พู่กันจัดการอาหารญี่ปุ่นตรงหน้าจนเกลี้ยงตรงข้ามกับอีกคนที่กินได้เพียงนิดเดียวเพราะถูกบังคับให้กิน มือหนายื่นมาแตะหน้าผากเพื่อวัดไข้ด้วยความอ่อนโยนแต่พู่กันเองกลับไม่ชินสักเท่าไหร่
“นอนต่ออีกไหม” เหตุเกิดเพราะเป็นไข้ ทำให้ได้รับการเอาใจใส่เป็นพิเศษจนรู้สึกแปลกไป
“มะ ไม่ดีกว่า พู่กันจะกลับแล้ว” สายตาที่กำลังจ้องมาคล้ายว่ากำลังดุคนตัวเล็กไม่มีผิด ภามกุมมือนุ่มนิ่งบีบย้ำความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้น ภายในใจตีกันสับสนไปหมด
“พรุ่งนี้เราแต่งงานกันเถอะ” อยากจะตะโกนออกไปดังๆแต่ทำได้เพียงแสดงสีหน้าตกใจออกไป พู่กันเบิกตากลมตัวด้วยความตกใจกับความรีบร้อนของอีกฝ่าย
“ไหนพี่ภามบอกว่า…”
“พี่รอไม่ไหวแล้ว อีกอย่างทางผู้ใหญ่ก็ทราบเรื่องทั้หมดของวันนี้แล้ว” ตอนไหน เมื่อไร เดี๋ยวนะ นี่เขาคงไม่ได้บอกป๊ากับม๊าว่าเรา ไอ้พี่ภามคนเจ้าเล่ห์ทำแบบนี้เพราะต้องการเลื่อนงานแต่งงานให้เร็วขึ้นงั้นเหรอ
ใบหน้าขาวเริ่มขึ
