บทที่22) สาลี่จัดให้
1043 คำ
"ละแต่ละลูก อวบๆ ทั้งนั้น" สาลี่ที่ในตอนนี้ยืนอยู่บนต้นมะม่วงเปรี้ยวต้นสูงถึงกับน้ำลายสอเมื่อสังเกตเห็นว่าผลมะม่วงบนต้นนั้นมีรูปร่างลักษณะที่อวบอ้วนชวนประทานมากแค่ไหน
"ถ้ามีรสดีละอร่อยเลย" ฟันซี่เล็กที่เรียงตัวสวยขบกัดลงบนมะม่วงลูกหนึ่งไปคำใหญ่ ก่อนที่ดวงตาสวยคู่นั้นจะปิดพริ้มลงด้วยความรู้สึกพึงพอใจกับรสชาติที่เปรี้ยวอมหวานละมุนของเจ้ามะม่วงลูกนั้นเป็นอย่างยิ่ง
"ทำไมแกถึงอร่อยอย่างนี้ แกเกิดมาเพื่อสาลี่จริงๆ เจ้ามะม่วงเอ๋ย" สาลี่ยกมะม่วงช่อโตขึ้นมาแนบอกอย่างรู้สึกหวงแหนและกลัวว่าใครจะมาแย่งชิงมะม่วงรสชาติดีเลิศนี้ไปจากเธอ
"นั่นใครน่ะ" ปากสวยขมุบขมิบด้วยความสงสัยขณะที่ดวงตาคู่นั้นก็จดจ้องไปยังแขกไม่ได้รับเชิญบางคนที่กำลังทำท่าลับๆ ล่อๆ อยู่ตรงเพิงหลังเก่าของเธอ
"ไอ้ชะมด!" และเมื่อได้เห็นว่าเป็นใครคนที่ยังคงยืนอยู่บนต้นมะม่วงก็ถึงกับตบเข่าดังฉาดด้วยความรู้สึกโมโหที่อนุชัยนั้นได้ส่งตัวชะมดมาก่อกวนที่เพิงของเธอ
"เดี๋ยวมึงได้รู้จักอีสาลี่ค่ะพี่ชะมด" สาลี่ใช้ปากกัดช่อมะม่วงที่เธอเก็บได้พลางค่อยๆ ใส่ชายเสื้อยืดลงในกางเกงขาสั้นของเธอและหย่อนมะม่วงช่อนั้นเอาไว้ด้านใน ก่อนจะดึงถุงพลาสติกในกระเป๋ากางเกงที่เตรียมมาสำหรับใส่มะม่วงครอบเข้ากับมดแดงรังหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ กันเพื่อนำมันไปมอบให้เป็นของขวัญแด่ทาสรับใช้ผู้สอดรู้สอดเห็นที่มีชื่อเสียงเรียงนามว่าชะมด
"ทางสะดวก" ชะมดที่ได้นำหมามุ่ยจำนวนหนึ่งลงมาลอยใส่ในน้ำที่สุนิสามีไว้ดื่มและใช้ตามคำสั่งผู้เป็นนายหัวเราะคิกคักด้วยความสะใจ เมื่อพบว่าแผนการณ์เอาคืนสุนิสาในวันนี้นั้นกำลังจะลุล่วงไปได้ด้วยดี
"หมามุ่ยเลยเหรอวะ! ได้!" สาลี่ค่อยๆ ย่องไปทางด้านหลังของชะมดอย่างระมัดระวัง ก่อนจะโยนรังมดแดงที่เตรียมมาให้ชะมดเป็นพิเศษลงบนหัวของชายหนุ่มจนส่งผลให้มดทั้งรังพากันวิ่งออกมากัดต่อยร่างผอมบางของชะมดในทันที่
"โอ๊ย! โอ๊ย! รังมดแม่งมาจากไหนวะเนี่ย คุณสุนิสา!" ชะมดที่หมุนตัวกลับหลังเพื่อหวังจะไปกระโดดลงคลองน้ำใสที่อยู่ใกล้กันถึงกับตาเบิกโพลงเมื่อพบว่าสุนิสาได้ยืนดักรอเขาอยู่ที่ด้านหลัง และเมื่อชะมดได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฎอยู่บนใบหน้ารูปไข่จึงทำให้เขาเข้าใจได้ในทันทีว่ามดแดงจำนวนมหาศาลที่กำลังกัดต่อยเขาอยู่ในขณะนี้นั้นมีที่มาที่ไปอย่างไร
"อุ๊ย! มันหลุดมือ" สาลี่แสร้งว่าก่อนจะตรงเข้าไปตักน้ำในโอ่งที่ชะมดได้ทำการลอยหมามุ่ยไว้ก่อนหน้าสาดใส่เข้าร่างสูงโปร่งที่กำลังดิ้นหนีมดแดงจำนวนมหาศาลในทันที จนส่งผลให้ทั่วทั้งร่างกายของชะมดเกิดเป็นรอยผื่นแดงเถือกไปทั่วสรรพางค์กายของชายหนุ่มในทันที
"อ๊าก! พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยชะมดด้วย" ชะมดดิ้นทุรนทุรายด้วยความทุกข์ทรมานจากการโดนเหล่ามดแดงที่สาลี่โยนเข้าใส่กำลังกัดต่อยและน้ำลอยหมามุ่ยที่เป็นแผนการณ์อันแยบยลของเขาเองอย่างน่าเวทนา ก่อนที่นาทีต่อมาร่างสูงโปร่งนั้นจะรีบพยุงตัวเองให้ออกห่างไปจากสุนิสาในทันที
"สมน้ำหน้ามึง! สะเออะมายุ่งกับกูดีนักทั้งนายทั้งบ่าว ไอ้ชะมดหน้าหมา!"
