“คิดจะเอาตัวเข้าแลก ระวังจะถูกเขี่ยทิ้งเหมือนผ้าขี้ริ้วผืนเก่า ๆ” ดุจฟ้าที่อ่อนหวานเมื่อครู่หายไปแล้ว คงเหลือแต่ดุจฟ้าที่เคยเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก
“นั่นสินะ เอาตัวเข้าแลกทั้งทีมันก็ต้องเอาให้คุ้ม เจอเจ้านายสายเปย์แบบนายสิงห์ก็น่าสนใจเหมือนกัน” นรีรินโต้ตอบทันที เรื่องอะไรจะให้นางมาว่าเธอได้
“หน้าตาจืดชืดเหมือนน้ำเปล่าแบบเธอ คงจะได้เป็นแค่ของเล่นเขาเท่านั้นแหละ อย่าฝันสูงว่าเค้าจะเอาออกหน้าออกตา” คำพูดของดุจฟ้ากระทบใจของนรีรินจนเธอหน้าซีด โชคดีที่ความมืดช่วยพลางไว้ไม่ให้ใครมองเห็น
“เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก เพราะความฝันของฉันไม่เคยมีนายสิงห์อยู่ในนั้น เหมือนเธอที่ฝันอยากได้เค้า ทั้งที่เค้าก็ไม่เคยแลแม้แต่หางตา” พูดเสร็จเธอก็เดินออกไปไม่หันกลับไปมองด้านหลังอีก
“แก!! ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันได้แต่งงานกับนายสิงห์ ฉันจะไล่พวกแก สองพ่อลูกออกไปให้พ้นหูพ้นตาเลย ... คอยดู”
แขกชุดสุดท้ายกลับออกไปเวลา 22.00
