บทที่25) ทำร้ายจิตใจ
1053 คำ
"อะไร" สาลี่ที่กำลังสนด้ายเข้าเข็มเพื่อเย็บกางเกงที่ฉีกขาดให้กับไฟท์เตอร์ เอ่ยขึ้นอย่างนึกสงสัยเมื่อเห็นว่าไฟท์เตอร์นั้นได้ยื่นถุงแป้งข้าวโพดกับนมข้นจืดมายังเธอ
"ฉันอยากกินสังขยาใบเตย"
"แต่ฉันไม่อยากทำ" สาลี่ว่าอย่างไม่ค่อยใส่ใจนักก่อนจะก้มลงเย็บกางเกงที่ฉีกขาดให้กับไฟท์เตอร์ต่อไป
"ถ้าอยากให้ฉันทำ นายก็ต้องยอมคืนมือถือมาให้ฉันก่อน" นับตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งสองสัปดาห์ผ่านไป หญิงสาวก็ถูกชายหนุ่มตัดเธอออกจากโลกภายนอกไปเสียหมดทุกสิ่งอย่างโดยการยึดเอาโทรศัพท์มือถือของเธอไป
"หัดต่อรอง" แม้ปากจะว่าอย่างนั้นแต่มือก็กลับยื่นโทรศัพท์มือถือคืนมายังเจ้าของแต่โดยดี
"มองอะไร คนจะโทรหาพ่อมายืนมองอยู่ได้ มารยาทน่ะสะกดเป็นไหมไฟท์เตอร์" สาลี่ต่อว่าสามีตีทะเบียนอย่างเจ็บแสบ และสิ่งนั้นมันก็ทำให้อนุชัยยอมที่จะถอยห่างออกไปแต่โดยดี
(สวัสดีค่ะคุณ...)
(สาลี่ นี่แกหายหัวไปอยู่ที่ไหนมา ไหนบอกว่าถ้าไปถึงที่นั่นแล้วจะติดต่อกลับมาหาฉันไง ฉันเกลียดคนที่ผิดคำพูดแกก็รู้แต่แกก็ยังเลือกที่จะทำ/ ทรงวุฒิ)
(ฉันขอโทษ... ฉันแค่... ฉันแค่เป็น...เป็นห่วงแก)
(คุณพ่อ...)
(แกสบายดีใช่ไหมสาลี่ มีใครรังแกแกหรือเปล่า)
(สบายดีค่ะคุณพ่อ ทุกคนในที่นี้ใจดีค่ะ คุณพ่อ...เป็นยังไงบ้างคะ)
(ก็คิดห่วงแต่แกจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ อย่างอื่นก็เหมือนเดิม แม่แก..สบายดีสาลี่)
(ดีใจที่ได้รู้แบบนั้นค่ะ)
(อีกสองอาทิตย์แกก็จะได้กลับแล้วใช่ไหมสาลี่)
(เอ่อ...ค่ะ คุณพ่อ)
(ฉันกับแม่แก เราจะไปรับแกเองนะสาลี่ ฉันฝากแกบอกอาจารย์อนุชัยด้วยว่าฉันจะขึ้นไปรับแกกลับมาเอง เห็นแม่แกมันบอกว่าอยากไปดูไร่กาแฟด้วย)
(ฮะ! เอ่อ..ค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะ)
ดวงใจน้อยๆ ถึงกับพองฟูหลังจากที่ได้รับรู้ว่าในอีกเพียงสองสัปดาห์ข้างหน้านั้นตัวเองก็จะหลุดพ้นจากการจองจำของอนุชัยเสียที
"มันคงไม่ง่ายอย่างที่เธอคาดหวังหรอกสาลี่" อนุชัยที่ได้ยินทุกประโยคของทรงวุฒิอย่างชัดเจนกล่าวขึ้นขณะที่สองเท้าคู่ใหญ่กำลังย่างกรายเข้ามาหาสุนิสา
"เธอจะไม่มีวันสุขสมหวังกับไอ้ชู้รักของเธอแน่สาลี่!"
"คนที่เป็นชู้มันคือนายต่างหากไฟท์เตอร์ นายมาทีหลังนะ!" สาลี่ตวาดลั่นอย่างยอมรับไม่ได้ที่ชายหนุ่มนั้นกล่าววาจาถึงคมสันต์ไปในทางที่เสียหาย
"ชู้อะไรที่มันจะมีใบทะเบียนสมรสสาลี่!" ไฟท์เตอร์ยกเอาประโยคเดิมๆ ขึ้นมาขู่ฟ่อเพื่อหวังที่จะฉุดรั้งหญิงสาวให้ติดอยู่ในพันธนาการของเขาไปจนกว่าเขาจะรู้สึกพอใจ
"บางทีเธออาจจะเผลอลืมไป ว่าใครที่มันเป็นผัวคนแรกกันแน่! และใครที่มันถือใบทะเบียนสมรสอยู่ในมือ!"
