บทนำ0.1

1756 คำ

หลายปีก่อน “อึก...แฮ่ก...” เอื้องขวัญปรือตาผ่านหยดน้ำตาขณะที่ร่างกายของเธอกำลังเคลื่อนไหวตามการควบคุมของชายหนุ่มรูปงามเจ้าของนัยน์ตาสีมรกต เขากำลังใช้มันจดจ้องเรือนร่างของเธอที่ไร้สิ่งใดปกปิด มีเพียงร่องรอยบอบช้ำเป็นจ้ำ ๆ ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันว่าผู้หญิงคนนี้ผ่านอะไรมาพอสมควร ถามว่าเตโชยี่หระไหม?... จริง ๆ ตัวเขาเองก็ไม่รู้ อย่างเดียวที่เขาต้องการคือความจริงเกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อบุรินทร์...ซึ่งจนป่านนี้เอื้องขวัญก็ไม่ยอมง้างปากบอกเขาสักที “อมพะนำต่อไปเธอจะยิ่งแย่นะ...” เตโชกระซิบด้วยน้ำเสียงขี้เล่นแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็น ขณะมองหน้าอกเปล่าเปลือยที่กระเพื่อมขึ้นลงตามการเคลื่อนไหว...เด็กคนนี้สวยดี สวยจนเขาอยากจะเก็บไว้เลี้ยงดู แต่ว่านะ... “ฉันไม่บอก!!” ผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์อย่างเอื้องขวัญกลับดื้อแพ่งและกวนอารมณ์เขาซะเหลือเกิน จากความแอบหลงปลื้มเพียงเล็กน้อยจึงหายไป และถูกความคุกรุ่นเข้ามาแทนที่ ถ้าเธอเป็นแมว เป็นหมา ก็คงเป็นสัตว์เลี้ยงที่เลี้ยงไปก็เสียข้าวสุข เปลืองเงินเปลืองทอง เปลืองเวลา “ดื้อจังเลยน้า ฉันเหนื่อยแล้วนะเนี่ย อิ ๆ” เตโชหัวเราะพร้อมเสียงหอบหายใจ เหงื่อโทรมกายเขา กะจะใช้เซ็กซ์บีบบังคับให้เอื้องขวัญยอมง้างปากพูด...แต่ทำไปทำมา เขากลับมีอารมณ์ร่วมจนหยุดไม่ได้ซะอย่างนั้น เสียชื่อไอ้เตโชหมดเลย...คนหล่อรับไม่ได้ “...” เอื้องขวัญใช้ดวงตาที่เคลือบเร้นไปด้วยความเกลียดชังจ้องมองผู้ร้ายในคราบเทพบุตร น้ำตายังบดบังทัศนียภาพ แต่คนที่ทำให้เธอเจ็บ...ต่อให้ดวงตาคู่นี้มืดบอด เธอก็มีวิธีมองเห็นและจดจำมัน กึก... เอื้องขวัญกัดริมฝีปากแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือด เธอทนรับสิ่งน่าขยะแขยงนี้มานานแล้ว และมันนานมากจนเธอไม่รู้แม้กระทั่งวันเวลา ม่านที่ปิดทึบยิ่งทำให้เธอสับสน กลางคืนหรือกลางวัน... “ยัยเด็กเหลือขอ เธออยากตายหรือไงเนี่ย ถ้าไม่พูดฉันจะไม่ปรานีแล้วนะ” เตโชเลิกคิ้วขึ้น สภาพสะบักสะบอมของเด็กผู้หญิงใต้ร่างทำให้เขามีความคิดก้ำ ๆ กึ่ง ๆ อย่างบอกไม่ถูก ใจหนึ่งก็เวทนาจนอยากพอ แต่อีกใจหนึ่งก็ยั๊วะจนอยากสั่งสอนให้สลบเหมือดไปซะ เด็กคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิด เขาต่างหากที่ผิด แต่คนเลวไม่มัวมาเสียเวลาคิดหรอกว่าใครผิดใครถูก เป็นคนดีไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นมา ชั่วดีกว่า...