หัวใจนายซาดิสม์

เจ้าหมูน้อย

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“แก้มตื่นหรือยังลูก? เปิดประตูห้องให้ป๊าหน่อย”

“อืม…ป๊ามีอะไรกับหนูแต่เช้า หนูยังง่วงอยู่เลย ขอนอนต่ออีก10นาทีนะป๊า” ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ พร้อมกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสสายตา ก่อนจะตะโกนบอกป๊าออกไป จากนั้นก็ปรับท่านอนเป็นนอนตะแคง โดยใช้ขาอ้วนๆของฉันก่ายไปบนหมอนข้างใบโปรด พร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมจนมิดใบหน้า เพื่อหลบแสงแดดที่ส่องเข้ามากระทบกับเปลือกตา

แต่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ ก็ป๊านะสิ ไม่ฟังที่ฉันตะโกนบอกออกไปบ้างเลย ยังคงทุบประตูห้อง พร้อมกับตะโกนเรียกฉัน จนดังสนั่นไปทั่วบริเวณ เห็นทีถ้าฉันไม่ลุกไปเปิดประตูห้องให้ป๊า มีหวังประตูห้องนอนฉันได้พังวันนี้แหละ

“เช้าอะไรแก้มนี่มันจะ10โมงแล้วนะ ลุกขึ้นมาเปิดประประตูให้ป๊าเดี๋ยวนี้เลย” ในท้ายสุดฉันก็ต้องลุกขึ้นจากเตียงนอน แล้วพาร่างอันอวบอ้วนของตัวเอง ตรงไปปลดล็อคประตูห้องนอน เสร็จแล้วรีบหมุนตัว เดินกลับมายังเตียงนอนขนาด6 ฟุต พร้อมกับซุกตัวไปใต้ผ้าห่มผืนนุ่มเหมือนเดิม

แอ๊ด…

“แก้ม…ยังจะกลับไปนอนต่ออีกเหรอไอ้ลูกคนนี้นี่ ไม่เคยคิดจะเชื่อฟังป๊าบ้างเลยรึไง ลุกขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย เสร็จแล้วรีบลงไปข้างล่างเลยนะ”

หมับ!...

“อ๊ะ!โอ๊ย! เจ็บป๊า ปล่อยแขนหนูก่อน แขนหนูจะหลุดอยู่แล้วป๊า” ฉันร้องโอดโอย พร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบแขนข้างขวาป่อยๆ ก็ป๊านะสิอยู่ๆก็เปิดผ้าห่ม พร้อมกับกระชากแขนฉันอย่างแรง จนตอนนี้ฉันต้องลุกขึ้นมานั่งหัวฟู มองป๊าที่ทำหน้ายักษ์ใส่

“เจ็บสิดี จะได้เลิกดื้อกับป๊าสักที แก้มจะเข้ามหาลัยอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าแล้วนะลูก ทำไมยังนอนตื่นสายอยู่แบบนี้อยู่อีก ถ้าสักวันหนึ่งป๊าไม่อยู่ ใครจะมาคอยปลุกแก้มล่ะลูก” ป๊าพูดประโยคยาวเหยียดออกมา พร้อมกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ แต่ฉันจะไม่อะไรเลยถ้าป๊าไม่พูดเหมือนกับว่า จะทิ้งฉันยังไงอย่างงั้น

“ป๊าอย่าพูดเหมือนกับจะทิ้งหนู ให้อยู่คนเดียวแบบนี้สิ” ฉันพูดพร้อมเขยิบตัวเอง ไปสวมกอดป๊าที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะซุกใบหน้าไปกับหน้าท้องแกร่ง แล้วเบะปากร้องไห้เหมือนกับตัวเองเป็นเด็กตัวเล็กๆ ฉันน่ะเป็นเด็กที่ขาดแม่ ชีวิตนี้ก็มีแต่ป๊าเพียงคนเดียวเท่านั้น ถ้าป๊าเป็นอะไรขึ้นมา ฉันกลัวตัวเองจะอยู่ไม่ได้

“ไม่ต้องร้องไห้แก้ม ป๊าแค่พูดเฉยๆ” ป๊าพูดปลอบพร้อมกับยกมือขึ้นมา ลูบผมของฉันไปมา

“จริงๆ นะป๊า ป๊าไม่ได้โกหกหนูใช่ไหม?” ฉันผละแขนออกจากการสวมกอดป๊า แล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเอง พร้อมกับเงยหน้ามองป๊าอย่างรอคำตอบ

