1.1 บ้านหลังใหม่
1551 คำ
1
บ้านหลังใหม่
ลำธารใสสะอาดมองเห็นก้อนกรวดสีทึมที่อยู่ด้านล่าง ฝูงปลาแหวกว่ายใกล้เท้าเล็ก ที่นี่กลายเป็นที่ประจำของร่างเล็กที่ชอบมานั่งเล่นเพื่อความผ่อนคลาย
เจ้าของใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มหย่อนเท้าลงไปในน้ำพร้อมกับเตะไปมา
นางมาเกิดใหม่ได้แปดปีแล้ว น่าแปลกที่ความทรงจำในชาติที่แล้วยังอยู่ครบ ทั้งรหัสบัตร ATM เลขที่ห้องเช่า แม้กระทั่งใบหน้าของเทพที่ได้พบบนสะพานแห่งดวงดาวก็ยังคงชัดเจนจนสามารถบรรยายออกมาได้อย่างละเอียดยิบ
ทว่าสิ่งเดียวที่เลือนรางคือคำพูดสุดท้ายที่อีกฝ่ายพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะส่งนางมาเกิดใหม่
...ร่างเล็กรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ น่าเสียดายนักที่ได้ยินไม่ถนัด
ตั้งแต่เกิดมาใหม่ ชีวิตของหญิงสาวก็สุขสบายกว่าชาติที่แล้วมาก จนคิดว่ามาเกิดใหม่แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน
ที่ที่นางเกิดใหม่มีความคล้ายคลึงกับยุคจีนโบราณในโลกเดิม แต่ลักษณะเหมือนโลกอีกมิติหนึ่งซึ่งมีกลิ่นอายที่ใกล้เคียงกัน บนโลกนี้ประกอบไปด้วยแคว้นใหญ่ทั้งหมดหกแคว้น
แคว้นที่นางอยู่ในเวลานี้คือแคว้นเยว่ ปกครองด้วยระบอบกษัตริย์ บ้านเกิดของนางตั้งอยู่ที่เมืองหยวนเหยา ซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ถัดออกมาจากเมืองหลวง ความเจริญแม้จะไม่เทียบเท่าแต่ก็อยู่เย็นเป็นสุข การค้าคึกคัก มีจอมยุทธ์ให้เห็นทั่วไปจนกลายเป็นเรื่องปกติ
นางในชาตินี้ชื่อ ‘เหอซิง’ เป็นบุตรสาวคนเล็กของท่านพ่อเหอลู่เฟิง นายอำเภอที่ปัจจุบันอายุสี่สิบสามปี ท่านพ่อมีฮูหยินเพียงคนเดียวคือฉินฟาง เป็นลูกสาวพ่อค้าใหญ่ของเมืองหยวนเหยา ปีนี้อายุสามสิบหก ถึงแม้ว่าจะมิใช่ดรุณีแรกแย้มแต่ก็ยังคงความงดงามเอาไว้ไม่เสื่อมคลาย ไม่แปลกที่ท่านพ่อจะทั้งรักและเทิดทูน
“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” เสียงฝีเท้าดังมาแต่ไกล เหอซิงได้ยินดังนั้นก็คลี่ยิ้มบางๆ ดวงหน้าน่ารักกระจ่างใสหันไปหาที่มาของเสียงพร้อมกับโบกมือเรียก เสี่ยวเหม่ยคนรับใช้ที่อายุมากกว่านางสามปีคอยดูแลมาตั้งแต่นางยังเด็ก
เสี่ยวเหม่ยเห็นคุณหนูตัวน้อยโบกมือให้ก็วิ่งเข้ามาหาอย่างไม่รอช้า ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเริ่มพูด
“ใต้เท้าจางสั่งคนให้มาส่งเครื่องประดับให้คุณหนูอีกแล้วเจ้าค่ะ อ้างว่าขอบคุณที่ช่วยคุณหนูจางเอาไว้เมื่อคราวก่อน” นางเห็นกำไลหยกล้ำค่ามากมายก็เก็บอาการตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ อดดีใจแทนคุณหนูของตนไม่ได้
สิ่งของเหล่านั้นแม้จะไม่แปลกตาสำหรับจวนนายอำเภอ แต่การได้เห็นทีละมากมายเช่นนั้น บวกกับความที่ยังเป็นเด็กก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา
เหอซิงได้ฟังแล้วก็ถอนหายใจเล็กน้อย คนสมัยนี้เอะอะก็ให้ของกันง่ายดายเสียจริง เมื่อก่อนนางต้องทำงานหนักแค่ไหนกว่าจะมีข้าวกินสักมื้อ
เหอซิงคิดย้อนไปเมื่อสองเดือนก่อน นางได้ช่วยเด็กสตรีที่อายุประมาณหกขวบเอาไว้โดยบังเอิญ นางมีนามว่าจางโม่ อันที่จริงก็ไม่เชิงเป็นการช่วยแบบจริงจัง เผอิญว่าจางโม่พลัดหลงกับคนรับใช้ เดินไปเดินมาทั้งวันจนหิวโซ นางไปเจอเข้าจึงพากลับมาที่บ้าน ให้กินข้าวแล้วก็ให้นอนพักคืนหนึ่งอย่างมีน้ำใจ
นึกไม่ถึงว่าวันต่อมาจะมีทหารมาที่จวนนายอำเภอสิบกว่านาย นางและครอบครัวจึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วฐานะของเด็กน้อยคนนั้นเป็นถึงลูกสาวของเจ้ากรมการคลัง จางโม่มาเที่ยวเล่นนอกเมืองหลวงกับบิดาแล้วพลัดหลงกัน พอทหารที่อารักขาได้เบาะแสจึงรีบตามมาที่นี่
หลังจากจบเหตุการณ์วันนั้น ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ ใครเล่าจะคิดว่าสัปดาห์ต่อมาเจ้ากรมการคลังจะพาลูกสาวมาขอบคุณนางกับครอบครัวที่จวนด้วยตัวเอง พร้อมกับฝากให้ดูแลลูกสาวในระหว่างที่เขาออกไปทำงาน พอเจ้ากรมการคลังสบตาของนางแล้วก็แสดงท่าทีถูกใจเป็นอย่างมาก แววตาระยิบระยับของเขาทำให้นางรู้สึกหนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก
และนี่ก็เป็นครั้งที่สามแล้วที่คุณหนูเหอซิงแห่งจวนนายอำเภอเล็กๆ นอกเมืองหลวงได้รับของขวัญจากเจ้ากรมการคลังผู้นั้น รู้สึกว่าจะเกินไปหน่อยแล้วกระมัง
“ยิ้มอะไรของเจ้า ของพวกนั้น...ได้มาก็ไม่เห็นน่าดีใจตรงไหน”
เสียงเล็กน่ารักเอ่ย ทำให้รอยยิ้มของเสี่ยวเหม่ยเหี่ยวแห้ง ฝ่ายคนเอ่ยปรามก็ใช้มือเล็กๆ ยันตัวลุกขึ้นยืน ก้าวนำคนรับใช้กลับไปที่จวนซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกล
ภาพในจินตนาการตอนนี้คือ ภาพของท่านพ่อและท่านแม่ของนางกำลังยิ้มหน้าบาน ส่วนเหล่าพี่ชายทั้งหลายคงกำลังบ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่แน่ๆ
เด็กน้อยกลับมาถึงจวน ครั้นก้าวเข้ามาถึงห้องรับแขกก็เห็นเหล่าพี่ชายยืนเรียงกันอยู่ครบทีม ส่วนท่านเจ้าของจวนและฮูหยินกำลังพูดคุยกับชายคนหนึ่ง เดาได้ไม่ยากว่าคงเป็นคนของใต้เท้าจาง โต๊ะไม้ขนาดเล็กภายในเรือนดูจะเล็กลงไปถนัดตาเมื่อมีหีบใหญ่วางไว้ด้านบน เหอซิงลอบกลืนน้ำลาย ขืนท่านเจ้ากรมการคลังยังเอาของมาให้นางอีก ในเรือนเล็กๆ ของนางคงไม่มีที่วางแล้วนะ!
