สิงห์หารัก

ตอนที่ 9 ไม่จริง อย่าเข้าใจผิด

เธอเหลือบตามองเห็นภูสิงห์กำลังตรวจงานและสั่งงาน เขาสามารถทำได้ทุกที่จริง ๆ ถ้ามองอย่างไม่มีอคติก็ต้องยอมรับว่าภูสิงห์เป็นคนเก่ง ฉลาด รอบรู้ทุกเรื่อง

แม้แต่เรื่องปลูกเรื่องขยายพันธุ์ เขาสามารถลงมือทำได้อย่างคล่องแคล่ว คงต้องเปลี่ยนความคิดเธอใหม่ที่เคยเข้าใจว่า ภูสิงห์ทำไร่ส้มเพราะนายใหญ่มอบให้และต้องมาสานต่อกิจการ แต่จริงๆ แล้วเขาอาจจะชอบทำการเกษตร ที่สำคัญสามารถทำออกมาได้ดีด้วย

หนึ่งเดือนถัดมา ในที่สุดเธอก็ผ่านการทดลองงานภาคปฏิบัติ สวนส้มมาอย่างลิ้นห้อย ขาลาก กลับบ้านทุกวัน ไม่มีความปราณีใด ๆ ให้เธอสักนิด มีแต่จะเพิ่มขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอไม่โวยวาย ถ้าฆ่าคนไม่ผิดกฎหมาย รับรองได้ว่าเธอจะฆ่าภูสิงห์เป็นคนแรก ให้ตายสิ!!

"ฉันจะให้เธอมาดูงานเอกสารช่วยไอ้ตะวัน มีอะไรเธอต้องรายงานฉัน จะไปไหนมาไหนฉันต้องรู้"

"ค่ะ"

การทดลองงานในออฟฟิศวันแรกของเธอก็เริ่มต้นขึ้น เอกสารทุกอย่างที่ต้องรอให้เจ้านายเซ็นมากองให้เธอจัดเรียง และตรวจสอบ ในใจยอมรับว่าตะวันเก่งมากที่สามารถจัดการได้เพียงคนเดียว สำหรับเธอบัณฑิตจบใหม่ก็ต้องค่อยๆ ศึกษาไป บางอย่างก็ยังต้องให้ตะวันช่วยตัดสินใจ

            เฮ้ยยยย ผ่านไปอีกแล้วหนึ่งวัน

ตึง!!

นรีรินเงยหน้าขึ้นมองไปทางประตู เห็นองอาจเดินเข้ามากับภูสิงห์ สภาพของคนเป็นนายเสื้อผ้ายับยู่ยี่เหมือนไปฟัดกับใครมา ทั้งสองเดินเข้าไปในห้อง ผ่านไปสักพักองอาจก็เดินออกมา

"ตะวันไปไหน"

"ออกไปข้างนอกค่ะ" องอาจมีท่าทางลังเล แต่ก็หันมาคุยกับเธอต่อ

"ถ้าอย่างนั้น รินเข้าไปทำแผลให้นายสิงห์ละกัน ลุงต้องรีบไปจัดการเรื่องอื่น" องอาจเอ่ยปากออกมา

"เอ่อ..ค่ะ เดี๋ยวรินไปตามพยาบาลที่ตึกสวัสดิการคนงานให้ก็ได้ค่ะ"

"ไม่ต้อง แผลเล็กน้อยไม่ต้องให้พยาบาลมาทำ ปกติตะวันก็เป็นคนทำ" อะไรกัน เธอต้องมีหน้าที่ทำแผลให้เจ้านายหัวนักเลงอีกเหรอ

"ค่ะ" ท่าทางขององอาจทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธ

พอได้คำตอบที่น่าพอใจแล้ว องอาจก็เดินออกไป ส่วนนรีรินก็ต้องมารื้อหาอุปกรณ์ทำแผล แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จึงเดินไปเคาะประตูหน้าห้องเจ้านาย

            "ขออนุญาตค่ะ"

 "เข้ามา" สิ้นเสียงอนุญาตเธอก็เดินเข้าไป

            ภาพที่เห็นตรงหน้าตอนนี้คือ ภูสิงห์ถอดเสื้อเชิ้ตออกเหลือแต่ อกเปลือยเปล่า ทำให้นรีรินตกใจรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น

            "ไม่ต้องมาทำสะดิ้ง เข้ามาก็ดีแล้ว มาทำแผลให้ฉันหน่อยไม่ถนัดมือ"

"เอ่อ เดี๋ยวไปตามพยาบาลมาให้นะคะ"

นรีรินปฏิเสธและทำท่าจะวิ่งออกไปจากห้อง เจ้านายมาแก้เสื้อโชว์กล้ามเนื้อแน่นๆ ให้เธอดูได้ยังไง อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นสาวโสด แต่ถ้าเป็น คนอื่นถอดเสื้อโชว์ก็ไม่แน่เหมือนกัน เธออาจจะแอบมองก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่   ภูสิงห์ เห็นแล้วมองไม่ลง

