เวลาผ่านไปราว ๆ สองชั่วโมงเห็นจะได้ เตโชยังไม่ออกไปไหน
เขายังอยู่ข้างหลังฉัน ไม่พูด ไม่จา ไม่อะไรเลย กระทั่ง...
สวบ
อยู่ดี ๆ เขาก็เดินเข้าห้องครัวไป เทอาหารจานเดิมทิ้งและเอาอาหารสำเร็จรูปกล่องใหม่เข้าเครื่องเวฟ สักพักเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ย่อตัวลงเพื่อให้ระดับสายตาของเราอยู่ใกล้เคียงกัน
ฉันรีบหลับตา ยกผ้าห่มคลุมศีรษะตัวเองทันที
“เอื้องขวัญ” มันเรียกชื่อฉัน “ไม่กินฉันจะจัดการเธออีกรอบ” ก่อนจะกระซิบคำขู่ที่ทำเอาฉันสั่นระริกไปทั้งตัว
สมองมันก็มีแต่เรื่องพรรค์นี้ อะไรไม่ได้ดั่งใจก็ขู่ ก็ทำร้าย
ไม่น่าเกิดมาเลยนะ...ไอ้ระยำ
“...แกจะไปตายที่ไหนก็ไป ฉันจะกินเอง” ฉันพูดผ่านผ้าห่ม เพราะรู้ว่ามันอยู่ใกล้มากแค่ไหน...ยังไงก็ต้องได้ยินที่ฉันพูด
“เธอต้องกินให้ฉันดู” น้ำเสียงของเตโชเต็มไปด้วยอำนาจ ไม่ยอมให้ฉันตัดสินใจเองสักอย่าง “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ!”
เฮือก
กล่าวจบ ผ้าห่มก็ถูกกระชากออกอย่างป่าเถื่