“ท่านพ่อ ท่านแม่” เสียงเล็กเอ่ยทักขัดจังหวะขึ้นมา ดึงความสนใจจากคนทั้งหมดให้หันกลับมามอง
เหอซิงเกือบลืมไปแล้วว่าตอนนี้ตนอายุแค่แปดขวบ ความสูงเท่านี้ถือเป็นอุปสรรคเสียเหลือเกิน การต้องแหงนคอคุยสร้างความรำคาญใจให้เด็กหญิงไม่น้อย
“ซิงเอ๋อร์” ฮูหยินเหอเอ่ยพลางกวักมือเรียกบุตรสาวให้เดินเข้าไปหา
ฝ่ายคนถูกเรียกก็เดินเข้าไปใกล้อย่างไม่รีบร้อน เมื่อเดินไปถึงเจ้าของใบหน้าน่ารักจึงมองเห็นผู้มาใหม่ได้อย่างถนัดตา
เขามีใบหน้าสะอาดสะอ้าน อายุประมาณยี่สิบต้นๆ ไม่ถึงขั้นหล่อเหลาแต่ดวงตาฉายแววทันคน แม้จะไม่แข็งกร้าวแต่ก็ไม่ยอมอ่อนข้อจนเกินไป คงเป็นคนสนิทของใต้เท้าจาง
“คารวะคุณหนูเหอ ข้ามีนามว่าไป๋เล่อ เป็นพ่อบ้านของท่านเจ้ากรมการคลัง จางจื่อหมิง เมื่ออาทิตย์ก่อนนายท่านไปเยือนแคว้นเฉา เห็นว่ามีเครื่องประดับและเสื้อผ้าสวยงามมากมาย จึงซื้อกลับมาฝากคุณหนูจางโม่ และได้ซื้อบางส่วนกลับมาเผื่อท่านด้วย ท่านลองดูเถิดว่าชอบหรือไม่”
เขาเอ่ยพลางเปิดหีบออก เครื่องประดับมากมายไม่ว่าจะเป็นปิ่น กำไลหยก สร้อยลูกปัด มีแสงระยิบระยับเปล่งประกายออกมาจนลายตา ตามด้วยเสื้อผ้าหรูหราสวยงาม รองเท้าและผ้าเช็ดหน้าที่นางไม่อยากคาดเดาเลยว่าจะใช้ได้หมดก่อนจะโตหรือเปล่าด้วยซ้ำ
หากเป็นเด็กสตรีทั่วไปคงกรีดร้องลั่นอย่างดีใจไปแล้ว ทว่าเหอซิงกลับมองมันด้วยสีหน้านิ่งเฉย แววตาไร้ความยินดียินร้าย แต่ก็ยังคงยิ้มตามมารยาทให้พ่อบ้านผู้สูงวัยกว่า
“ของเหล่านี้ให้ผู้อื่นส่งมาก็ได้นี่เจ้าคะ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องให้ท่านพ่อบ้านมาด้วยตัวเองเลย” นางเอ่ย แม้เสียงจะเป็นเด็กแต่คำพูดมิเด็กตาม ไป๋เล่อชะงักไปเล็กน้อย แววตามีประกายบางอย่างก่อนจะตอบกลับมาอย่างมีมารยาทไม่แพ้กัน
“ได้อย่างไรเล่าคุณหนูเหอ คุณหนูเหอถือเป็นผู้มีพระคุณคนสำคัญ ทุกวันนี้คุณหนูจางโม่ยังคงพูดถึงท่านอยู่เสมอ มิตรภาพเช่นนี้ช่างงดงามยิ่งนัก”
“ผู้มีพระคุณอะไรกันเล่าท่านไป๋เล่อ บุตรสาวข้าเห็นคนเดือดร้อนก็ชอบช่วยเหลือ โปรดฝากท่านไปบอกใต้เท้าจางเถิด อย่าได้ถือว่าเรื่องนี้เป็นบุญคุณเลย ของทั้งหลายที่ส่งมาก็ช่างล้ำค่า พวกเราคิดว่า...” เหอลู่เฟิงเกรงใจที่จะรับของพวกนี้เช่นกัน
“หากท่านไม่รับไว้ บ่าวอย่างข้าจะลำบากเอาได้ เมื่อนายสั่ง บ่าวอย่างข้ามีแต่ต้องทำตามเท่านั้น” น้ำเสียงของชายหนุ่มเจือด้วยความลำบากใจ ก่อนจะเบือนสายตามาจ้องมองร่างเล็ก ซึ่งเหอซิงก็เข้าใจความหมายในทันที
มิน่าล่ะ...แค่หีบเดียวไม่เห็นต้องเดือดร้อนพ่อบ้านให้เดินทางมาถึงต่างเมือง
แม้ใบหน้าเหอซิงจะยังคงมีสีหน้านิ่งเฉย แต่ดวงตาก็เปล่งประกายราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะเดินทางไปบอกใต้เท้าจางด้วยตนเอง ท่านไป๋ เช่นนี้ดีหรือไม่”
ไป๋เล่อได้ยินดังนั้นก็รีบลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้ายินดี โค้งคำนับให้ผู้เอ่ยเล็กน้อย จากนั้นก็เป็นเจ้าบ้านและฮูหยินที่นิ่งอึ้ง เพราะตามเหตุการณ์และการตัดสินใจแบบฉับไวของบุตรสาวไม่ทัน
- ผู้เขียน
