“อนุญาต” บุรุษร่างสูงถึงกับชะงักไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่าใบหน้างามยกยิ้มบางๆ อย่างดีใจ เขาจึงเปลี่ยนคำถามอย่างไม่เข้าใจตนเอง อารมณ์ฉุนเฉียวหายไปเป็นปลิดทิ้ง “เจ้าดูไม่เสียขวัญหรือตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย”
“เป็นเพราะเสด็จมาหลังจากที่พี่ชายปลอบขวัญหม่อมฉันไปก่อนหน้านี้แล้วเพคะ”
“เช่นนั้นก็ดี”
ร่างบางเห็นอีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้ว ความอัดแน่นในอกคลายลงบ้างเล็กน้อย สบโอกาสจึงเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายถามเขาบ้าง
“หม่อมฉันขอบังอาจทูลถามท่านอ๋องน้อยบ้างได้หรือไม่เพคะ” เหอซิงลองหยั่งเชิง หากคนผู้นี้ยอมตอบก็ถือเป็นเรื่องดี หากไม่ยอมก็ไม่เป็นไร จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย เพียงแต่นางไม่อยากให้มันค้างคาเท่านั้นเอง
ดวงหน้าคมของผู้โดนถามผินกลับมา มือที่ไพล่หลังคลายออกพลางพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
“หม่อมฉันอยากทราบว่าท่านอ๋องน้อยทรงรู้ล่วงหน้าแล้วใช่หรือไม่ว่าหม่อมฉันจะโดนลอบทำร้าย”
เขาพยักห
