ผู้ชายในชุดกาวน์ทำท่าจะเดินอ้อมมาหา ฉันจึงรีบเอาตัวเข้าไปในรถอย่างทันท่วงที
เขาเป็นหมอ...อย่างน้อยก็ต้องมีจิตใจอยากช่วยเหลือคนอยู่แล้ว ฉันหวังแค่ว่าเขาจะไม่หลอกให้ฉันดีใจ
ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ทีฆาขับรถพาฉันมาถึงอพาร์ตเมนต์ของตัวเองราวกับคุ้นเคยเส้นทางนี้เป็นอย่างดี ฉันตั้งคำถามตลอดเวลาแต่ไม่กล้าปริปากถามอะไรมาก เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ยังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันอยู่ดี
ฉันนั่งตัวแข็งอยู่บนเบาะ ขยุ้มมือกับต้นขาเพื่อระงับความตื่นเต้นที่ก่อตัวขึ้นมาจนเนื้อตัวพลอยสั่นระริก
นานเท่าไหร่แล้วนะ...
ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว
แค่คิดก็กลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ แต่ยังดีที่ฉันเงยหน้าขึ้น เก็บน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาได้สำเร็จ
“ขอบคุณ”
ฉันตัดสินใจพูดเมื่อได้สติ คนข้าง ๆ ที่นั่งเงียบเหมือนรอให้ฉันคิดทบทวนก็ได้แต่ยักไหล่
“ผมเต็มใจ”
คำตอบของทีฆาทำให้ฉันเลือกที่จะจ้องหน้าเขาตรง ๆ
เขายิ้
