เพล้ง!
“ไสหัวไปให้พ้น!” เสียงตวาดกร้าวดังสะท้อนไปทั่วห้อง และมันดังมากจนผมต้องยกมืออุดหูพลางเบี่ยงตัวหลบแจกันที่เอื้องขวัญเขวี้ยงมาอย่างจงใจ
เกือบแล้ว...เมื่อกี้เฉียดไปนิดเดียวเอง
เมื่อเห็นว่าตัวเองเล็งพลาดและผมไม่มีบาดแผลตามที่ต้องการ เจ้าตัวจึงหายใจฮึดฮัดอย่างขัดใจ มองซ้าย มองขวาเหมือนหาอาวุธชิ้นต่อไปในการประทุษร้ายผม
หลับไปหลายชั่วโมง ตื่นมาก็อาละวาดเลยแฮะ จูบสั่งสอนเลยดีไหม... จูบแรง ๆ ให้เลือดกบปากไปเลยจะได้เลิกซ่า
“อย่าโวยวายสิคะ ไม่น่ารักเลยรู้เปล่า” ผมยิ้มหวานขณะเหลือบมองซากแจกันที่แหลกละเอียดอยู่ไม่ไกล ดูท่าราคาจะแพง มีแววเสียทรัพย์เพิ่ม...
“อะ ออกไป!” เอื้องขวัญผงะอย่างรุนแรงในครั้งที่ผมหันหน้ากลับมา ก่อนย่างกรายเข้าไปใกล้อย่างไม่เกรงกลัว เมื่อครู่นี้ผม 'ต่อ' ให้เฉย ๆ หรอกน่า... แต่สุดท้ายก็ไม่มีปัญญาทำอะไรได้อยู่ดี
โง่จริง ๆ
“ตัวสั่นอีกแล้ว อิ ๆ” ผมหัวเราะขณะจ้องหน้าเอื้
