ป๋าขา

‘พราว’ สาวใสวัยยี่สิบเอ็ด หาเงินเรียนเองโดยไม่รบกวนพ่อแม่ มีแต่พ่อแม่ที่รบกวนเธอ “พราว ช่วยแม่ด้วย ถ้าไม่จ่ายดอก พวกมันตามมาฆ่าแม่แน่” ‘เพียงพิศ’ สั่นสะท้านอย่างหวาดกลัว เธอเป็นหนี้พวกปล่อยเงินกู้เก็บดอกเบี้ยแพงมหาโหด พราวนั่งกอดอกทอดถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายอยู่บนเตียงเหล็กหลังเล็ก “ไม่ขอแฟนแม่อ่ะ พราวไม่มีหรอก” พ่อแม่พราวแยกทางกันตั้งแต่พราวยังเด็ก เธออาศัยอยู่แม่จนกระทั่งอายุสิบห้า จากนั้นก็ขอย้ายออกมาอยู่คนเดียวเพราะทนไม่ไหวที่โดนพ่อเลี้ยงลวนลาม ตั้งแต่นั้นพราวก็หาเลี้ยงตัวเองมาโดนตลอด เธอถึงกับต้องหยุดเรียนไปหนึ่งปีเพียงเพื่อหาเงิน แม่ของพราวผีพนันสิงสู่จนกู่ไม่กลับแล้ว หาเงินได้เท่าไหร่ก็หมดไปกับบ่อนพนัน เรื่องนี้พราวเองก็เหนื่อยใจไม่ใช่น้อย “ตอนนี้มีเท่าไหร่ก็เอามาก่อน” เพียงพิศถลาเข้าไปค้นตัวลูกสาว วันนี้ยังไงก็ต้องจ่ายดอกพวกมัน เธอเบี้ยวแก๊งทวงหนี้มาสามวันแล้ว พวกมันเข้าไปพังข้าวของในบ้านจนเละเทะ พราวขมวดคิ้วทำหน้าไม่พอใจ เธอช่วยแม่มาหลายครั้งหลายหน จนเธอแทบไม่มีเงินติดตัว เดือนนั้นต้องอาศัยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปวันละห่อประทังชีวิต แต่สุดท้ายก็เป็นอย่างเคย พราวใจอ่อนจนได้ “แม่จะเอาเท่าไหร่” “สามหมื่น” พราวตกใจตาโต “เฮ้ย ทำไมเยอะจัง แม่ไปกู้เพิ่มใช่มั้ย” เพียงพิศนิ่งงัน ก่อนจะปั้นหน้าให้ดูน่าสงสาร นี่เป็นไม้ตายของเธอ “โธ่ ลูกรัก ที่แม่กู้เพิ่มเพราะอยากเอาเงินไปลงทุนค้าขาย” พราวถอนใจอีกรอบ ก่อนจะคว้าเอามือถือรุ่นเก่ามาจิ้ม ทว่ากำลังจะกดยืนยันโอนเงินให้ พราวก็ชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษกับปากกา ก้มเขียนอะไรบางอย่าง เสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้น เธอยื่นกระดาษแผ่นนั้นไปที่หน้าแม่บังเกิดเกล้า “สัญญา นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่พราวจะช่วยแม่” หากเธอไม่ทำอย่างนี้ทั้งชีวิตคงไม่รวยขึ้นหรอก เพียงพิศตอนนี้อะไรก็ยอมทั้งนั้นเพื่อให้ได้เงินมาใช้หนี้ เธอจึงเซ็นสัญญาอย่างยินยอม สักพักเสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้น เพียงพิศล้วงมือถือขึ้นมากดเปิดอ่าน เป็นข้อความแจ้งว่าเงินเข้าแล้ว จำนวนหนึ่งแสนบาท! เพียงพิศยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะโผเข้ากอดลูกสาวแนบแน่น “แม่จะไม่มารบกวนลูกอีกแล้ว ขอบใจนะจ๊ะลูกรัก” แม่เดินออกจากห้องไปแล้ว พราวทิ้งตัวลงบนที่นอนแข็งๆ สายตาเหลือบมองพัดลมเพดานอย่างเลื่อนลอย คิดว่าเดือนนี้เธอต้องกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปประทังชีวิตอีกแล้ว ผ่านไปเกือบเดือน พราวใช้ชีวิตเช่นปกติ นั่นคือเรียนและทำงาน พราวเรียนมหาวิทยาลัยเปิดแห่งหนึ่ง จึงมีเวลามากพอที่จะทำงานหาเงิน ในระหว่างที่กำลังนั่งรถเมล์กลับหอ ก็มีเสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นมา พราวเปิดอ่าน ไม่รู้ว่าใครส่งคลิปอะไรมาให้เธอดู ด้วยความสงสัยพราวจึงเปิดดู พบว่าในคลิปเป็นแม่ของเธอเอง แม่โดนผู้ชายตัวใหญ่สามคนจับมัดมือมัดเท้า ใบหน้าแม่บวมช้ำ เบ้าตาปูดโปนเขียวน่ากลัว หนึ่งในสามคนนั้นเอาปืนจ่อหัวแม่ พราวตกใจแทบสงสัยกรีดร้อง แล้วข้อความในไลน์ก็เด้งขึ้นมา ‘ถ้าไม่อยากให้แม่มึงตาย พรุ่งนี้เที่ยงโอนเงินมาใช้หนี้ สองแสนบาท’ พราวสั่นสะอื้น ยังไงเพียงพิศก็เป็นแม่เธอ แต่เงินสองแสนจะหาได้จากที่ไหน จะไปหยิบยืมใครได้งั้นเหรอ ทั้งเนื้อทั้งตัวตอนนี้เธอมีไม่ถึงสองพันด้วยซ้ำ เธอพยายามต่อรองเจรจา แต่คนพวกนั้นก็อ่านแต่ไม่ตอบ สาวน้อยลากสังขารกลับหออย่างไร้เรี่ยวแรง เธอจะหาเงินจากไหน ทรัพย์สินในห้องไม่มีอะไรที่พอจะขายได้เลยด้วยซ้ำ จู่ๆ ความคิดนี้ก็แล่นเข้ามาในหัว หากเธอขาย ‘พรหมจรรย์’ จะมีใครซื้อมั้ยนะ พราวลอบกลืนน้ำลาย แล้วก็ตัดสินใจเข้ากลุ่มงานไซด์ไลน์ในเฟซบุ๊ก ไม่รู้อะไรเข้าสิงดลใจ พราวโพสต์ขายพรหมจรรย์ตัวเองในราคาสองแสนบาท! ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ไม่มีใครทักมาหาสักคน ก็แหงล่ะ ใครทักมาก็บ้าแล้ว! แล้วจู่ๆ เสียงแจ้งเตือนข้อความในเฟซบุ๊กก็ดังขึ้น บ้ามาก! มีคนจะซื้อพรหมจรรย์เธอในราคาสองแสน พราวเข้าไปเช็กโปรไฟล์ ไม่มีรูปถ่ายสักรูป พราวลังเลอยู่นาน แต่ว่ายังไงเพียงพิศก็เป็นแม่เธอ เธอจะปล่อยให้แม่ตัวเองตายอย่างนี้ไม่ได้ สุดท้ายพราวก็ตกลงรับงานนี้ นัดเจอเขาที่ปากซอยวันนี้เวลาเที่ยงคืนตรง พราวอุตส่าห์ลงทุนไปซื้อชุดใหม่ที่ตลาดนัดท้ายซอย ถือว่าเป็นการลงทุนก็แล้วกัน สาวน้อยในชุดเดรสเกาะอกสีดำราคาถูก สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว พราวแต่งหน้าแบบจัดเต็มที่สุดในชีวิต ผมยาวสีดำธรรมชาติปล่อยให้สยายอยู่กลางแผ่นหลัง ใจพราวเต้นตึกตัก เธอออกมารอลูกค้าหน้าปากซอย ในใจกระสับกระส่าย คิดอยากเปลี่ยนใจเสียเดี๋ยวนี้เลย ทันใดรถยี่ห้อหรูสีดำก็จอดเทียบข้าง กระจกข้างถูกเลื่อนลง เผยให้เห็นเสี้ยวหน้าของเขาในความสลัว “น้องพราวใช่มั้ยครับ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น พราวพยักหน้าหงึกๆ “ขึ้นมาสิ” พราวเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างเขา กลิ่นน้ำหอมของผู้ชายแตะเข้าจมูกจนเคลิ้มลอย ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรสักคำ จนรถเลี้ยวเข้ามาจอดที่โรงแรมหรูหราระดับห้าดาว พราวอึ้งไปสักพัก ตอนแรกคิดว่าเขาจะพาเธอเข้าม่านรูดราคาถูกเสียอีก “พี่ชื่อภพนะ” เมื่อจอดรถเรียบร้อย ภิภพจึงแนะนำตัวเอง เขาเป็นคนตัวสูงใหญ่ หน้าตาคมเข้ม ผิวคร้ามแดดเล็กน้อยเพราะชอบเล่นกีฬากลางแจ้ง ภิภพอายุสามสิบห้า ประกอบธุรกิจโรงแรมอยู่ทางใต้ เขาขึ้นมากรุงเทพฯ เพื่อทำธุระ เสร็จจากธุระเขาก็หาเด็กสาวสวยๆ สักคนมาช่วยผ่อนคลาย บังเอิญไปเจอโพสต์สาวน้อยประกาศขายพรหมจรรย์เข้าก็เกิดสนใจขึ้นมา ภิภพเข้าไปส่องโปรไฟล์แล้วเกิดถูกใจ สองแสนถือว่าแพงมาก แต่สำหรับ ‘ป๋าภพ’ ฉายาในแวดวงใต้สะดือ ถือว่าจิ๊บจ้อย ขอแค่ถูกใจก็พร้อมจ่ายหนัก ภิภพพาพราวขึ้นลิฟท์มายังห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรม สาวน้อยตัวสั่นเล็กน้อย เธอยืนหลังแนบผนังในลิฟท์อย่างหวาดๆ พินิจชายตัวสูงตรงหน้า เขาตัวสูงใหญ่ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแลคสีเทา รองเท้าหนังดูมีราคา ดูมาดนักธุรกิจ ต่างจากสาวน้อยรากหญ้าอย่างเธอ ทั้งคู่เข้ามาอยู่ในห้องเรียบร้อย พราวถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก เมื่อคิดว่าอีกไม่กี่นาทีเธอต้องมีอะไรกับเขา “กลัวเหรอ” ภิภพพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางหวาดๆ ของสาวน้อย “พี่จะทำเบาๆ” เขายิ้มมุมปาก พราวไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่อยู่ในรถแล้ว สาวน้อยยังยืนนิ่งอยู่ปลายเตียง สักพักก็สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินคำสั่งจากหนุ่มหล่อ “พราวถอดชุดสิ” “คะ?” พราวได้ยินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ “ถอดชุดออกแล้วไปนอนรอบนเตียง”