4
1242 คำ
รันแกล้งทำเป็นเด็กเสิร์ฟเหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในขณะที่เจ้านายคนดีนั่งดื่มเหมือนไม่รู้ว่ากำลังถูกคนหมายหัวเช่นกัน สถานการณ์ในบาร์เต็มไปด้วยความสนุกสนานและแฝงไปด้วยคนของเจ้านายเพื่อจัดการมันแบบไม่ให้ตาย ผ่านไปราวๆสิบห้านาทีคุณสิปส่งบัตรเครดิตจ่ายค่าเครื่องดื่มและมีคนโทรมาหาพอดี หลังจากคุยโทรศัพท์ประมาณห้านาทีใบหน้าหล่อบึ้งตึงมากกว่าเดิมหลายเท่าแล้วเดินออกไปด้วยท่าทีหงุดหงิดทันที
คุยกับใครไม่รู้แต่น่าจะหงุดหงิดมาก
“พรุ่งนี้ฉันจะไปชั้นใต้ดิน”
“ครับคุณสิป แล้วจะไปไหนครับ?”
“เสือกล่ะไอ้รัน!”
สิปปกรเดินล่อเหยื่อออกไปที่ลานจอดรถเงียบๆจนมันติดกับดักและถูกจับอย่างง่ายดาย เขาเดินกลับเข้าโรงแรมแล้วกดลิฟต์ไปชั้นบนสุดด้วยความหงุดหงิดมากกว่าเดิมเพราะมีคนมายุ่งกับของรักของหวง เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกก็รีบก้าวเดินไปด้วยความเร่งรีบมากและเปิดประตูเข้าห้องพักของยัยหนูทันที แววตาดุจ้องมองแขกที่มาหาดึกดื่นแบบไม่เกรงใจอะไรเลย แถมยังทำหน้าระรื่นใส่อีก ยิ่งเห็นว่ามันนั่งใกล้กับยัยหนูของเขามากขนาดไหน ยิ่งรู้สึกว่าอยากจะถีบยอดหน้าให้กระเด็นออกไป
ศิรากรมาหายัยหนูราเชล
โคตรไม่ชอบเลย
“กูว่ามึงนั่งใกล้ไปแล้วนะไอ้ศิ!”
“ก็คุยกันไง นี่มึงดูสิว่าสร้อยสวยไหมวะยัยหนูซื้อมาฝาก”
“สวย แต่ไม่เหมาะกับมึงหรอกไอ้ศิ”
“ทำไมมึงตึงใส่กูจังวะ! แล้วของมึงล่ะ หรือว่ายังไม่ได้?” ศิรากรเจื่อนทันทีเพราะแววตาของพี่ชายบอกหมดทุกอย่าง มันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าก้มลงมาดูสร้อยชัดๆ แล้วยกมือขึ้นมาจับสร้อยเส้นเล็กที่มีจี้เป็นชื่อของเขาดูด้วยแววตาดุดันจนน่าหวั่นใจ ปลายนิ้วลูบสร้อยด้วยความพินิจพิจารณา มือหยาบลูบที่ลำคอแผ่วเบาจนขนลุกซู่ ในเวลาไม่กี่วินาทีต่อมาแววตาดุดันเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด มือหยาบกำรอบลำคอด้วยความเร็วและออกแรงบีบแรงชนิดที่ลืมไปแล้วมั้งว่านี่คือน้องชายแท้ๆ
“ของพี่ล่ะราเชล?” มือหยาบออกแรงบีบคอน้องชายตัวเองแรงขึ้นเรื่อยๆต่อให้มันจะพยายามเอามือเขาออกแต่ไม่สำเร็จหรอก แววตาดุดันจ้องมองกล่องกำมะหยี่สีดำที่วางอยู่อีกกล่องด้วยความคาดหวังว่านั่นจะเป็นของตัวเอง
“โอ๊ย!! ยัยหนู…พี่จะตายแล้ว!!”
“พาล!”
“มันได้แต่พี่ไม่ได้นี่นะ ไม่แฟร์!”
“อื้อ!! มึงอย่าพึ่งหึง…โอ๊ย!! ยัยหนูพี่จะตายจริงๆแล้ว!!”
“ขี้อิจฉา!!”
“ยัยหนู!!”
“ก็ได้ค่ะพี่ศิ นี่ของพี่สิปค่ะ” ราเชลหยิบกล่องกำมะหยี่เปิดออกให้เห็นสร้อยมีที่จี้เป็นชื่อสิปปกร แล้วจับมือใหญ่ที่บีบคอน้องชายตัวเองเต็มแรงจนหน้าซีดเหลืองแล้วกระชากออก ลำคอแดงก่ำเป็นรอยมือชัดเจนและพี่สิปผลักหัวพี่ศิออกแรงมากจนแทบตกโซฟาแล้วเดินมานั่งข้างเธอทันที
“ใส่ให้พี่หน่อยสิราเชล”
“ขอโทษพี่ศิก่อน”
“ขอโทษ!! กูน่าจะบีบให้แรงกว่านี้จะได้ตายห่าไป!”
