หึงก็มาบอกเถอะ (2)
905 คำ
ผมนั่งอยู่โซฟาแล้วก็ยิ้มไปด้วย นึกแล้วก็ขำก่อนที่วดีจะมาอยู่กับผมที่นี่ได้ ลำบากแทบแย่ เพราะผมเป็นคนลักพาตัววดีมาเอง ใช่ครับ ผมลักพาตัวเธอมา โดยที่ตอนนั้นเธอเมา ก็อยากได้เป็นเมียอ่ะ ก็เลยแอบใส่ยาปลุกเซ็กส์ให้กินสักหน่อย แค่นี้ผมก็ได้เธอเป็นเมียล่ะ ผมสะดุดตาเธอตั้งแต่ในผับวันนั้นแล้วแต่ติดตรงทีตอนนั้นเธอมีแฟนอยู่แล้ว พอผมรู้ว่าเธอมีแฟนแล้วก็เลยกะจะปล่อยไป แต่พอสืบไปมาไอ้แฟนนั้นเขาก็เป็นคนดีมากๆๆๆ พาวดีมาเที่ยวแต่ก็เสือกเช่าอีกห้องในแฟนอีกคน แล้วก็แอบเอากัน โดยที่แม่คุณนี่เขาก็ไม่รู้อะไรเลยคิดว่า แฟนตัวเองนั้นดีเหลือเกิน ผมเห็นแบบนั้นก็ทำตามแผนเลยสิครับ ผู้ชายแบบนั้นไม่ควรได้วดีเป็นแฟนหรอก แต่ผมก็ไม่เคยบอกเรื่องนั้นกับวดีนะ ไม่รู้สิผมแค่ไม่อยากให้เธอเสียใจที่รู้ตัวเองโดนหลอกมาตลอด ให้เธอเข้าใจแบบที่เข้าไปนั้นแหละดีแล้วมั้ง
"นายนั่งยิ้มบ้าอะไร" ในขณะที่ผมกำลังนึกถึงอดีตอยู่ เสียงจากนรกก็โหยหวนอีกแล้ว
"ป่าว นั่งคิดอะไรไปเรื่อย"
"หึ คิดถึงยัยลินดาหรือไง เลิกเพ้อเจ้อแล้วมานอนได้ล่ะ" หึ ลืมบอกอีกอย่างสิ่งที่คุณวดีเขาเนี้ยจะทำให้ผมชื้นใจขึ้นมาบ้าง คือการติดการนอนกอด โดยอ้างว่า ถ้ากอดแล้วต้องกอดเลย ต้องกอดตลอดไป ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องกอดตั้งแต่แรก แล้ววันนั้นผมดันคึกกอดจริงๆ มันเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ทุกคืนต้องนอนกอดร่างนุ่มนี่
"นี่เธอหึงฉันหรอ" ผมมุมยิ้มปากถามคนตรงหน้าที่กอดอกพิงประตูอยู่
"เลิกเพ้อเจ้อได้ล่ะ"
"หึงก็บอกมาเถอะน่าา"
"รำคาญ!" เธอพูดพร้อมกับเดินเข้ากลับเข้าไปในห้องด้วยท่าทีที่รำคาญ เอาจริงๆแม่งก็เกือบปีล่ะที่อยู่ด้วยกันมา ไม่รักผมบ้างหรือไง หล่อขนาดนี้
"แหมมม รำคาญๆๆๆๆ มากอดดีกว่า ฟอดด"
"โอ๊ยย หอมอยู่นั้นแหละ!!!" เธอหันมาถลึงตาใส่ผมพร้อมกับตวาดเสียงดุ วันนี้เป็นอะไรเมนมาอีกหรือไง ผมก็ได้แต่นอนกอดเธอนิ่งๆ อยู่กับใครก็ไม่ดีเท่ากับเธอจริงๆ เธอที่ไม่เคยรักผมเลย เธอนี่วันๆเอาแต่บอกว่า ฉันไม่รักนาย รำคาญ จะไปไหนก็ไป มาไล่มาเฟียแบบนี้ก็เสียหน้ากันพอดี แต่ไม่เป็นไรรักก็มันรักไปแล้วนี่หว่า