“ก็จริงนะสิ ป๊าจะโกหกแก้มทำไมล่ะลูก” ป๊าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น บวกกับใบหน้าที่จริงจังนั้นมันทำให้ฉันเชื่อว่า ที่ป๊าพูดเป็นเรื่องจริง แต่เอ๊ะ…ทำไมฉันถึงสังเกตเห็นแววตาเศร้า ในดวงตาคู่นั้นกันนะ

กระนั้นป๊าก็ไม่ทำให้ฉันได้สงสัย ในแววตาคู่นั้นของป๊าอยู่นาน เพราะตอนนี้ป๊าได้ดึงตัวฉันให้ลุกจากที่นอน มายืนเผชิญหน้าอยู่กับป๊าเรียบร้อยแล้ว “ลุกไปอาบน้ำได้แล้วแก้ม ป๊าจะลงไปรอข้างล่างนะ แล้วอย่าคิดจะไปนอนต่อล่ะ”

“รู้แล้ว…ค่า หนูจะไปอาบตอนนี้เลย” พูดจบฉันก็หมุนตัว เดินไปหยิบผ้าขนหนู แล้วตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย

ฉันใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ โดยที่มีผ้าขนหนูห่อหุ้มร่างกาย จากนั้นก็เดินตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อที่จะทาครีมบำรุงผิว แล้วก็หยิบแป้งฝุ่นสำหรับเด็กมาทาเพียงเท่านั้น ผ่านไปไม่นาน ฉันก็จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อย

ตึก! ตึก! ตึก!

“อย่าวิ่งแก้ม ป๊าบอกกี่ครั้งแล้วว่า ห้ามวิ่งลงบันไดมาแบบนี้ ครั้งที่แล้วที่ล้มยังไม่เข็ดหรือไง”

“โห…ป๊าทำไมวันนี้ขี้บ่นจังเลย เป็นวัยทองหรือไง?”

“ไอ้ลูกคนนี้นี่ มาว่าป๊าได้ยังไงกัน ไปกินข้าวในครัวเลยนะ ป๊าเตรียมเอาไว้ให้แล้ว กินเสร็จแล้วก็ออกไปส่งของให้ป๊าด้วย”

“ทำไมต้องเป็นหนูด้วยล่ะป๊า นี่มันหน้าที่พี่กิตเขาไม่ใช่เหรอ?” ฉันบ่นพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจใส่ป๊า ปกติป๊าจะให้พี่กิตเป็นคนไปส่งของ แต่ทำไมวันนี้ต้องเป็นฉันด้วยล่ะ

“งั้นก็ได้ เดี๋ยวป๊าจะให้เจ้ากิตมันไปส่ง” ป๊าพูดกับฉันก่อนจะหันไป ตะโกนบอกพี่กิตที่กำลังแพ็คอาหารใส่กล่อง “กิตเดี๋ยวเอ็งเอาของพวกนี้ ไปส่งบ้านเลขที่ 99 ด้วยนะ บ้านหลังใหญ่ๆ ถัดจากซอยเราไปอีกสามซอย”

“ไม่ต้องแล้วป๊า เดี๋ยวหนูไปส่งเองดีกว่า วันนี้หนูจะยอมเป็นเด็กส่งอาหารให้ป๊าหนึ่งวันแล้วกัน”

“เปลี่ยนใจเร็วจังนะ ไปๆรีบไปกินข้าว ป้าวิเขารอเราตั้งแต่เช้าแล้ว” ป๊าพูดพร้อมกับยกมือมาขยี้หัวฉันด้วยความหมั่นเขี้ยว

“ก็ป๊าไม่บอกหนูตั้งแต่แรกเองนี่นา ว่าจะให้หนูไปส่งของบ้านป้าวิน่ะ ถ้าหนูรู้ว่าจะให้ไปส่งบ้านป้าวิ หนูก็ไม่ปฏิเสธตั้งแต่แรกหรอก” ฉันพูดด้วยใบหน้าเง้างอ ก่อนจะยกมือขึ้นมาสางผม ที่ยุ่งเหยิงให้เป็นระเบียบเหมือนเดิม

“อย่าเอาแต่เถียงป๊าอยู่ ไปกินข้าวในครัวได้แล้วไป จะได้รีบออกไป เดี๋ยวแดดจะร้อนมากกว่านี้ อ้อ…แล้วก็ปั่นเจ้าหมูน้อยของเราไปนะ ไม่ต้องเอามอเตอร์ไซค์ไปล่ะ” ป๊าพูดก่อนจะเดินออกไปหน้าร้าน ส่วนฉันก็เดินเข้ามาในครัว พร้อมกับกินข้าวที่ป๊าเตรียมเอาไว้ให้ ซึ่งมันก็ไม่ใช่อาหารอย่างอื่น มันก็คือข้าวขาหมูที่ร้านฉันขายนี่แหละ