องชายและถามความคิดเห็น

“ไม่อันตรายขอรับ ส่วนมากจะเป็นสัตว์ปีกตัวเล็ก”

เซี่ยซูเหยียนตอบพี่สาวอย่างใจเย็น อันที่จริงเขาก็ต้องการเข้าไปในป่าลึกมากกว่านี้อีก เพราะบริเวณชายป่ามีคนมาเก็บไปหมดแล้ว

“อืม ไปเถอะ”

เซี่ยซูเจี๋ยมองดูรอบ ๆ ตัว พอเห็นว่าของป่าถูกเก็บไปหมดแล้วนางก็ตัดสินใจให้น้องชายพาเข้าไปในป่าลึกทันที

“ขอรับ”

รอบนี้เซี่ยซูเจี๋ยเดินนำหน้า เซี่ยซูเหยาอยู่ตรงกลาง และเซี่ยซูเหยียนเดินรั้งอยู่ด้านหลังเพื่อปกป้องน้องสาว ตามที่เซี่ยซู่เจี๋ยสั่ง

อีกไม่กี่วันท่านพ่อก็จะกลับมาและของที่ได้มาส่วนมากจะถูกนำไปขายในเมือง ของกินที่เตรียมไว้ในบ้านคงหมดพอดี

เซี่ยซูเจี๋ยจึงกลัวว่าหากเซี่ยห้าวไห่กลับมาแล้วเห็นของกินในบ้านหมด จะเข้าป่าไปล่าสัตว์อีก ซึ่งนางเป็นห่วงร่างกายของบิดา

หน่อไม้ที่พอดีนำไปทำอาหารผุดขึ้นจากกอไผ่หลายหน่อ ทว่ามันอยู่ด้านในไม่สามารถนำออกมาได้ เซี่ยซูเหยียนจึงสับเอาเพียงด้านนอกแทน บริเวณนี้เป็นป่าไผ่ การที่จะมีหน่อไม้มากมันจึงไม่แปลก

เซี่ยซูเหยายื่นกระบอกน้ำให้พี่ชาย อากาศกำลังร้อนและเซี่ยซูเหยียนก็ต้องออกแรงมาก นางกลัวเขาหมดแรงไปเสียก่อน

“อาเหยาดื่มเถอะ”

ป่าไผ่อยู่ห่างจากลำธารเซี่ยซูเหยียนกลัวว่าหากเขาดื่มไปแล้วน้ำหมด น้องสาวจะไม่มีน้ำให้ดื่ม ซึ่งแน่นอนว่าน้ำนี้ต้มฆ่าเชื้อมาจากที่บ้านแล้ว

เซี่ยซูเหยาส่ายหน้า นางเตรียมน้ำมาให้ทุกคนรวมถึงของนางเอง เซี่ยซูเหยาไม่ค่อยดื่มน้ำ น้ำของนางก็ยังเท่าเดิม นางไม่กลัวว่าตัวเองจะอด

“พี่ชายยังต้องใช้แรงอีก” เซี่ยซูเหยากล่าว

“ได้”

ระหว่างที่เซี่ยซูเหยียนสับหน่อไม้ในป่าไผ่ เซี่ยซูเจี๋ยก็แยกตัวออกไปเก็บเห็ดที่ขึ้นอยู่ไม่ไกล ส่วนเซี่ยซูเหยามีหน้าที่ดูแลของและช่วยพี่ชาย

เซี่ยซูเหยาชะงักหลังจับหน่อไม้ใส่ตะกร้า พลางหันไปมองทางที่นางเห็นบางอย่างวิ่งไป เซี่ยซูเหยาลังเล ทว่าหากนางไม่ไปดูมันก็เป็นสิ่งที่จะค้างคาใจนาง

“พี่ชาย อาเหยาไปปลดเบาสักครู่นะเจ้าคะ” เซี่ยซูเหยาเดินไปบอกพี่ชายที่เดินหาหน่อไม้อยู่

นางไม่อยากให้พี่ชายเป็นห่วงเลยไม่ได้เดินไปเลย พอบอกเสร็จเซี่ยซูเหยาจึงสะพายตะกร้าของนางออกไป

