4

1513 คำ

“พ่อธีไปช่วยน้องจัดโต๊ะอาหารสิ ขอแม่แจ่มไปช่วยยกกับข้าวสักคน นะคะน้าจิตร” “ได้ๆ” หญิงชราเอ่ยอนุญาต ธีรัชเดินตามลดาไปจัดโต๊ะอาหารเงียบๆ เธอไม่พูดไม่คุยอะไรกับเขา เขาก็แอบมองเธอไม่วางตา “ลดาตื่นเช้านะครับ” เขาชวนเธอสนทนา “ค่ะ” เธอรับคำเสียงเบาและสั้น “มาแล้วจ้า วันนี้ป้าทำของโปรดของหนูลดาด้วยนะ” น้ำเสียงของมารดาทำให้ธีรัชถอนใจเล็กน้อย ไหนบอกว่าจะสนับสนุนเขาให้ได้คุยกับลดาไง แต่ท่านมาขัดจังหวะเสียทุกคราไป สรุปว่าจะสนับสนุนหรือจะไม่สนับสนุนกันแน่ ท่าน อมยิ้มทำเอาเขาหน้าเหวอ นี่เขากำลังโดนแกล้งใช่ไหม หลังรับประทานอาหารเสร็จสิ้น ธีรัชจึงได้มีโอกาสคุยกับมารดา เขาไม่อยากยอมรับว่ารอบนี้ท่านชนะ คนสมใจยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิง “ชอบหนูลดาละสิ” ท่านกระซิบถาม “คุณแม่อย่ามารู้ดี” ธีรัชพูดแก้เก้อ “ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร แม่ไม่บังคับแล้วนะ แต่จะบอกอะไรให้อย่างหนึ่ง หนูลดานี่เนื้อหอมเชียวนะ มีผู้ชายมาจีบถึงบ้านหัวกะไดบ้านไม่เคยแห้ง” “คุณแม่รู้ได้ยังไงครับ” คนเอ่ยถามหูผึ่งทันที “โอ๊ย! แม่กับพ่อขนของกลับมาอยู่ที่บ้านก่อนเป็นเดือนๆ เห็นทุกวันว่าหนุ่มๆ มารุมขายขนมจีบเขาเป็นแถวยาวถึงหน้าหมู่บ้านน่ะ” ประโยคของมารดาทำให้ธีรัชชะโงกหน้าออกไปดูที่หน้าบ้านอีกหลัง ปรากฏว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ เสียงหัวเราะของมารดาทำให้ธีรัชหันมามองแล้วหน้าแดง “อยากให้แม่ช่วยละสิ” ท่านอมยิ้ม “ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมชอบเธอก็ต้องจีบเธอเอง” ที่เขาหน้าแดงเพราะคราวนี้ต้องยอมรับกับท่านว่าเขาชอบผู้หญิงที่ท่านหมายตาเอาไว้โดยไม่มีข้อแม้ “งั้นก็เอาเถอะ” คุณธาริกาพยักหน้ายิ้มๆ ไม่ทันได้พูดอะไรต่อธีรัชก็เดินมุ่งหน้าไปยังข้างบ้านแทบจะทันที เขาหรี่ตามองผู้ชายที่มาช่วยหอบหิ้วขนมลงจากบ้านเรือนไทยแล้วต้องกะพริบตาปริบๆ “ไอ้โคน” ไอ้โคนคือเพื่อนในกลุ่มของเขาสมัยเรียนมัธยม อย่าบอกนะว่ามันมาจีบลดา ไหงสมัยก่อนมันล้อมันแซวเขาทุกวันล่ะ “เฮ้ย! ไอ้ธี” คันฉัตรอุทานขึ้น ใบหน้าเหลอหลาซีดเผือดลงถนัดตา “แกมาทำอะไรที่นี่วะ” ธีรัชประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างรวดเร็ว เขาติดต่อกับเพื่อนอยู่บ้าง คุยกันทีไรก็จะมีเรื่องของลดามาอยู่ในหัวข้อสนทนาทุกครั้งไป มันพูดถึงลดาประมาณว่าเดี๋ยวนี้อ้วนกว่าเดิม ขี้เหร่กว่าเดิม นานๆ กลับบ้านมาที