ทั้งอ่อนโยน นิ่มนวล และทะนุถนอม...
เหอซิงนิ่งค้าง สรรพสิ่งโดยรอบถูกลืมเลือนไปโดยสิ้นเชิง ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ มือเรียวบางที่ถือแผนที่อยู่กำแน่นอย่างลืมตัว นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกจุมพิตลงบนหน้าผาก! ใบหน้าของนางจึงแดงฉานขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่
“ทะ...” ท่าทีสุขุมที่เคยมีไม่รู้ว่าเตลิดหายไปไหนเสียแล้ว เหอซิงอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่าอ้อมแขนแข็งแกร่งตรึงร่างบางเอาไว้เสียแน่น แม้นางอยากจะใช้วิชาตัวเบาหายตัวไปก็ไม่อาจทำได้อย่างใจนึก
คิดแล้วก็โมโหตนเอง นางต้องฝึกฝนอีกสักเท่าไรจึงจะเทียบชั้นคนผู้นี้ได้นะ!
ไม่นานนักชายหนุ่มก็ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ไม่ได้ผละใบหน้าออกแต่กลับเลือกที่จะเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากของนาง ดวงตาของคนทั้งคู่อยู่ในระดับเดียวกัน ซึ่งต่อให้ดวงตากวางพยายามจะเบนสายตาหนีอย่างไร ก็มิอาจรอดพ้นรัศมีดวงตาพญาอินทรีของอีกฝ่ายไปได้
“เจ้าคงรู้
