แต่ช่วงเวลาเดียวกัน ณ บ้านของพ่อเลี้ยง ตอนนี้ประมาณทุ่มกว่าเท่านั้น แต่ทั้งบ้านทานมื้อค่ำเรียบร้อย โดยไร้ซึ่งลูกสาวบุญธรรมคนเล็ก ฉะนั้นหลังทานเสร็จก็ต้องมานั่งถกกันว่าเกิดอะไรขึ้น และคิดว่ากำลังจะให้คนเข้าไปเรียกเกศรินทร์ ทว่าเธอก็ออกมาเสียก่อน
“อ้าวยัยเกรซ นี่พ่อให้คนไปเรียกมาทานข้าวก็ไม่ยอมออกมา” อังกูรเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“เกรซไม่หิวค่ะ ก็เลยรอให้พ่อกับแม่ทานเสร็จก่อนถึงออกมา” เกศรินทร์ตอบเสียงอ่อนเพลียเล็กน้อย
“นึกว่าจะไม่ออกมาแล้วซะอีก” เกตุแก้วผู้เป็นมารดาถามขึ้น
“ต้องออกมาสิคะ เกรซมีเรื่องจะบอกคุณพ่อโดยเฉพาะ” เกศรินทร์ตอบและและปรับน้ำเสียงให้ดีขึ้นพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย
“อีกแล้วเหรอ อย่าบอกนะว่าเรื่อง...” อังกูรถามอย่างรู้ทัน
“เรื่องพี่แสงค่ะ” เกศรินทร์บอกสั้นๆ
“เฮ้อ! เรื่องเดิมอีกแล้ว ไอ้ข่าวลือที่เราบอกพ่อน่ะเหรอ”
“ตอนนี้ไม่ลือแล้วค่ะ น่าจะเป็นจริงด้วย เกรซว่า เรื่องน
