คำเตือน นิยายตอนนี้มีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรง มีการใช้สารเสพติดบางชนิด มีคำหยาบและฉากทำร้ายร่างกายค่อนข้างรุนแรง ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วนนะคะ
"ถึงตอนนั้นค่อยรักษาก็ยังไม่สาย" อย่างที่ผมบอก ถึงผมจะกินยาของลุงหมอทุกวัน แต่นั่นเป็นการรักษาแบบปลายเหตุ แต่เพียงเท่านั้น
“แล้วสนานแข่งรถมึงเป็นยังไง วันก่อนกูผ่านไป คนเยอะใช่เล่น ธุรกิจนี้คงจะสร้างรายได้ให้มึงไม่ใช่น้อย”
“ถามแบบนี้อยากเป็นหุ้นส่วนกับกูหรือไง?” ผมพูดพร้อมเอนหลังไปกับโซฟาในท่าที่สบาย พลางล้วงมือเข้าไปหยิบซองบุหรี่ จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากกวนตีไอ้ปืนมัน
“เหอะ! คิดหรือยังที่พูด มึงก็เห็นทุกวันนี้กูก็แทบจะไม่มีเวลาพักผ่อนแล้ว...ไอ้เหี้ย ไหนจะงานส่วนของกู ที่แม่ง!ก็ล้นมือจนจะทำไม่ไหวแล้ว แล้วไหนยังจะต้องมาดูงานในส่วนของมึงอีก"
"นิดหน่อยนะเพื่อน ช่วยๆกัน"
"นิดหน่อยเหี้ยอะไรเดี๋ยวกูถีบไป…นู้น" ไอ้ปืนมัน