เย็นวันเดียวกัน
"ไหนนายบอกว่าแผนนี้มันจะเป็นผลดีกับเรายังไงละครับ" ชะมดในสภาพที่มีคารามายชะโลมไปทั่วทั้งร่างกายยืนกอดอกถลึงตาใส่ผู้เป็นนายอย่างต้องการทวงคืนความยุติธรรมให้กับตัวเอง
"ผมต้องมารับเคราะห์แทนนายเป็นครั้งที่สองแล้วนะครับนาย ผมไม่ไหวแล้ว ผมขอลาออก!"
"มึงโง่ไงไอ้ชะมด กูบอกแล้วว่าให้อาศัยจังหวะที่คุณนังเด็กนั่นมันไปเดินเล่นที่บ่อปลาคาร์ฟในไร่กาแฟ แต่นี่มึงเล่นเสนอหน้าเข้าไปตอนที่เจ้าถิ่นมันยังอยู่แถวนั้นก็จบเห่กันพอดีสิวะไอ้โง่!" ไฟท์เตอร์ว่าอย่างโมโหที่ไม่ว่าจะคิดการณ์กลั่นแกล้งสุนิสามามากมายหลายแผนการณ์มากแค่ไหนหากแต่สุดท้ายก็กลายเป็นเขาที่จะต้องตกมาเป็นฝ่ายผู้ประสบภัยเอาเสียเองแทบจะทุกครั้ง
"นายเก่งนักนายก็ทำเองสิครับ ถ้านายสามารถที่จะทำตามแผนที่เราวางกันเอาไว้ได้สำเร็จ ผม! ไอ้ชะมดทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์คนนี้! จะก้มลงกราบส้นเท้าของนายงามๆ ทั้งเช้าสายบ่ายและเย็นติดๆ กันเดือนนึงเลย!" ชะมดตวาดออกมาดังลั่นอย่างเบื่อหน่ายในความดีแต่พูดของผู้เป็นนายอย่างอนุชัย
"ได้! กูรับคำท้า มึงเตรียมตัวกราบกูงามๆ เดือนนึงได้เลยไอ้ชะมด!" อนุชัยตอบรับอย่างหมายมั่นทั้งที่ภายในอกแกร่งมันรู้สึกเบาหวิวไปเสียหมด
"ฉันจะต้องทำให้เธอร้องไห้ให้ได้สาลี่ ร้องไห้เหมือนกับวันนั้นที่เธอสูญเสียสิ่งสำคัญของเธอให้กับฉันเป็นคนแรก"
"ฉันไม่มีทางร้องไห้เพราะคนอย่างนายเป็นครั้งที่สองแน่ไฟท์เตอร์!" สาลี่ที่จู่ๆ ก็เกิดรู้สึกผิดที่กระทำการโยนรังมดแดงใส่ชะมดเมื่อบ่ายวันนี้และตั้งใจที่จะเดินเท้ามาติดตามความเป็นไปของชายหนุ่มก็ถึงกับกำหมัดเข้าหากันแน่นเมื่อได้รับรู้ว่าทั้งอนุชัยและชะมดนั้นต่างก็ไม่ได้มีความคิดที่จะยับยั้งแผนการณ์กลั่นแกล้งเธอเลยแม้แต่น้อย
"ถ้าพวกนายคิดว่าพวกนายแน่ สาลี่จัดให้"
ดราม่าเพราะความเข้าใจผิดนิดหน่อยค่ะเรื่องนี้ พอเจ็บๆ คันๆ นอกเหนือจากนั้นมีแค่ความแสบสันของพระ-นาง ที่สาดใส่กันไปมาแค่นั้นเลยจ้า 🥹🥹🥹
- ผู้เขียน
