ตอนที่4 ฟาร์มบุษบา
353 คำ
ตอนที่4 ฟาร์มบุษบา
เรือนพยาบาลฟาร์มบุษบา
เรือนพยาบาลในฟาร์มบุษบาเป็นเรือนไม้ชั้นเดียว บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีหลายพันธ์ ตอนกลางวันจะแข่งกันออกดอกสวยงามส่งกลิ่นหอมจรุงไปทั่วบริเวณภายในเรือนแห่งนี้มีเตียงคนไข้เพียงแค่สองเตียงหยูกยาก็มีแต่ยาสามัญประจำบ้านทั่วๆ ไป ซึ่งเจ้าของฟาร์มสร้างเรือนแห่งนี้ขึ้นเพื่อใช้เป็นที่รักษาอาการป่วยไข้เล็กๆ น้อยของคนงานในฟาร์มซึ่งมีหลายร้อยชีวิต
ดวงตากลมโตภายใต้คิ้วคมเข้มกระพริบลืมตาขึ้น ภาพเลือนรางของเพดานห้องอันแปลกตาค่อยๆ ชัดเมื่อนัยน์ตาปรับภาพได้เป็นปกติ มือใหญ่ยกขึ้นกุมศีรษะซึ่งบัดนี้มีผ้าพันแผลพันเอาไว้รอบ ความรู้สึกปวดตุบยังคงแล่นปราดไปทั่ว พอขยับตัวจะลุกขึ้นนั่งบาดแผลบริเวณเอวก็ฉีกขาดสร้างความปวดร้าวจนเจ้าของร่างสูงใหญ่เบ้ปากด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะค่อยๆ เอนกายลงนอนดุจดังเดิม
ที่นี่ที่ไหนกัน…
มิคาอิล อินทรชิต อภิเดชเดชากุล ชายหนุ่มลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส-รัสเซีย ตะโกนถามตัวเองในห้วงความคิด แล้วจึงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นช้าๆ ทว่ามันไม่ได้ผลเท่าไหร่นัก พอพยายามคิดย้อนกลับไปความปวดตุบในหัวก็ถาโถมเข้ามาเป็นระลอก ชายหนุ่มถอนใจเบาๆ พลางสำรวจสภาพร่างกายของตนเองอย่างละเอียด
เขากำลังนอนอยู่บนเตียงเหล็กในห้องสีขาวสะอาดตา กลิ่นยาลอยคลุ้งอบอวลในอากาศคล้ายกลิ่นของโรงพยาบาล หากพอมองผ่านกระจกหน้าต่างออกไปพบกับทิวเขาสีเขียวเรียงรายทับซ้อนกันราวกับภาพวาดแล้ว คิ้วคมเข้มก็ขมวดมุ่นเป็นโบว์
“ตื่นแล้วหรอ”
เสียงหวานใสที่ดังขึ้นจากหน้าประตูห้องที่เปิดออกมาทำให้ชายหนุ่มมีอาการตื่นตัวระแวดระวังภัย
“เฮ้ เดี๋ยวก่อน ลุกพรวดพลาดขึ้นมาแผลได้ฉีกขาดกันพอดี ฉันไม่มีเวลามาเย็บแผลให้นายวันละหลายรอบหรอกนะ”
เอลลี่ดุเสียงเขียว
- ผู้เขียน