สะใจกว่าเยอะ เตโชยิ้มเย็นและเผลอยกมือสัมผัสท้ายทอย...บาดแผลเก่าที่ได้รับมาตั้งแต่เด็กตอกย้ำความทรงจำสีเทา มันบ่มเพาะสภาพจิตใจของเขาจนเน่าเฟะไม่เหลือชิ้นดี “ไปตายซะ!” เอื้องขวัญตวาดใส่หน้าเตโช และนั่นทำให้ชายหนุ่มรูปงามเอียงคอสี่สิบห้าองศา...ก่อนทำให้ผู้หญิงปากดีได้รู้ซึ้งถึงความเอาใจที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ สติของเอื้องขวัญหายไป...เธอคิดว่ามันจะจบ แต่ก็เปล่า หัวใจ ร่างกาย และเลือดของเธอมันไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป ความสัมพันธ์ในครั้งนั้นทำให้เอื้องขวัญได้รู้ว่าผู้ชายที่ชื่อเตโชเกิดมาเพื่อทำลายชีวิตเธอโดยแท้จริง เฮือก! “บ้าเอ๊ย...” ฉันสบถทั้งน้ำตาทันทีที่สะดุ้งตื่นจากความฝัน...ฝันอันน่ารังเกียจนั่น ขยะแขยงสิ้นดี! ภาพพวกนั้นเป็นเหมือนตราบาป ฉันเจ็บเจียนตายทุกครั้งเมื่อนึกถึงมัน ทั้งเคียดแค้น ทั้งโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกัดริมฝีปากข่มกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ไอ้เวรนั่น เตโช...ฉันไม่เคยลืมชื่อของมัน ไม่เคยลืมช่วงเวลาที่ตัวเองต้องนอนสั่นระริกอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ สะอึกสะอื้นจะเป็นจะตาย สภาพใกล้เคียงศพเข้าไปทุกที... ไม่เคยลืมเสียงคำรามดุดันในครั้งที่ร่างกายของฉันกำลังถูกกระทำย่ำยีอย่างโหดร้าย ไม่เคยลืมสีหน้า แววตา รอยยิ้มกวนประสาทที่ดูไร้มนุษยธรรมของเขา...ไม่เคยลืมว่าตัวเองต้องแบกรับอะไรไว้หลังจากโดนรังแกจนสาแก่ใจ ไม่เคยลืมเลยสักอย่าง... ไม่เคยลืมแม้กระทั่งช่วงเวลาที่ตัวเองต้องสูญเสียทุกอย่าง ทั้งเพื่อน คนรัก... หลายปีก่อนฉันเคยมีเพื่อนสนิทอยู่หนึ่งคน เขาเป็นคนเกเร หัวขบถ นิสัยไม่ค่อยดี ออกแนวนักเลงหัวไม้หน่อย ๆ แต่ก็พึ่งพาได้... ชื่อของเขาคือ ‘อักขระ’ ทว่าความคิดที่เขาคือเพื่อนผู้แสนดีก็พังทลายเพียงเพราะผู้หญิงที่ชื่อ ‘บุรินทร์’... เธอทำให้อักขระหักหลังฉัน เหมือนอย่างที่ ‘อสูร’ อดีตคนรักของฉันทำ ความจริงอสูรไม่เคยเห็นหัวฉันหรอก เขาไม่เคยพิศวาสหรือใยดีฉันสักนิด เขาใช้ฉันเป็นเครื่องมือ วิธีการอาจแตกต่างไปจากอักขระ แต่จุดประสงค์ก็ยังเป็นผู้หญิงคนเดียวกัน เตโชเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้... “อ้าวขวัญ ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มที่ดังมาจากทิศทางหนึ่งเรียกให้ฉันหันกลับไปมอง “สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ กลับไปพักผ่อนไหม” ผู้ชายคนนั้นชื่อตะวัน...