ที่ไร่ชาแห่งหนึ่งในยามเย็น ภัทรลดาวิ่งไปซ่อนอยู่ที่พุ่มต้นชาเพื่อเล่นซ่อนหากับเด็กๆ ลูกคนงานในไร่ เธอเป็นหญิงสาววัยยี่สิบสี่ปีที่มีหน้าตาจัดว่าอยู่ในขั้นดูดี ทำงานเก่ง สามารถลุยงานได้ไม่ต่างจากผู้ชาย เธอจึงได้มาทำงานที่ไร่ชาแห่งนี้ในตำแหน่งผู้จัดการไร่
“โป้ง คุณแพท” เด็กหญิงคนหนึ่งหาเธอเจอ ซึ่งภัทรลดาก็ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว เพราะแสงพระอาทิตย์เริ่มจะหมดลงแล้ว
“แพ้อีกแล้ว งั้นวันนี้พอแค่นี้นะจ๊ะเด็กๆ ใกล้จะมืดแล้วกลับกันได้แล้ว เดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง” เธอบอกพวกเขา แล้วมองไปยังคนงานพ่อแม่ของเด็กๆ ที่กำลังเก็บของขึ้นรถรับส่ง
“อีกรอบหนึ่งนะครับคุณแพท รอบสุดท้าย” เด็กชายอีกคนบอกด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน
“โอเค งั้นอีกรอบ เดี๋ยวฉันจะหา ให้พวกเธอซ่อน ห้ามไปซ่อนไกล ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้เล่นอีก ตกลงไหม” เธอบอกเด็กๆ
ทุกคนแยกย้ายกันไปหลบตามพุ่มต้นชาตามชั้นต่างๆ ที่ลดหลั่นกันลงมา ภัทรลดานับหนึ่
