กริ๊ง! กริ๊ง! โทรศัพท์ของอรนิลดังขึ้น เธอจึงหยิบออกมาจากกระเป๋าถือ
“พี่ไปอาบน้ำนอนนะจ๊ะ” มินทิราแทรกขึ้นอย่างมีมารยาท เพราะน้องสาวจะได้คุยโทรศัพท์ได้อย่างเป็นส่วนตัว
“ค่ะพี่มิน” จากนั้นมินทิราจึงได้ปลีกตัวกลับขึ้นห้อง ขณะที่อรนิลกดรับสาย แอบคิดในใจว่าเบอร์ไม่คุ้นเอาซะเลย
“สวัสดีค่ะ” อรนิลทักทายเสียงเรียบ
“สวัสดีครับ ยังจำนัดของเราได้หรือเปล่าครับ” น้ำเสียงขรึมเข้มดังผ่านโทรศัพท์ คุ้นๆ แต่จำไม่ได้ว่าเป็นใคร เพราะวันๆ เธอรับสายลูกค้าเป็นสิบราย แต่ไอ้เรื่องนัดหมายเธอจำได้ดี ฉะนั้นก็ต้องจำได้ว่าคนนัดเป็นใคร
“คุณคาร์ล โทรมาย้ำเหรอคะ” เธอประชดดีๆ นี่เองแหละ
“กลัวคุณจะลืม แต่งตัวสวยๆ นะครับ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนุ่ม คนบ้าเอ๊ย เธอคิดอย่างฉุนๆ
“จะโทรมาแค่นี้เหรอคะ” เธอไม่อยากคุยกับคนพรรค์นี้เลย ให้ตายสิ น้ำเสียงเขาดูแปลกๆ โรคจิตแน่ๆ
“ไม่อยากคุยกับผมเหรอครับ” คาร์ลพูดยิ้มๆ นัยน์ตามีประกาย