เป็นผู้จัดการร้านอาหารที่ฉันทำงานอยู่ “ขวัญว่าจะขอกลับอยู่พอดี” ฉันลุกขึ้นจากโซฟาก่อนเดินไปคว้ากระเป๋าเป้ใบเล็กมาสะพาย วันนี้รู้สึกเวียนหัวและครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูก ผลพวงคงมาจากการตากฝนเมื่อวานแน่ ๆ “โอเค งั้นกลับดี ๆ มีอะไรโทรมาละกัน” คุณตะวันเดินมาลูบศีรษะฉันเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มที่ใครเห็นต้องใจจะลาย...แต่ฉันทำได้แค่ยกมือไหว้อย่างมีมารยาทเท่านั้น ก่อนเดินออกมาจากร้านอาหารกึ่งบาร์ซึ่งยังคงมีลูกค้าใช้บริการอยู่พอสมควร ปกติฉันไม่หลับในเวลาทำงานหรอก แต่วันนี้ไม่ไหวจริง ๆ หากทว่าเมื่อออกมาด้านนอกแล้ว ฉันกลับสัมผัสได้ว่ามีใครสักคนกำลังจ้องมองมาทางนี้ ลองหันซ้าย แลขวา หรือหมุนไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นใคร หรือฉันแค่เบลอจนคิดไปเองกันนะ... ตึก ตึก ตึก ฉันส่ายศีรษะไปมาและกำลังจะก้าวท้าวเดินต่อ ทว่าฝีเท้าหนักหน่วงที่กระทบกับพื้นคอนกรีตทำให้ฉันชะงักอีกครั้ง... เสียงของมันก้องสะท้อนไปทั่วจนหาทิศทางที่ถูกต้องไม่เจอ “ให้ตายสิ...” ฉันขยุ้มมือกับชายเสื้อด้วยความกลัว ช่วงนี้มีข่าวถูกปลิ้นชิงทรัพย์เยอะมาก หนักหน่อยก็ฆ่าปิดปากเพื่ออำพรางคดี เตือนสติตัวเองอีกรอบฉันก็ตัดสินใจจะวิ่งให้เร็วที่สุด แต่... หมับ!!! กลับมีท่อนแขนของใครบางคนโอบกอดจากทางด้านหลังพร้อมรั้งเข้าหาจนเท้าฉันลอยเหนือพื้น...ยิ่งไปกว่านั้นริมฝีปากยังถูกฝ่ามือหยาบหนาปิดเอาไว้อย่างแนบแน่น! แน่นจนไม่สามารถเปล่งเสียงร้องได้ “อื้อ!” ฉันพยายามดิ้นเพื่อเอาตัวรอดจากการกระทำอุกอาจของบุคคลนิรนาม แต่ลมหายใจร้อนผ่าวอันเจือด้วยกลิ่นบุหรี่กับน้ำเสียงแหบพร่าชวนขนลุกที่กระซิบชิดใบหูทำให้ฉันตัวแข็งเกร็งคล้ายถูกสาป... “ไม่เอา ไม่ดิ้นนะเด็กดี...นี่เตโชไงจำไม่ได้เหรอ? อิ ๆ” หัวใจของฉันแทบหยุดเต้น...ความกลัวและความเกลียดชังถูกแสดงออกผ่านร่างกายอันสั่นระริก สั่นมาก...สั่นจนไม่คิดว่านี่คือร่างกายของตัวเอง ไอ้ปีศาจนั่น... “นะ...