ฉันพยายามไม่ใส่ใจคำพูดดูถูกของพี่เลย์ ก้มหน้าเก็บเสื้อผ้าที่หลุดมือขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับกระเป๋าสะพายของตัวเอง
เมื่อเก็บทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินผ้านหน้าพี่เลย์ ส่วนพี่เลย์ก็เอาแต่มองฉันเขาไม่ได้พูดอะไรอีก
หลังจากกลับเข้ามาในห้องฉันก็ต้องปล่อยโฮออกมา แต่ก็ต้องกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ อธิบายไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกยังไง รู้แค่ว่าอยากจะร้องไห้
ฉันร้องไห้สะอื้นอยู่นานจึงคิดได้ว่าต้องรีบไปจากที่นี่จึงลุกขึ้นแต่งตัวโดยไม่อาบน้ำให้เสียเวลา เมื่อแต่งตัวเสร็จฉันก็หยิบกระเป๋าสะพายมา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กดู ปรากฏว่าโทรศัพท์ของฉันแบตหมด
แย่แล้ว!!! แบบนี้จะทำยังไง เฮียต้องบ่นฉันแน่ๆ
ฉันรีบตรวจเช็กความเรียบร้อยของตัวเองจากนั้นก็เปิดประตูห้องออกไปเผชิญหน้ากับพี่เลย์อีกครั้ง
“ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ เดี๋ยวไอริสจะเรียกแท็กซี่กลับเอง”
พี่เลย์หันมามองหน้าฉัน แน่นอนว่าสาย
