ภิภพมองพราวอย่างตกใจ ร่างสูงใหญ่แอบขบกรามแน่นเพื่อข่มความรู้สึกเสียวที่กำลังปะทุขึ้นมา จริงๆ เขาชอบที่พราวกำลังทำให้อยู่ตอนนี้และยังอยากกระแทกร่างเล็กต่ออีกสักพัก แต่ว่าตอนนี้มีธุระ เขาเลยฝืนใจดันไหล่พราวออก
พราวเงยหน้าสบตาคมของภิภพ ดวงตาใสเหมือนมีน้ำรื่นเอ่อคลอ ภิภพมองพราวอย่างไม่เข้าใจ
“พราว พี่มีธุระ ขอตัวก่อนนะ” เขาหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่อย่างเร่งรีบ เสร็จแล้วก็ล้วงกระเป๋าตังค์ออกมา หยิบแบงค์พันขึ้นมาแปดใบ สำหรับค่าตัวพราว
“พี่ภพเก็บเงินไว้เถอะค่ะ” พราวบอกกับร่างสูงใหญ่ น้ำเสียงเจือน้อยใจ...เสียใจ ปะปนกันไป
ภิภพมองหน้าพราวอย่างไม่เข้าใจอีกครั้ง คิ้วเข้มขมวดยุ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “ก็ตามที่เราดิวกันไว้ไง พี่ให้เพิ่มอีกสามพัน พราวเก็บไว้เถอะ”
“พราวไม่ได้อยากได้เงิน…” พราวก้มหน้าตอบ “พี่ภพ พราวว่าพราวชอบพี่” สุดท้ายพราวก็เผยความรู้สึกในใจที่มีต่อเขา อาจจะดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ แต่