นาย...” เสียงที่เปล่งออกไปค่อนข้างกระท่อนกระแท่น แม้แต่น้ำลายที่เพิ่งกลืนลงคอเมื่อครู่ก็แสบร้อนเสมือนว่าเป็นน้ำกรด “ตัวสั่นเหมือนลูกหมาเลย กลัวหรือไง หื้ม?” ขนอ่อนทั่วร่างลุกชันอย่างพร้อมเพรียงทันทีที่เสียงแหบพร่าของบุคคลด้านหลังกระซิบอย่างใกล้ชิด และมันใกล้มากชนิดที่ริมฝีปากร้อนระอุสัมผัสโดนใบหูฉัน ไม่รู้ทำไม...ฉันถึงรู้สึกว่าบางอย่างที่เปียกชื้นกำลังแตะเบา ๆ ณ จุดนั้น มันกำลังเลีย... ใช้ปลายลิ้นลามเลียจนปอยผมส่วนนั้นพลอยเปียกชื้นไปด้วย “ปะ ปล่อย! ไอ้ชั่ว!” ฉันรวบรวมสติและออกแรงดิ้นอีกครั้ง ทว่าการที่ฉันต่อต้านเขาก็เหมือนยั่วยุให้คนจิตใจต่ำทรามโอบรัดแนบแน่นมากยิ่งขึ้น แน่นจนสัมผัสได้ถึงเรือนกายแข็งแกร่ง รวมถึงกลิ่นบุรุษเพศที่ผสมกับกลิ่นบุหรี่เจือจาง “ไม่เจอหน้ากันหลายปี พูดจาไม่น่ารักเลยนะ...” เสียงกระซิบของปีศาจทำให้ฉันผวาเฮือกจนต้องจิกนิ้วกับท่อนแขนของเขา ถ้าเป็นคนอื่นคงจะเจ็บจนสะดุ้ง แต่กับเตโช...เขากลับครางออกมาอย่างน่าหวาดเสียวด้วยน้ำเสียงพร่ากระเส่า ไอ้โรคจิต “เมื่อไหร่จะตาย ๆ ไปซะที!” ฉันเค้นเสียงถามอย่างเกรี้ยวกราด ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะต้องกลับมาเจอเขาอีก... “แหม...เสียดายหน้าตาสวย ๆ ไม่น่าปากหมาเลยเนอะ” เตโชหัวเราะคิกคักและทำเสียงซี๊ดซ๊าดในครั้งที่ฉันเพิ่มแรงจิกจนได้กลิ่นเลือดตามมา “ไอ้สารเลว! ฉันขยะแขยง!” ฉันตะเบ็งเสียง แค่คิดว่าต้องเห็นหน้าหมอนี่อีกครั้งก็เจ็บจนอยากบ้าแล้ว นับประสาอะไรกับการโดนโอบกอดด้วยท่อนแขนที่เคยใช้ทำร้ายกัน ทำไมล่ะ ทำไมต้องกลับมาด้วย! ฉันกัดริมฝีปากเพื่อระงับความรู้สึกมากมายที่ทะลักเข้ามาในอก ก่อนออกแรงดิ้นสุดชีวิต คิดไว้ว่าถ้าหลุดจากพันธนาการมันได้ ฉันจะเอาคัตเตอร์ในกระเป๋าแทงหมอนั่นให้ตายไปซะ... แต่... พลั่ก เตโชไม่เปิดช่องโหว่ใด ๆ ทั้งสิ้น ยิ่งไปกว่านั้นยังพลิกให้ฉันหันกลับไปเผชิญหน้า ก่อนผลักติดเสาไฟฟ้าเย็นเฉียบ สัมผัสได้ถึงความรุนแรงที่ซึมผ่านกระดูกสันหลัง...และนั่นทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นถลึงตามองไอ้สารเลวด้วยความเกลียดชัง เตโชจัดว่าเป็นคนหล่อมากคนหนึ่ง เขาไม่เคยเปลี่ยนไป...ทั้งหน้าตาและสันดาน “...” เกิดความเงียบ ฉันไม่รู้ว่าเตโชกำลังคิดอะไร แต่แววตาที่เต็มไปด้วยความสกปรกและน่าขนลุกกำลังสำรวจฉันตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ก่อนมาบรรจบยังริมฝีปากที่กำลังเม้มแน่นของฉัน วินาทีนั้นเขาใช้ปลายลิ้นตวัดไล้ริมฝีปากตัวเองและส่งยิ้มเย็น ๆ มาให้...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more