ฉันปิดหนังสือลงเอามือกุมขมับ ทุก ๆ อย่างที่อ่านมันไม่เข้าหัวฉันเลย ก็ฉันไม่อยากเรียน ฉันไม่ชอบ สมองฉันมันเลยแอนตี้อัตโนมัติ คิด ๆ ดูกว่าจะเรียนจบกว่าจะทำงานฉันอายุปาไปเท่าไหร่
“เฮ้อ!” มันเป็นเสียงถอนหายใจที่ดังที่สุดในรอบหลายปี ทำไมฉันต้องมานั่งจมกับกองหนังสือพวกนี้ ทั้งที่เรียนจบทำงานแล้ว เป็นหมอทั่วไปก็พอมั้งเรียนตั้งหกปีเข้าเวรแต่ละทีแทบกระอัก แต่พ่อบอกไม่ได้บังคับตามใจ จะเรียนก็ได้ไม่เรียนก็ได้ แต่หน้าตาน้ำเสียงนี่บังคับกันชัด ๆ
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“น้ำแข็ง ไม่ไหวก็พักก่อนนะลูก วันนี้แม่ทำเอแคลร์ด้วยนะ สนใจ มั้ย ๆ”
ฉันพิงพนักเก้าอี้หันมองแม่เหนื่อย ๆ ไม่ว่านานแค่ไหนแม่ฉันก็ยังอารมณ์ดีเป็นสีสันของบ้าน นั่นแหละกาแฟได้แม่มาทุกอย่าง ส่วนฉันเบื่อโลกได้พ่อเต็ม ๆ
“ค่ะ ใครอยู่ข้างล่างบ้างคะ”
“พ่อกับกาแฟจ้ะลูก” ฉันถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ ตอบแม่ไป และเมื่อท่านหันหลังกลับปิดประตู