            "ไม่ต้อง มานี่!!" คำสั่งเด็ดขาด เยือกเย็น หยุดเท้าที่จะก้าวหันหลังออกไปของเธอ

"ค่ะ" เธอรับคำเสียงแผ่ว ไม่เต็มใจ

ตลอดเวลาที่ทำแผลให้ภูสิงห์ นรีรินไม่ยอมสบตาด้วย ยังคงก้มหน้าก้มตาเช็ดทำความสะอาด และใส่ยาให้ มือของเธอเย็นและสั่นน้อยๆ ในชีวิต ก็ไม่เคยใกล้ชิดขนาดต้องมาจับมาลูบเนื้อตัวผู้ชายคนไหน ยิ่งมาแก้ผ้าให้เห็นต่อหน้าแบบนี้ ไม่สั่นก็บ้าแล้ว

มือนิ่มที่ทำอย่างเบามือ ทำให้คนหนังหนาอย่างภูสิงห์รู้สึกแปลก ๆ ไม่คุ้นเคย จะว่าดีก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ชอบก็ไม่เชิง สรุปคือ ไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมายุ่งวุ่นวายกับเนื้อตัวของเขามาก่อน

ความจริงแล้วแผลแค่นี้เขาสามารถทำเองได้ แต่เห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าพยายามหลบเลี่ยงไม่เต็มใจ เขาจึงบังคับให้เธอทำ

แต่ตอนนี้กลายเป็นตัวเขาเองไม่อยากให้เธอทำให้แล้ว บอกไม่ถูกว่าเป็นอะไร

"พอแล้ว ไม่ได้เรื่องให้ทำแผลแค่นี้ เยาะแหยะ ไป ๆ" เขาไล่เธอออกไป

นรีรินเปิดประตูออกมาได้ก็ยืนหน้าแดงอยู่หน้าห้อง ไม่ได้เขินหรืออาย แต่เป็นความกระดากวางหน้าไม่สนิท เธอปล่อยลมหายใจพรูออกมา  รีบเดินออกจากประตูหน้าห้องเจ้านายและมายืนถอนหายใจยาวๆ อยู่โต๊ะตัวเอง

"เธอเข้าไปทำอะไรในห้องกับนายสิงห์"

            นรีรินหันหลังไปมอง เห็นดุจฟ้าลูกสาวของเด่นชัยผู้จัดการของไร่ กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องชั้นสอง จ้องมาที่เธอด้วยสายตาไม่พอใจ

"เปล่า นายเรียกเข้าไปคุยงาน" เธอไม่กล้าพูด เพราะไม่แน่ใจว่าเรื่องที่ภูสิงห์บาดเจ็บเป็นความลับหรือเปล่า แม้แต่พยาบาลยังไม่ให้มาทำแผล จึงเลือกที่จะไม่พูดดีกว่า

"ก็ดี อย่าให้ได้ข่าวว่ามาทำงานแล้วเอาเต้าไต่ล่ะ" ดุจฟ้ามองเธอด้วยสายตาเหยียด

"เธอมีธุระอะไรก็ว่ามา จะได้ไปแจ้งนาย"

"ไม่ต้อง ฉันเข้าไปเอง ไม่รบกวนธุรการอย่างเธอหรอก" ดุจฟ้าจัดการลดตำแหน่งคนที่เธอไม่ชอบหน้าทันที นรีรินหรือจะสนใจ อยากเข้าไปหาเองก็ไปสิ ดีเหมือนกันเธอก็ไม่อยากเข้าไปเผชิญหน้ากับเจ้านายตอนนี้เหมือนกัน

ดุจฟ้าเคาะประตูแล้วก็เดินเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้เธอชะงัก ภูสิงห์กำลังสวมเสื้อยืนหันหลังให้เธอ จินตนาการเกิดขึ้นภายในหัวอย่างเร็วจี๋ เมื่อครู่เจ้านายกับเลขาทำอะไรกัน ทำไมถึงต้องถอดเสื้อผ้า

น่าเจ็บใจนักที่เธอเคยมองข้ามนรีริน ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นคุยกับนายก่อนสักครั้ง มีแต่หลบเลี่ยง ทำเป็นเรียบร้อยต้องคอยยืนข้างไพศาลตลอด เก็บปากเก็บคำ นั่นเป็นเพราะมันหลอกให้เธอคิดแบบนั้น ทำท่าเกลียดกลัว  ภูสิงห์ ไม่อยากเข้าใกล้ แต่ดูวันนี้สิ ลับสายตาคนอื่นกลับทำมากกว่าที่คิด

"นายสิงห์!!" เสียงอุทานอย่างตกใจเรียกให้คนที่ยืนหันหลังอยู่หันกลับมามอง

"ใครให้เธอเข้ามา ออกไป!!"

"เอ่อ..คือ..ฟ้าจะแวะมาคุยกับนายเรื่องผลผลิตกาแฟค่ะ"

ดุจฟ้าตกใจที่ภูสิงห์ตวาดเธอเสียงดัง แต่ก็เทียบไม่ได้กับความตกใจที่เธอคิดว่า ภูสิงห์กับนรีรินเข้ามาทำอะไรกันในห้องจนต้องถอดเสื้อผ้า แถมผู้หญิงยังหน้าแดง ดูตื่นตกใจเมื่อเธอทัก