บทที่ 7 เจอกันที่บาร์เดิม
1203 คำ
สีหน้าของเมษาจริงจัง มือเรียวขาวสะอาดสะอ้านยังคงทาบอยู่ที่คอเสื้อของเขา “ไม่ต้องคิดจะเสนอเงินแล้วนะคะ เมต้องการแค่ตัวค่ะ”
พิพัฒน์ตะลึง เขาไม่เคยมาก่อนว่าจะเจอผู้หญิงที่กร้านโลกแบบนี้ ทั้งๆ ที่เธออายุยังน้อย นี่เธอคิดจะใช้เขาเป็นผู้ชายลับๆ ในยามที่แฟนหนุ่มรูปหล่อของเธอเผลอ
...เด็กเลว! เธอมันทั้งแรดทั้งเลว เขานึกประณามหญิงสาวในใจ…
เมษาถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะ ยักคิ้วให้เป็นเชิงล้อเลียน "เบอร์พี่พัฒน์เมหาได้แล้ว อยากได้ไลน์ส่วนตัวค่ะ”
เธอจับมือเขากดนิ้วลงไปมุมล่างของหน้าจอเป็นการเปิดโทรศัพท์แล้วก็ไล่ค้นหา ล้วงเอาโทรศัพท์ตนเองจากกระเป๋าสะพายข้างใบจิ๋วสแกนคิวอาร์โค้ด ลงไป แล้ววางลงบนโต๊ะ
“อยู่ที่นี่ให้เรียกผมว่าคุณพัฒน์”
พิพัฒน์รู้ตัวว่าหมดหนทางจะแก้ไข คงต้องปล่อยให้เลยตามเลย เขาข่มน้ำเสียงให้เคร่งขรึมเพื่อจะต่อรองกับเด็กแสบตรงหน้า
“ได้ค่ะ! คุณพัฒน์ เย็นนี้เจอกันนะคะ” เธอยกมือขึ้นคล้ายจะโบกลาด้วยการกระดิกนิ้วสลับกันไปมาระริกระรี้
เขากำลังจะเรียกเธอไว้ แต่ก็มีเสียงขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เขาชะโงกหน้าไปดูช่องกระจกเล็กๆ หน้าประตูจึงเห็นว่าเป็นผู้จัดการแผนกจัดซื้อ ฝ่ายนั้นเห็นเขาพยักหน้าให้ก็รีบเปิดประตูเข้ามา พิพัฒน์ไม่มีโอกาสได้สนใจเรื่องของเมษาอีกตลอดบ่าย
กระทั่งเวลาเลิกงาน คุณปลาเลขานุการของเขาก็เข้ามาเตือน
“ได้เวลากลับแล้วนะคะ หมดเวลางานแล้วค่ะ”
เขาลุกขึ้นบิดตัวไปมาเพราะเคยทำงานหนักจนล้มป่วย คุณปลาจึงได้ห่วงใยเจ้านายนัก ไม่ยอมให้เขาทำงานจนเวลา เธออ้างว่าเพื่อให้เขาได้มีเวลาคลายเครียด
“อย่าทำงานมากค่ะ ดูเผินๆ อาจจะเหมือนไม่เป็นไร แต่ที่จริง คนเรามักจะเกิดความเครียดสะสมค่ะ หนักเข้าจะพาลป่วยเอาได้นะคะ”
พิพัฒน์ก้มลงมองดูโทรศัพท์ที่มีข้อความเด้งขึ้นมา
“เจอกันบาร์เดิมตอนสองทุ่มนะคะ”
ชายหนุ่มตะลึงเมื่อเห็นชื่อไลน์ที่เป็นอักษรย่อ...M.S.
‘เมษา แสบจริง! เมื่อเช้าก็มากับแฟน ยังจะกล้านัดเจอผู้ชายอีก’
เขานึกถึงสิ่งที่เธอพูดเมื่อตอนที่บุกเข้ามาในห้องทำงานของเขา หญิงสาวบอกว่าเขาเป็นคืนแรกและครั้งแรกของเธอ ถ้าอย่างนั้นแฟนหนุ่มรูปหล่อกับเธอก็คงเป็นแค่ปั๊บปี้เลิฟ (Puppy love)
ยิ่งคิดก็ยิ่งนึกเกลียด เมษาช่างเป็นผู้หญิงตีสองหน้าได้เก่งนัก ต่อหน้าแฟนหนุ่มเธอเป็นสาวน้อยใสซื่อ แต่อยู่กับเขาเป็นสาวไฟแรงสูง ต้องการการปรนเปรออย่างไม่รู้อิ่ม
“เอาสองกล่องเลยเหรอครับ?” พนักงานหนุ่มร้านสะดวกซื้อเอ่ยยิ้มๆ เขาสังเกตว่าผู้ชายคนนี้มายืนจดๆ จ้องๆ อยู่หน้าร้านนานแล้ว รอจังหวะให้คนน้อยค่อยโฉบเข้ามาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์
พิพัฒน์ยิ้มน้อยๆ สแกนโทรศัพท์เพื่อจ่ายเงินแล้วหลบออกไป
เขาแวะกินข้าวแล้วก็มานั่งรอเธอที่เดิมก่อนเวลานัดหมายสิบห้านาที วันนี้เมษาไม่แต่งตัวเกินวัยเหมือนคราวก่อน หญิงสาวมาในชุดกางเกงขายาวผ้าพริ้วและเสื้อคอปาดสวยเก๋ แต่งหน้าบางๆ ทำให้ดูสดใสสมวัย
