หลังจากคุยจบก็เดินกลับเข้าห้องนอนแล้วหัวเราะเบาๆเพราะคนที่บอกว่าจะมานอนพึ่งจะวางโทรศัพท์ เขารู้อยู่แล้วว่าเธอต้องเล่นเกมเพื่อระบายอารมณ์ที่กักเก็บเอาไว้ก่อนและช่วยให้คลายเครียดด้วย ถึงบางทีการเล่นเกมจะทำให้เธอเครียดกว่าเดิมก็ตามเถอะ เขาเห็นเธอหัวร้อนโวยวายบ่อยๆเวลาไม่ได้ดั่งใจ พอเขานั่งลงบนเตียงเธอก็ยิ้มกว้างให้ทันทีแล้วจับมือเอาไว้แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
“พึ่งเคยเห็นพี่เจ็บหนักขนาดนี้ครั้งแรกรู้สึกใจไม่ค่อยดี”
“แล้วหนูล่ะเจ็บตรงไหนบ้าง?”
“หนูไม่เป็นอะไรหรอก”
“อย่าโกหก”
“มีแค่รอยช้ำอีกไม่กี่วันก็หายแล้ว”
“พี่ไม่เชื่อ!” เขาจับมือเล็กเอาไว้ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากแผ่วเบา เพียงเท่านั้นราเชลก็ขยับเข้ามากอดแน่นมากเหมือนกลัวว่าจะหายไป ก่อนจะผละออกมายิ้มกว้างให้กัน
“รู้ไหมว่าวันนี้หนูกลัวจะเสียพี่สิปไปมากขนาดไหน”
“พี่ก็กลัวมันจะทำร้ายราเชลเหมือนกัน”
“ตอนที่พวกนั
