“อืม เพราะยังไงกูก็ไม่เอา สงสัยพ่อมึงจะได้ไปว่ะไอ้อิฐ” ไอ้อิฐแทบช็อก ก่อนมันจะรินเหล้าเพียว ๆ กระดกและวางแก้วปึก!!บนโต๊ะ!
“กูไม่ยอมให้เกิดขึ้นแน่ เป็นหนี้แค่นี้ เอาลูกสาวปีสี่มาใส่พานให้พ่อกูได้ยังไง? หน้าเงิน! บ้านแม่งเดี๋ยวกูยึดเอง!”
ผมรีบยกมือห้ามทันที ขณะที่ไอ้อิฐมันตั้งท่าจะลุกขึ้น
“เดี๋ยว ๆ ไอ้สัส น้องเขาจะหนีอยู่แล้ว มึงแค่บอกพ่อมึง ลดหย่นหนี้ให้หน่อยสักสามเดือน!”
“ไอ้เต้ กูเก็บหนี้ลูกหนี้มาเยอะ มึงอย่าคิดว่ากูโง่ ที่ขอเวลายื้อจะหนีน่ะ ใครหนี? หนีหนี้กูเหรอ?”
“ไม่ใช่ คืองี้! น้องพิงค์ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของคุณหญิงผกา และสองผัวเมียนั่นทำไม่ดีกับน้อง อันนี้เรื่องจริงนะเว้ย น้องเขาบอกกูเอง กูก็ไม่รู้จะช่วยยังไงที่จริงมันไม่ใช่เรื่องของกูด้วยซ้ำ แต่กูสงสารว่ะ เห็นว่าเจ้าหนี้เป็นบ้านมึง กูเลยมาช่วยพูด”
ไอ้อิฐถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะจ้องหน้าผมเขม็ง
“มึงเป็นนักเจรจาต่อรองหนี้ตั้งแต่เมื่อ