เซี่ยซูเหยาคว้าท่อนไม้ที่ไม่ใหญ่และไม่เล็กเกินกำลังของนางเพื่อเป็นอาวุธ เซี่ยซูเหยียนนำอาวุธเข้ามาเพียงสองชิ้น หนึ่งคือขวานที่เขาใช้สับหน่อไม้ สองคือมีดที่พี่สาวเอาไปเก็บเห็ด และเซี่ยซูเจี๋ยกับเซี่ยซูเหยียนก็ไม่ต้องการให้เซี่ยซูเหยาออกแรง นางเลยไม่มีอาวุธและเครื่องมือ

สิ่งมีชีวิตที่เซี่ยซูเหยาตามติดมามันคือไก่ป่า เซี่ยซูเหยาเห็นว่ามันบินหายไปในจุดที่ไม่ไกลจากบริเวณที่อยู่ เลยตัดสินใจเดินตามมันไป

พอมาถึงพุ่มไม้เซี่ยซูเหยารีบใช้มือแหวกพุ่มไม้ออกด้วยความเบามือ ไม่ให้เสียงดังให้ไก่ป่าแตกตื่น ก่อนจะเบิกตากว้าง

รังไก่ป่า!

ใช่แล้ว เซี่ยซูเหยาเห็นรังไก่ป่าที่มีมากกว่ายี่สิบรังและยามนี้มีเพียงไก่ป่าตัวเดียวที่อยู่ นางไม่รู้ว่าไก่ป่าตัวอื่นไปไหน ทว่าในรังของมันมีไข่เต็มไปหมด! มองดูคร่าว ๆ คาดว่าไม่ต่ำกว่าร้อยฟอง นางสามารถนำไปทำอาหารและนำไปขายได้ อย่างน้อยก็ได้ไม่ต่ำกว่าร้อยอีแปะ

เซี่ยซูเหยารีบเก็บไข่ไก่ที่ละรังอย่างใจเย็น และเพื่อไม่ให้ไก่ป่าที่หลับอยู่แตกตื่น นอกจากไข่ไก่ป่าแล้ว ไก่ตัวนี้เซี่ยซูเหยาก็ต้องการนำมันกลับไปด้วย มันสามารถนำไปทำอาหารได้ถึงสองมื้อ

พอเก็บไข่ป่าหมดทุกรังยกเว้นรังที่ไก่ป่านอนอยู่ เซี่ยซูเหยาจึงเดินย่องเข้าไปหาไก่ป่าตัวนั้น กว่าไก่ป่าจะรู้สึกตัวว่าอันตรายเซี่ยซูเหยาก็รีบคว้าคอไก่ป่าแล้ว!

ไก่ป่าดิ้นไปมาพร้อมส่งเสียงทว่าเซี่ยซูเหยาลงมือแรงเกินไปไก่จึงหมดแรงในที่สุด จากนั้นจึงเก็บไข่ในรังสี่ฟอง เซี่ยซูเหยารีบสะพายตะกร้าที่เต็มไปด้วยไข่ไก่ป่ามากกว่าร้อยฟองออกจากรัง อีกไม่นานไก่ป่าที่เหลือคงจะกลับมา และนางกลัวว่าหากไก่ป่าเห็นนางแล้วจะไม่ดี

“อาเหยา!”

เซี่ยซูเหยียนที่ยืนรอน้องสาวกลับมาตะโกนเสียงดัง ก่อนจะรีบวิ่งมาช่วยน้องสาวที่แบกบางอย่างมาเต็มตะกร้า อีกทั้งในมือยังมีไก่ป่าตัวหนึ่ง

“ไข่ไก่!”

เซี่ยซูเหยียนอุทานอีกรอบอย่างตกใจ ไก่ป่าส่วนมากจะรวมตัวกันสร้างรังและถึงมันจะตัวเล็ก ทว่าพอมีหลายตัวมันจะดุร้ายมาก ไก่ป่าพวกนี้หวงไข่ แต่ว่าน้องสาวของเขากลับได้มันมาเต็มตะกร้า

“กลับกันก่อนเถิดเจ้าค่ะ” เซี่ยซูเหยารีบบอกพี่ชายหลังส่งตะกร้าให้เขา เหงื่อของนางไหลออกมาไม่น้อย

“ได้!”

เซี่ยซูเหยียนตอบรับคำน้องสาวรีบไปอุ้มตะกร้าหน่อไม้และพาน้องสาวไปหาเซี่ยซูเจี๋ยทันที ของที่ได้มาในยามนี้นับว่าเยอะมาก