เจ้าสาวทศกัณฐ์

ตอนที่1 ชายแปลกหน้า เอี้ยดดดด **…** เสียงล้อรถบดกับพื้นถนนดังลากยาวในกลางดึกสงัด กลิ่นยางรถไหม้อบอวลไปทั่วบริเวณทิ้งรอยสีดำเอาไว้บนพื้นถนนลาดยางที่สร้างขึ้นตัดผ่านเชิงเขา บัดนี้บรรยากาศรอบตัวรถมืดสนิทมีไอหมอกลอยละเลียดอ้อยอิ่งห้อมล้อมปกคลุมมองเห็นได้ไกลเพียงไม่กี่เมตรเท่านั้นตามระยะของแสงไฟจากรถยนต์กระบะ โชว์เฟอร์สาวพ่นลมหายใจออกจากปากช้าๆ หัวใจเต้นแรง คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปม กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ มือเล็กกำพวงมาลัยรถแน่นจนหลังมือขาวโพลน หลังจากเหตุการณ์ระทึกผ่านพ้นไปหมาดๆ หรืออีกนัยหนึ่งมันอาจจะเพิ่งเริ่มต้นขึ้นด้วยซ้ำ…ถ้าเธอไม่มองโลกในแง่ร้ายเกินไปนัก “เกิดอะไรขึ้นครับคุณเอลเบรกไม่บอกไม่กล่าวเล่นซะไอ้สนหัวโนเลย โกรธอะไรไอ้สนหรือเปล่าครับเนี่ยแค่เผลอหลับไปนิดเดียวเองโอ้ย” ชายวัยกลางคนที่นั่งเบาะหน้าคู่กับคนขับบนกระปอดกระแปดพลางยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองที่บวมปูดขึ้นไปมาเขาเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียแถมยังไม่คาดเข็มขัดนิรภัยหัวเลยกระแทกเข้ากับคอนโซนรถตอนโชว์เฟอร์สาวเหยียบเบรกกะทันหันจนหัวทิ่มหัวตำ “พี่สน…มีคนนอนขวางถนนอยู่” หญิงสาวพยักหน้าสายตายังคงไม่ละจากร่างใครบางคนที่นอนแน่นิ่งอยู่กลางถนนซึ่งไม่ใช่เรื่องปกติสามัญ ที่ใครจะมายึดถนนต่างตั่งเตียงนอนพักผ่อนในเวลาค่ำคืนที่อากาศหนาวเย็นแบบนี้ “เฮ้ย! ใครมันมานอนกลางถนนมืดๆ ค่ำๆ แบบนี้วะ คุณเอลอยู่เฉยๆ เดี๋ยวไอ้สนลงไปดูเอง” ชายที่ชื่อสนเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันได้เปิดออกเสียงหญิงสาวก็ท้วงขึ้นซะก่อนจนอีกฝ่ายชะงักกึก “พี่สนเดี๋ยวก่อน บางทีมันอาจจะเป็นพวกคนร้ายที่คอยมาดักปล้นชาวบ้านเหมือนข่าวที่เราเคยได้ยินมาก็ได้เอลว่าเราระวังตัวเอาไว้ก่อนก็ดี” พื้นที่ห่างไกลจากชุมชนเมืองโอบล้อมด้วยทิวเขาหลายลูกเช่นนี้มีข่าวเกี่ยวกับโจรผู้ร้ายที่ออกจี้ปล้นเป็นเรื่องปกติ ด้วยความเปลี่ยวของถนนหนทางบวกกับมีพื้นที่กว้างขวางเจ้าหน้าที่ของทางการดูแลไม่ทั่วถึง จึงเป็นแหล่งทำมาหากินของพวกมิจฉาชีพที่นับวันยิ่งเหิมเกริมมากขึ้นทุกที “จริงสิครับผมก็ลืมไป แล้วจะทำไงดีครับคุณเอล”