“พี่พัฒน์มานานแล้วเหรอคะ?” เธอทักกลั้วหัวเราะ
อันที่จริงเมษายืนมองดูด้านหลังเขาอยู่อีกมุมของร้านตั้งแต่เขาเดินเข้ามานั่งสตูลบาร์แล้ว ดูเหมือนเขาจะอาบน้ำแต่งตัวมาจากออฟฟิศเรียบร้อย
เธอยังเหลือถุงยางอนามัยที่ธันวาใส่เอาไว้อีกสามซองซึ่งเป็นขนาดของเขา...ขนาดห้าสิบหกมิลลิเมตร ใหญ่ที่สุดที่มีขายในร้าน เธอแอบสงสัยเรื่องนี้จึงถามธันวา เพื่อนรักตอบพร้อมกับหัวเราะหึๆ
“ถ้าเธอเจอผู้ชายที่ใส่ไซส์นี้ไม่ได้ก็ระวังตัวเองจะแหกล่ะกัน นี่มันใหญ่ที่สุดของผู้ชายแถวนี้แล้วนะ จะใส่ใหญ่กว่านี้ก็คงต้องซื้อขนาดของยุโรปแล้ว”
พิพัฒน์ได้ยินเสียงทักด้านข้างก็หันมามอง เขายิ้มน้อยๆ ทั้งดีใจทั้งยังหงุดหงิด เมษารู้ว่าเขาโมโหที่ถูกเธอบังคับ แต่ช่วยไม่ได้ เขากับเธอร่วมมือกันแล้ว ก็ต้องร่วมไปให้สุดทางจะมาทิ้งเธอเอาไว้แบบนี้ไม่ได้
“หนีคนที่บ้านมาได้แล้วเหรอ?”
“หนี! ทำไมต้องหนีคะ? เมมีคอนโดอยู่ส่วนตัวใกล้มหาลัยค่ะ กลับไปนอนที่บ้านเฉพาะช่วงวันหยุด”
เห็นหญิงสาวยักไหล่ เขาก็นึกหมั่นไส้ บางทีเมษาอาจจะเป็นเด็กสาวจากครอบครัวฐานะดีที่ใจแตกอยากลองชีวิตแบบซับซ้อน
“พี่พัฒน์พูดเหมือนไม่อยากเจอเม” เธอเอียงคอยิ้มให้
ชายหนุ่มหัวใจกระตุก ใบหน้าสวยสดใสของเธอทำให้เขารู้สึกเบิกบานไม่น้อย คบเด็กก็ชุ่มชื้นหัวใจแบบนี้นี่เอง เมษาสั่งเครื่องดื่มอย่างเดิมเหมือนที่สั่งในวันนั้น เธอขยับไปนั่งใกล้เขาและโขกศีรษะเบาๆ ไปยังหัวไหล่ของเขา
“ตื่นเต้นไหมคะ? เราเหมือนชู้รักที่แอบนัดพบกันเลยค่ะ”
พิพัฒน์ได้ยินก็หน้าตึง เธอพูดอย่างนี้ก็เหมือนกับจัดให้เขาเป็นชายชั่วคู่กับหญิงโฉดอย่างเธอที่แอบหนีมานอนกับผู้ชายลับหลังแฟนหนุ่ม
เขาเผลอขบกราม...ได้! เขาจะเป็นชู้รักที่เร่าร้อนให้เธอเอง
“ตื่นเต้นสิ...พี่เพิ่งรู้ว่าคนคบชู้เขาทำแบบนี้นี่เอง แอบไลน์หา แอบนัดมาดื่ม แล้วก็ขึ้นห้อง” เขาลดเสียงให้เบาลงพอได้ยินกันสองคน
เมษาคิดว่าเขาคงจะคลายโมโหที่เธอบังคับเขาให้ออกมาหาก็เอียงหน้าไปใกล้ แอบจุ๊บกรามเขาหนึ่งที
“ก็เมคิดถึงพี่พัฒน์นี่คะ ไม่อยากเชื่อว่าเราจะเจอกันอีก”
พิพัฒน์ตัวแข็ง เขาพยายามปรามตนเองไม่ให้เผลอไผลไปกับลูกอ้อนของหญิงสาววัยคราวหลาน
‘เด็กนี่มันร้ายกว่าที่คิดไว้อีก ใช้ความน่ารักสดใสมาออดอ้อนแบบนี้ก็หมดกันสิ เราจะทนไปได้สักกี่น้ำ’
ในหัวเขาเริ่มปรากฏภาพบนเตียงเมื่อครั้งก่อน สัดส่วนและเรือนร่างของเธอแจ่มชัดอยู่ทุกคืน เขาต้องกุมส่วนล่างที่ปวดหนึบและจัดการกับมันไปหลายครั้งด้วยมือของตนเอง
คืนนี้...ต้นเหตุก็มาอยู่ข้างๆ แล้ว จะปล่อยให้หลุดมือไปก็น่าเสียดาย
ดื่มไปไม่ถึงห้าแก้ว มือเรียวของเมษาก็เริ่มลูบไล้อยู่ตรงต้นขาของเขา แหงนหน้าขึ้นหัวร่อต่อกระซิกอยู่ในอ้อมแขน
พิพัฒน์เผลอใจไปกับความสดใสของสาวน้อย เขายกมือขึ้นโอบเอวเธอไว้ขณะนั่งคุยและดื่มด้วยกันอย่างมีความสุข
********************
- ผู้เขียน
