ความเงียบครอบงำเราอีกครั้ง ผมนั่งมองคุณหมอคนสวยข้าง ๆ ที่ตอนนี้ยังจ้องทีวีอยู่
เธอเอาแต่จ้องและเงียบ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ถ้าให้ผมเดา เธอคงหนักใจที่ผมต้องการเจอพ่อของเธอ แต่หนักใจไปก็เท่านั้นถ้าไม่เจอ เร็ว ๆ นี้ ยังไงก็ต้องเจออยู่ดี เผลอ ๆ ผมพกหลานไปเป็นของขวัญท่านด้วย
“ไม่เป็นไร ผมไม่เจอก็ได้ ถ้าคุณไม่สบายใจ”
“ฉันเปล่าไม่สบายใจ คือ...” คุณหมออ้ำอึ้งขึ้นมา ก่อนเธอจะลังเล กวาดตามองรอบ ๆ ห้องช้า ๆ และพูดต่อว่า...
“คือ... เอ่อ ไว้พ่อฉันกลับมาเมื่อไหร่ ค่อยว่ากัน”
คำนี้ที่ต้องการ ผมยิ้มที่มุมปากละสายตาจากทีวีจอยักษ์ทันที ให้ตายเถอะ ตอนนี้ผมดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่เลย ผมเอาแต่ก้ม ๆ เงย ๆ หันซ้ายหันขวา จนคุณหมอเธอสังเกตเห็นความผิดปกติ ก่อนที่เธอจะหันขวับมองผมทันที และขมวดคิ้ว
แต่ผมไวผมไม่รอให้เธอถาม รีบหาโอกาสโผกอดเธอทันที ซึ่งเธอก็ไม่ขัดขืนเอาแต่นั่งนิ่งจากนั้นเราก็เอนพิงพนักโซฟาน