เจอกันแป๊บๆ ก็ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย เพราะขี้เหร่เหลือกำลัง แต่เดี๋ยวนะ!!! นี่มันอะไรกัน!!! ท่าทีของเพื่อนที่มาเอาอกเอาใจลดามันช่างแตกต่างจากที่มันเคยเล่าอย่างลิบลับ “ไอ้หน่อ” ธีรัชหันไปเจอเพื่อนอีกคน วิ่งหน้าระรื่นเข้ามาหาลดา ตามด้วยเพื่อนอีกคน “ไอ้ยศ” ยศวินกับณัฐเป็นเพื่อนอีกสองคนที่สนิทกับเขา ไอ้สามพระหน่อนี่มันมาทำซากอะไรบ้านของลดากันวะ “เฮ้ย! แกกลับมาเมื่อไหร่แล้ว” ไอ้เพื่อนแสบทั้งสามของเขาพูดถึงลดาในแง่ไม่ดีทั้งนั้น อ้วน หัวหยิกกว่าเดิม และก็ขี้เหร่มากกว่าเดิมเสียอีก ไหงมันถึงได้มารุมจีบลดาแบบนี้ล่ะ ลดานั้นมองคนทั้งสี่อย่างงงๆ เป็นเพื่อนกันเห็นหน้ากันทำไมถึงต้องตกใจด้วยนะ ธีรัชพยักหน้าไปมา เขาเข้าใจแล้ว วันนี้ต้องคุยกับเพื่อนให้รู้เรื่อง “พวกมึงมาบ้านกูเลย เดี๋ยวนี้” “แต่ลดาจะไปส่งขนม” ไอ้โคนหรือคันฉัตรยังมีหน้ามาพูด “แกอยากให้ฉันปูดเรื่องที่พวกแกพูดถึงลดาเหรอ ก็เอาสิวะ” ธีรัชมีน้ำโห ลดาที่ขนของขึ้นท้ายรถยนต์เพราะมีคนขับรถอยู่แล้วคือลุงสมก็เงี่ยหูฟังแต่ไม่เข้าใจพวกหนุ่มๆ เลยสักนิด “ลุงสมครับ ผมฝากลดาด้วยนะครับ” “ฝากทำไมครับ ลุงก็ไปส่งคุณหนูลดาทุกวันอยู่แล้ว” แม้สามหนุ่มจะรุมมาขายขนมจีบลดาทุกวันแต่เจ้านายสาวก็ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนพาขึ้นรถไปง่ายๆ หนุ่มๆ มาชวนก็ไม่ไป เมื่อลดาไม่ขึ้นรถไปด้วย หนุ่มๆ ทั้งสามก็ตามไปช่วยขายกันที่ตลาดเองโดยไม่ได้เชื้อเชิญ ต่างคนต่างทำคะแนนกันเพื่อแย่งจีบลดา ลุงสมไม่เคยเห็นว่าคุณหนูของเขาบอกให้ไปช่วยหรือทอดสะพานชม้ายชายตาให้เลยสักครั้ง “ครับ” ธีรัชหน้าเจื่อนเล็กน้อย ก่อนจะลากคอเสื้อไอ้เพื่อนทั้งสามกลับบ้านไป “มึงเล่ามาเลย เอาดีๆ อย่าให้กูมีน้ำโห” เพื่อนสมัยเรียนมัธยมด้วยกัน มึงกูสูเราคือเรื่องธรรมดามากๆ สำหรับเขาเพราะมีความเป็นกันเองสูง “มึงเล่าสิวะไอ้โคน” “มึงนั่นแหละไอ้หน่อ” “มึงเลยยศ” สามคนเกี่ยงกัน ปัง! ธีรัชตบโต๊ะปังใหญ่ ใบหน้าขึงขัง “มึงสามตัวก็เล่ามาเลยกูรอฟังอยู่” “ก็ไอ้โคนเลย มันเป็นความคิดของไอ้โคน ไอ้โคนมันชอบน้องลดา แล้วมันรู้ว่าลดาก็ชอบมึงมาก แอบชอบมึงมานานแล้ว มันก็เลยพูดให้มึงอายที่จะเป็นแฟนกับน้องลดา” “ไอ้หน่อมึงนี่เชี่ยได้ใจจริงๆ โยนขี้ให้กูลูกเดียวเลย” คันฉัตรตบกบาลเพื่อนด้วยความโมโห “อ้อ... มึงสามตัวรวมหัวกัน” “ก็มึงพูดเองว่าชอบผู้หญิงหุ่นดี สวย ขาว หมวย ขาเล็ก น่ารัก ลดาอ้วน ถ้ามึงยอมเป็นแฟนหรือคบกับลดามึงก็ต้องโดนล้อ ก็สมแล้วไง ไอ้หล่อเลือกได้” ยศวินพูดขึ้น พวกเขารู้ว่าเพื่อนแอบชอบลดา และพวกเขาก็แอบชอบลดาด้วย เลยรวมหัวกันทำให้คนทั้งสองผิดใจกัน จะได้ตามจีบลดาเสียเอง ไม่คิดว่าลดาจะย้ายโรงเรียนไปเรียนที่เชียงใหม่ ก็เลยกินแห้วกันไปหมด แล้วไอ้ที่โทร. คุยกันเล่าว่าลดาขี้เหร่อย่างโน้นอย่างนี้เพราะกลัวคนทั้งสองจะกลับมาชอบกันอีก “ไอ้เพื่อนเชี่ย” ธีรัชพูดอย่างโมโห “มึงไม่หนักแน่นเองนะโว้ย โดนล้อนิดล้อหน่อยมึงดันไปพูดว่าไอ้หม่องชอบลดาซะงั้น กูไม่รู้ กูไม่เกี่ยว ลดาไม่ชอบไอ้หม่องมึงก็รู้ ไอ้หม่องชอบแกล้งลดา” เพราะไอ้หม่องชอบแกล้งลดา ใครๆ ก็รู้ “กูยอมรับก็ได้ว่าไม่หนักแน่นพอ เลยมานั่งเสียใจอยู่จนทุกวันนี้ ลดาไม่ค่อยอยากคุยด้วยเลย แต่จากนี้ไปพวกแกห้ามยุ่งกับลดาอีก” “อะไรกันวะ ไม่เกี่ยวสิโว้ย ใครดีใครได้” ทั้งสามพูดเสียงดัง ประสานเสียงกันแบบไม่ได้นัดหมาย คราวนี้ท่าทีจริงจังไม่ยอมง่ายๆ “อะไรวะ” ธีรัชคราง “ไม่อะไร พวกกูจีบลดาอยู่นานหลายเดือนแล้วก่อนมึงจะกลับมาอย่าซ่า โตๆ กันแล้วไม่ใช่เด็กๆ ถ้าลดาเลือกใครสักคนในพวกเรา แกก็ห้ามยุ่ง” “ก็ได้ กูกับมึง มึง และมึง มาจีบลดาแข่งกัน แต่ห้ามใช้วิธีสกปรกอีก” “ก็ได้ โตแล้วแมนๆ โว้ย” คันฉัตรพูดขึ้น “แมนๆ แน่ใช่ไหม ไม่ใช่รวมหัวกันโกงกูอีก” “ลดาโตแล้วโกงอะไรกันล่ะ” สามหนุ่มประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง “ก็ได้ กูจะลองเชื่อหมาๆ อย่างพวกมึงดูอีกสักครั้ง” “มึงก็พูดเกินไป” สามหนุ่มหัวเราะประสานเสียงกัน ก่อนจะตรงเข้ากอดคอกันด้วยความคิดถึง “พวกแกก็สามสิบกว่าแล้วยังไม่มีแฟนจริงจังกันเลยเหรอวะ” เขาคุยกับเพื่อนก็ได้ข่าวว่าเพื่อนก็คบหาดูใจกับผู้หญิงอยู่นี่นา “ก็ลองคบๆ ดู แต่ไปกันไม่รอด กลับมาอยู่บ้านเพราะตกงาน มาเจอน้องลดา โอ๊ย! นางฟ้าเหลือเกิน ตอนนั้นว่าน่ารักแล้วขาวอวบ มาเจอรอบนี้นอกจากหุ่นดีแล้วยัง...” พูดแค่นั้นแล้วหนุ่มๆ ทั้งสามก็ทำตาลอย “ยังอะไรวะ” “อกเป็นอก เอวคอดเล็กนิดเดียว สะโพกอย่างแน่นน่าจับ โอ๊ย!” คันฉัตรร้องเสียงหลงเมื่อโดนตบบ้องหู “ไอ้ลามก” ธีรัชด่าเพื่อน “หรือมึงไม่คิด” ยศวินเอ่ยถาม “ไม่ได้คิดลามกแบบนั้นโว้ย ไอ้พวกเวรนี่ยังไง” ธีรัชเสียงแข็งใส่ “ถ้าได้เป็นเมียนะแก คิดดูสิทำอาหารก็เก่ง ทำขนมก็อร่อย นิสัยก็เรียบร้อยอ่อนหวาน แกรู้ไหมขนมกับอาหารฝีมือน้องลดาขายหมดเกลี้ยงทุกวันเลยนะ” “เขาทำอาหารกับขนมขายด้วยเหรอ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more