“กูซาบซึ้งใจมากเลยไอ้พี่เหี้ย!!” ศิรากรขยับตัวออกห่างจากยัยหนูราเชลก่อนจะมีเรื่องมากกว่านี้เพราะความหึงหวงแบบมั่วซั่วไปหมด เมื่อกี้มันเกือบจะฆ่าเขาอยู่แล้วเพราะความอิจฉาไม่เข้าเรื่อง แล้วดูตอนนี้มาทำตัวเหมือนหมาอ้อนเจ้าของ
ไม่อยากมีพี่ชื่อสิปปกรเลยวะ
เบื่อขี้หน้ามัน
“ได้ข่าวว่ามีคนจะล่ออีกแล้วเหรอ?”
“อืม”
“มึงนี่ก็เนื้อหอมเนอะไอ้สิป”
“เหรอ?”
“ใครๆก็ฆ่ามึง”
“พ่อแม่ต้องภูมิใจไหมที่กูล่อเป้าเก่งขนาดนี้?”
“อยากได้งานศพแบบไหนบอกกูได้นะ กูจะจัดตามที่มึงบอกทุกอย่างเลย”
“ก่อนจะจัดงานศพให้กู มึงเลิกกลัวแมลงสาบให้ได้ก่อนเถอะไอ้ศิ!”
“ไอ้เหี้ยนี่! ทีมึงกลัวยัยหนูไม่รักกูยังไม่ล้อเลยนะเว้ย มึงแม่งเป็นพี่ชายที่ส้นตีนมากจริงๆ กูไม่รู้เลยว่าเวรกรรมอะไรถึงต้องเกิดมาเป็นน้องชายของมึงด้วย แค่กูไม่ชอบแมลงสาบมึงล้อตั้งแต่เด็กยัยโตเลยเหรอวะ ระวังไว้เถอะมึง ถ้าราเชลชอบคนอื่นวันไหนกูจะหัวเราะเยาะให้ฟันร่วง!”
“มึงอยากปากแตกไหม!?”
“กู…ล้อเล่นเฉยๆอย่าจริงจังดิ”
“แล้วยัยหนูของกูใช่ของเล่นไหมห่ะ!?”
ศิรากรเบ้ปากแล้วหยิบไวน์ขึ้นมาดื่มแทนการทะเลาะกับพี่ชายด้วยเรื่องเดิมๆ ไอ้พี่เวรมันหวงราเชลมากขึ้นทุกวันแถมหึงโหดด้วยสิ เขาคือสนามอารมณ์หลักของมันจนบางครั้งก็หวั่นใจว่าจะตายจริงเข้าสักวัน ยัยหนูราเชลยิ่งโตก็ยิ่งสวยแถมมีไฟหน้าอลังการมากด้วย เขาไม่ได้ตั้งใจจะมองในแง่ทะลึ่งหรอก แต่หน้าอกเธอใหญ่มากจริงๆ ใหญ่ชนิดที่กะได้เลยว่าน่าจะคัพซีขึ้นไป พี่ชายมันเลยจะเป็นบ้าอยู่แล้วที่ยัยหนูตัวเล็กน่ารักในวันนั้นกลายมาสวยจัดแถมมีหุ่นยั่วยวนในวันนี้
พี่ชายทำตัวเหมือนหมาหวงเจ้าของจริงๆนะ
ยัยหนูสนใจนิดหน่อยก็ยิ้มหน้าบาน
หลังจากน้องชายกลับไปแล้วสิปปกรก็ไปอาบน้ำแล้วมานอนรอบนเตียงด้วยความคิดถึงมาก เขาอยากจะนอนกอดยัยหนูราเชลจนแทบบ้า อยากจะหอมแก้ม อยากจะจูบและอยากทำให้เราเป็นผัวเมียกันเต็มที่แล้ว ความรักมันไม่เคยปราณีใครเลยจริงๆเพราะนับวันเขายิ่งอาการหนักจนคนรอบข้างเอือมระอา แต่จะทำยังไงได้ก็คนมันรักมากเลยหวงมากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
ครึ่งปีที่ไม่ได้นอนกอดมันนานมากจริงๆ
ยัยหนูของเขาใจร้ายเสมอ
เขาเหมือนคนบ้าที่หลงทางอยู่ในความรักจนหน้ามืดตามัวมากขึ้นทุกวัน ต่อให้จะมองไม่เห็นอนาคตและทุกอย่างที่เกี่ยวกับราเชลนั้นไม่มีทางให้รักกันได้ก็ดันทุรังมาจนถึงทุกวันนี้ เขาเหมือนหลงทางอยู่ในเขาวงกตที่มีทางออกคือความตายเท่านั้น เธอคือคนที่ทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากแม้ว่าจะไม่ได้รักกัน เขาขอแค่เธอยังอยู่ในสายตาและไม่มีใครเข้ามายุ่งเกี่ยวทั้งนั้นก็พอแล้ว ต่อให้เขาจะต้องตามจีบเธอทั้งชีวิตก็ได้เสมอ
อะไรก็ได้แค่เราอยู่ในวงโคจรของกันและกัน
เขาเป็นของเธอคนเดียว
“พี่สิปจะนอนบนเตียงจริงๆเหรอคะ?”
“พื้นมันเย็นพี่นอนไม่ได้ โซฟาก็เล็กเกินไปเหมือนกัน”
“ห้องอื่นก็มีไม่ใช่เหรอคะ โรงแรมพี่มีตั้งสองร้อยกว่าห้อง”
“แต่สองร้อยกว่าห้องไม่มีหนูนะราเชล”
- ผู้เขียน
