ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย! อยู่ ๆ ฉันก็ไม่พอใจที่เขาพูดแบบนั้น เขาบอกจะลดช่วงทดลองเหลือแค่สามวัน มันเหมือนกดดันฉันทางอ้อมให้ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง
ฉันจึงเงียบไม่พูดไม่จา รินไวน์ให้เขาเสร็จก็นั่งก้มหน้าก้มตากินข้าว แต่กินไป ในหัวในใจวุ่นวายไม่หยุด สงสัยว่าเขาจะลดเวลาลงจริงรึเปล่า? หรือแค่ขู่ขำ ๆ อำเล่น ๆ เท่านั้น
“อร่อยมั้ยคุณ นั่งเงียบเชียว” ฉันพยักหน้าตอบเบา ๆ ทั้งที่ยังก้มหน้าเขี่ยข้าวอยู่ จนคุณเต้เขาตักผัดผักใส่จานฉัน
และพยายามก้มลงสบตา
“คุณ... งอนผมรึเปล่า?”
“เปล่า ฉันเพลีย ๆ” ฉันโกหก จริง ๆ แล้วฉันคิดเยอะกับคำพูดเขาต่างหาก แต่ฉันไม่กล้าถามเขา หน้าก็ไม่กล้ามอง ฉันกลัวเขาจับพิรุธได้ ว่าฉันกำลังกังวลกับสิ่งที่เขาพูด
ฉันชอบเขาจริง ๆ หรือชอบเซ็กส์เขา ฉันตกหลุมรักเขาจริง ๆ หรืออยากเก็บเขาไว้แค่เอา?
ฉันนั่งเงียบ และทวนแต่ประโยคคำถามพวกนี้ ก่อนที่ป้าแดงจะกลับไปบ้านคุณเต้ทิ้งเราไว้สอ