"ฉันจะฟ้องหย่านาย ไฟท์เตอร์" วินาทีทีได้รู้ว่าพ่อกับแม่รู้สึกเป็นห่วงมากแค่ไหนในตอนที่เธอไม่ได้ติดต่อกลับไปหาเขาทั้งคู่ มันทำให้สาลี่ตัดสินใจได้แล้วว่ามันถึงเวลาที่อนุชัยนั้นจะต้องได้รับผลจากกรรมที่เขาได้ก่อเอาไว้กับเธอแล้ว
"เธอไม่กล้าหรอกสาลี่ พ่อเธอก็เป็นเอาซะแบบนั้นหนินะ... เขารับไม่ได้หรอกสาลี่! เผลอๆ อาจจะยัดเยียดเธอให้กับฉันโดยที่ไม่คิดสินสอดแม้แต่สตางค์แดงเดียวด้วยซ้ำ!"
เพี๊ยะ!
"อย่ามาพูดถึงพ่อของฉันแบบนั้นนะไฟท์เตอร์!" ฝ่ามือเล็กประทับลงบนแก้มสากของอนุชัยอย่างแรงเพราะความโกรธจนจัดจนลืมตัวไปชั่วขณะ หลังจากที่ได้ยินชายหนุ่มพูดจาดูถูกเหยียดหยามพ่อบังเกิดเกล้าของเธอ
"ตบอีกทีฉันสวนให้เธออย่างงามแน่สาลี่!"
เพี๊ยะ!
"ขอมาก็จัดให้!" สาลี่ว่าอย่างท้าทายขณะที่ใบหน้ารูปไข่นั้นก็เชิดขึ้นอย่างรอรับแรงกระแทกที่อนุชัยกำลังจะมอบมันคืนสู่เธอ
"ฉันไม่ได้สวนด้วยมือ แต่ฉันสวนด้วยเอวของฉันต่างหากสาลี่! มาดูกันสิวะว่าผู้หญิงที่ถูกเอาจนร่องโบ๋แล้วมันจะมีไอ้ห่าหน้าโง่ที่ไหนอยากจะคว้าเธอไปทำเมียอีกบ้าง!" แม้จะรู้สึกเจ็บแสบตรงสองแก้มเพราะเรี่ยวแรงอันมหาศาลของสุนิสา แต่สำหรับคนที่คิดการณ์ไกลด้วยเรื่องชั่วช้าอย่างอนุชัยแล้วนั้น... ไม่ได้คิดที่จะสนใจกับความเจ็บแสบใบหน้าของตัวเองเลยแม้น้อย...
"ตอนแรกก็กะจะหลอกให้รักแล้วค่อยเขี่ยทิ้ง แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ" ไฟท์เตอร์ว่าอย่างประชดประชันแต่คำพูดนั้นกลับทำร้ายหัวใจดวงน้อยของสาลี่เสียจนเกิดเป็นรอยแผลลึกยาวร้าวไปถึงข้างใน
"ปล่อยฉันนะ ไอ้คนเลว ฮือๆ" สาลี่ที่ถูกพาดตัวอยู่บนบ่าแกร่งหลุดสะอื้นออกมาอย่างน่าสงสาร ภายในหัวใจของสาวมันรู้สึกเจ็บปวดไปหมดกับคำพูดของผู้ชายที่เคยคิดว่าตัวเองไม่ได้มีใจรักตอบอย่างน่าประหลาด
"ปล่อยแน่ แต่ปล่อยบนเตียงนะจ๊ะน้องสาลี่ แล้วก็อย่าคิดว่าฉันพิศวาสในตัวเธอจนถึงขนาดนั้นนะสาลี่ เพราะอย่างเธอมันก็เป็นได้แค่อีก..หรี่อ้าขาให้ฉันกระแทกก็เท่านั้นแหละ!" เพราะความโมโหจึงทำให้อนุชัยผรุสวาทถ้อยคำต่ำช้าออกมาทำร้ายจิตใจของสุนิสา โดยที่ชายหนุ่มไม่คิดจะใส่ใจเลยว่าหญิงสาวจะต้องรู้สึกเจ็บปวดจิตใจกับถ้อยคำอันเลวร้ายของเขามากแค่ไหน...
"ฮึก... พ่อจ๋า แม่จ๋า... สาลี่อยากกลับบ้าน ฮือ..."
ใครที่หลงเทใจให้กับไฟท์เตอร์ในตอนที่แล้ว เหยินอยากจะบอกว่า... เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ 🥹🥹🥹
- ผู้เขียน
