นางเลิกคิ้วมองร่างสูงอย่างฉงน นี่เขากำลังพูดถึงอะไร “แมลงอะไร จัดการอะไร”
หรงเสี่ยพยักหน้า กวาดตามองเหอซิงตั้งแต่หัวจดเท้าอยู่หลายที ก่อนจะหันกายกระโดดออกจากหน้าต่าง เสียงจากกระดิ่งที่เหออวี่เทียนให้มาเสียงดังกังวานใส เมื่อร่างในชุดสีหิมะบริสุทธิ์สัมผัสลงบนพื้นหญ้าข้างตัวเรือนก็เงยหน้าขึ้นพูด “แม้ข้าจะชอบที่เจ้าแต่งกายด้วยผ้าเนื้อบางเช่นนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าอยากแบ่งปันมันกับผู้อื่น เปลี่ยนชุดใหม่ให้เรียบร้อยเสีย แล้วข้าจะพาเจ้าไปดู”
เจ้าของใบหน้างามฟังดังนั้นก็ได้สติก้มลงมองชุดของตนเอง ปรากฏว่าเสื้อคลุมแหวกออกจนเห็นผ้าเนื้อบางที่อยู่ด้านในเสียแล้ว
‘เจ้าบ้าหรงเสี่ย! เพิ่งมาบอกเอาตอนนี้เนี่ยนะ!’
ร่างบางสบถในใจก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ตัดสินใจไม่แกะผ้าพันแผลออกเพราะเกรงว่าจะเป็นที่สงสัย หากนางหายดีภายในระยะเวลาอันสั้น เมื่อเสร็จแล้วก็เดินออกจากตัวเรือน มือเรียวบางราวกับ