--------------------------------
หมับ!!! ผมกอดคนที่ยืนทำอาหารอยู่ในครัวอยู่แต่เธอก็ไม่มีท่าทีขัดขืน แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีดีใจก็เฉยๆ ตามประสาเธออ่ะแหละ
"นี่เธอไม่คิดจะออดอ้อนฉันบ้างหรือไง ไอ้ข้าวแดงแกงร้อนที่กินอยู่ไม่ได้ช่วยให้เธอเห็นความดีฉันบ้างหรือไง"
"คำนั้นฉันควรเป็นคนพูด เพราะคนที่ทำกับข้าวคือฉัน" เธอตอบด้วยเสียงเรียบๆ ผมเลยตัดสินใจเดินออกมาจากห้องครัวมาดูทีวี
"ผู้หญิงอะไร เย็นชาชะมัด" ผมบ่นพึมพำ แต่ด้วยเซลล์ประสาทหูของคุณหญิงเธอดีมากๆ ก็เลยได้ยิน
"อะไร บ่นอะไร ได้ยินนะ"
"ป่าว เสียงทีวี" ผมตะโกนกลับไป หูดีไปอีก
"ฉันจะไปข้างนอก ขอเงินหน่อย"
"จะไปไหน" ผมเงยหน้าถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อย ปกติเธอไม่เคยขอเงินผมสักที มีแต่ผมยัดเหยียดให้
"ช็อปปิ้งค่าา คุณปภาวินท์" เธอฉีกยิ้มพร้อมกับพูดเสียงหวาน ดูก็รู้ว่าประชด
"หรอครับ คุณจริยาวดี ได้สิครับ จะเอาเท่าไรครับ ผมนายปภาวินท์จะมอบให้ครับ"
"50,000" ตึ้งงง เสียงเงินเข้าจากโทรศัพท์ของวดี ขอ50,000 ก็เลยให้100,000 ไม่ใช่อะไรกลัวไม่พอ เผื่ออยากได้อะไร นี่ขนาดเปย์ขนาดนี้ยังไม่รักอีกนะเนี้ย น่าจะหมดไปหลายล้านล่ะ เสียเป็นแสนไม่ได้แม้แต่ใจเธอ...เห้อออ
"ขอบคุณ"
"แหมมม พอได้เงินแล้วน้ำเสียงเปลี่ยนนะ เอาคืนดีมั้ย"
"นายรักฉันมากเลยหรอ" อยู่ๆ วดีก็เอ่ยถามผมขึ้นทั้งที่ตัวเองยังก้มหน้ากินข้าวอยู่ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่นานไม่เห็นเคยถาม ช่วงหลังๆนี่เป็นอะไร
"อะไร"
"ฉันถามว่า นายรักฉันมากเลยหรอ คำถามฉันมันตอบยากหรือไง"
"กะ..ก็รักสิวะ ไม่งั้นฉันจะแต่งงานกับเธอทำไม"
"ถ้ารัก นายมีอะไรยังไม่ได้บอกฉันหรือป่าว"
"....." ผมชะงักแปปนึง ไอ้มีหน่ะมันมีอยู่แล้ว แต่ก็ไม่อยากบอก กลัวจะเสียเธอไปนี่หว่า กว่าจะได้มาไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงนิสัยจะเหมือนผู้ชายมากๆ ไม่น่ารัก ไม่เหี้ยอะไรเลยแล้วก็ใช้เงินไปวันๆก็เถอะ
"วันนั้นฉันเมาจนเผลอมีอะไรกับนายจริงๆหรอ หรือเรื่องมันมีอะไรมากกว่านั้น"
- ผู้เขียน
