บทที่5. มันจบแล้ว....
หญิงสาวกะพริบเปลือกตาปริบ!! เธอมาทำอะไรที่นี่ แววนิลผวาลุกขึ้นนั่งพรวดพราดกลางเตียง เธอยกมือขยี้เปลือกตา ไม่อยากเชื่อสิ่งที่มองเห็น
เม็ดเหงื่อไหล่ซึมเต็มหน้า รีบก้มมองตัวเอง ก่อนจะรีบยกมือปิดปากเพื่อกลั้นเสียงกรีดร้อง!! เธอกระถดตัวหนีไปนั่งตัวสั่นอยู่ปลายเตียง มองชายหนุ่มแปลกหน้าด้วยดวงตาเบิกถลน
สติกระเจิงเจิด...เพราะไม่อยากเชื่อตาตัวเอง
“คุณเป็นใคร?”
เธอกระชากผ้าห่มจนมือสั่น ใช้ผ้าผืนนั้นห่อร่างเปลือยของตัวเอง รู้สึกเจ็บแปลบปลาบตรงจุดซ่อนเร้น แถมรู้สึกถึงความเหนอะหนะตรงง่ามขา เมื่อมีบางอย่างไหลปริ่มออกมา
“ตื่นแล้วเหรอ? ...กี่โมงแล้วล่ะ”
ดุ๊กสอดมือใต้ศีรษะ เขากระดกคอมองหล่อน ก่อนจะทิ้งตัวนอนเหมือนเดิม...เขาโคตรเพลีย...
“คุณเป็นใคร! คุณทำอะไรฉัน ...ฉันอยากจะกลับบ้าน!”
หญิงสาวตะโกน เธอสับสนตัวเอง ความทรงจำบางอย่างในหัว เป็นเรื่องน่าอายที่เธอไม่อยากเชื่อ
“ลืมเห
